Γράμμα οργής

    Ε, κύριος! Ναι σε σένα μιλάω! Σε σένα που κάθεσαι αραχτός στη γραφειάρα σου. Σε σένα που παίρνεις μισθό 7000€, (καθαρά έτσι;), χωρίς να ξέρω τα μαύρα, όταν την ίδια στιγμή κατεβάζεις τον κατώτατο μισθό στα 580€. Σε σένα που πληρώνεσαι για να υπογράφεις μνημόνια, τις καταδίκες του λαού. Και να πω ότι τα διαβάζεις κιόλας… Σε σένα που έχεις κάνει τις συνεδριάσεις στη Βουλή την «ώρα του παιδιού» και ανεβαίνεις στο βήμα για να πεις διάφορες αηδίες χωρίς νόημα. Δεν ξέρεις όμως ότι ο Έλληνας δεν σ’ ακούει πια! Δεν σε πιστεύει! Σε σένα που με την ψήφο σου, την υπογραφή σου αποφασίζεις για μένα χωρίς εμένα, για τους Έλληνες χωρίς αυτούς, για τη χώρα ολόκληρη.

    Δεν σε θέλω πια πάνω από το κεφάλι μου! Δεν αντέχω το βάρος των δικών σου αποφάσεων και υπογραφών! Δεν θέλω να καθορίζεις εσύ το μέλλον μου και κατά πόσο τα όνειρά μου θα γίνουν πραγματικότητα! Δεν θέλω ούτε να σ’ ακούω ούτε να σε βλέπω. Θέλω να έχω εγώ τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο για τη ζωή μου. Θέλω να ξυπνάω το πρωί με χαμόγελο. Θέλω να μπορώ να ονειρεύομαι και να προσπαθώ για τους στόχους μου.

    Δεν πρόσφερες τίποτα καλό στη χώρα μου! Το μόνο που κατάφερες είναι να γεμίσουν τα πεζοδρόμια άστεγους, να φτάσεις την ανεργία στα ύψη. Κατάφερες να κάνεις τον Έλληνα καταθλιπτικό, να κοιμάται και να ξυπνάει με την αβεβαιότητα, να χάσει την αξιοπρέπειά του. Κατάφερες να διώξεις το νέο από την πατρίδα του, να του σβήσεις την αισιοδοξία από τα χείλη, να τον κάνεις να φοβάται να πει την καταγωγή του στο εξωτερικό, να μειώνει κάθε μέρα τους στόχους του, γιατί όχι μόνο δε δίνεις νέα μέσα για να τους πετύχει, αλλά του παίρνεις κι αυτά που είχε. Κατάφερες να σε μισήσουν όλοι και να το θυμάσαι πως το μίσος αυτό θα βγει προς τα έξω κάποια στιγμή και τότε… όχι σωματοφύλακες, ούτε ο ίδιος ο Θεός δεν σε σώζει!!!

    Δεν ξέρω αν όλοι εκεί μέσα είναι της δικής σου φάρας, αλλά για να σου πω την αλήθεια δεν με νοιάζει και πολύ! Αν κάποιος από εσάς τους 300 ήθελε να ξεχωρίσει και να έρθει κοντά μου, κοντά σε όλους τους πολίτες, έχοντας «καθαρούς» σκοπούς κι όχι για να προπαγανδίσει με λαϊκιστικά μέσα, όπως κάνετε οι περισσότεροι, θα το έκανε!

    Τώρα πια ο θυμός μου είναι τόσο πολύς, η οργή μου τόσο ακράτητη που δεν υπολογίζω ούτε καλές προθέσεις, ούτε εξαιρέσεις του κανόνα. Τώρα πια παίρνω τη ζωή μου στα χέρια μου στέλνοντάς σου αυτό το «γράμμα οργής» και λέγοντάς σου ότι δεν σε θέλω στη χώρα μου! Να ξεκουμπιστείς! Δεν είσαι άξιος γι’ αυτήν! Αν ήσουν θα κοιτούσες το συμφέρον της και όχι το πώς θα γεμίσεις τις δικές σου τσέπες. Γι’ αυτό αν έχεις λίγη ντροπή και τσίπα πάνω σου καλά θα κάνεις να μας αδειάζεις τη γωνιά γρήγορα. Το που θα πας ποσώς με ενδιαφέρει. Και μην ξεχάσεις να δώσεις την εντολή μου και στους υπόλοιπους 299. Για να πάει κάτι μπροστά πρέπει να αλλάξει ριζικά! Αν πάλι δεν το κάνεις, σύντομα θα δεις πως αντιδράει ο νέος όταν του κλέβεις τα όνειρα!!! Σύντομα θα δεις ότι από μένα θα το βρεις…

    Ποιος είμαι εγώ;

    Είμαι ένας νέος που επιλέγει να μείνει στη χώρα του για να σπουδάσει. Που διαλέγει το δύσκολο δρόμο για να πραγματοποιήσει τα όνειρά της. Άλλωστε ο δρόμος προς το όνειρο, το ανυπέρβλητο ιδεώδες του καθενός ποτέ δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Είμαι ένας νέος που θα σε τιμωρήσει για όσα έκανες σε μένα, στις οικογένειά μου, στους κολλητούς μου, στους φίλους που έφυγαν γιατί δεν σε άντεχαν άλλο. Όμως στην τελική, τι σημασία έχει ποιος είμαι;

    Είμαι εγώ, ένας νέος από τους πολλούς, ένας πολίτης από τους περισσότερους, ένας οργισμένος πολίτης απ’ όλους. Θα μπορούσα να είμαι ακόμα κι εσύ, αν κοκκίνιζες έστω και λίγο από ντροπή τώρα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, αν δεν ξεχνούσες τους αγώνες που έκανες κάποτε για να βγάλεις την σκέψη σου από το γύψο το ’73 ή αν δεν ήσουν ακόμα ένας καιροσκόπος που βολεμένος εφησυχάστηκε στις συνθήκες.

Δεν είμαστε ποτέ μόνοι μας

   Πολλές φορές ακόμα και η μοναξιά θέλει την παρέα της...Ακόμα κι όταν είμαστε μόνοι μας πρακτικά μπορεί να είμαστε όμως ουσιαστικά δεν είμαστε...Εκεί μαζί μας στην απέναντι καρέκλα κάθεται ένας ακόμα: ο άλλος μας εαυτός.Πείτε πως είναι το μυαλό μας που κάνει τον αντίλογο,πείτε πως είναι η ψυχή μας,πείτε πως είναι ο φύλακας άγγελός μας ή αντίστοιχα ο διάβολος που κρύβουμε μέσα μας.
   Είναι τόσο αστείο να κάθεσαι και να σκέφτεσαι διάφορα για τη ζωή σου,το μέλλον σου ακόμα και για την ίδια σου τη μοναξιά και όσο σκέφτεσαι άλλο τόσο να λες:"δεν έχω κανέναν να τα πω".Κι όμως κάποιος είναι εκεί.Είμαστε πάλι εμείς σε αντικατοπτρισμό.
   Βέβαια το κακό με το όλο σκηνικό είναι ότι όλες αυτές οι σκέψεις μένουν εκεί,μέσα στους 4 τοίχους.Μήπως όμως δεν είνια και τόσο κακό αυτό τελικά?
   Θέλω να πω ότι έτσι είμαστε σίγουροι σε ποιον εμπιστευτήκαμε τι και είμαστε ακόμα πιο σίγουροι ότι δεν πρόκειται να μάθει κανείς άλλος τις σκέψεις μας αυτές εκτός από εμάς και το συνομιλητή μας:εμάς.
   Άλλωστε πολλές ήταν οι φορές που εμπιστευτήκαμε κάτι προσωπικό μας σε κάποιον τρίτο και την ίδια στιγμή το μετανιώσαμε.Εδώ ακόμα κι αν το μετανιώσουμε δεν χρειάζεται να ανησυχούμε αν θα κυριαρχήσει η εχεθύμεια του ατόμου αυτού γιατί δεν είναι κανείς άλλος παρά από εμάς τους ίδιους.
   Αστείες αυτές οι σκέψεις...Πολύ αστείες...Είμαι σίγουρη πως τα διάβαζε αυτά ένας ψυχαναλυτής θα έπιανε αμέσως δουλειά για να με αναλύσει...Ευτυχώς για μένα είμαι ανώνυμη και μη αναγνωρίσημη οπότε και χωρίς να φοβάμαι για επιπτώσεις...

Δεν νιώσαμε την αγάπη

   Είναι κάποιες φορές που όση αγάπη κι αν πάρεις όση φροντίδα κι αν χαίρεσαι από γνωστούς,φίλους,συγγενείς και λοιπούς έχεις ακόμα και τότε ένα κενό...Αυτό τι σημαίνει?Αχαριστία ή μήπως ότι δεν είναι η αγάπη που θα ήθελες να πάρεις?Μα η αγάπη δεν δέχεται ταμπέλες.Αυτή είναι η σψστή αγάπη και αυτή είναι η λάθος.Η αγάπη είναι μία και μοναδική.Αυτό που διαφέρει είναι ο τρόπος που την εκδηλώνει ο καθένας.Εκεί ξεχωρίζει ο σωστός τρόπος ή ο λάθος.Βέβαια αυτό ειναι κάτι το τελείως υποκειμενικό.Άρα?Πού καταλήγουμε?
   Πουθενά...Ίσως τελικά όλο αυτό να είναι παιχνίδι του μυαλού για να έχει να ασχολείται με κάτι...Κάτι πολύ βασανιστικό είναι η αλήθεια!Ίσως και να είναι όντως αχαριστία.Ίσως άνθρωποι σαν και μένα που το αισθάνονται αυτό να είναι απλά κάποιοι μισάνθρωποι που το μόνο που θέλουν είναι να παίρνουν και να παίρνουν και να παίρνουν και να ζητάνε κι άλλα και πάλι ευχαριστημένοι να μην είναι...Ίσως να είμαστε απλά οι αχάριστοι της εποχής,οι αχόρταγοι.Ίσως...
   Βέβαια μπορεί και όχι...Μπορεί απλά να μην νιώσαμε ποτέ αληθινή αγάπη.Μπορεί όλο αυτό που μας πλασάρουν σε φανταχτερό περιτύλιγμα να είναι ένα τίποτα ή ακόμα χειρότερα να είναι κάτι αισχρό και βρωμερό που βρωμάει και ζέχνει όμως μέσα από τη νάιλον χρωματιστή σακούλα η μυρωδιά δε βγαίνει.Μπορεί να μην αξίζαμε να νιώσουμε τη θαλπωρή μιας αγκαλιάς.Μπορεί να μην έπρεπε εμείς να ακούσουμε ένα "σ'αγαπώ" χωρίς να έχει αγκάθια αλλά να τυλίγεται μέσα σε βελούδο.Ίσως και να μην έτυχε εδώ που τα λέμε...Ίσως και να μην το κυνηγήσαμε όσο έπρεπε...Ίσως και να μην είχαμε ένα δείγμα για να το κυνηγήσουμε...Ίσως,ίσως,ίσως...Ότι κι αν υπάρχει πραγματικά το συμπέρασμα είναι ένα: Ότι δεν νιώσαμε την αγάπη.

ΟΧΙ!

Πορεία στη ζωή...

   Και ξεκίνησα να περπατώ σκυφτή, κοιτώντας τις μύτες των ποδιών μου δίχως να νοιάζομαι για κάτι πέρα από το ανούσιο τώρα.
   Κι άλλες φορές λύγιζα. Το σώμα μου δίπλωνε κι έπεφτε κάτω.
   Και σερνόμουν σαν σκουλίκι, όμως προσωρούσα, δεν σταματούσα.
   Κι ύστερα στυλωνόμουν όρθια σαν κόμπρα που της τραγουδά η μουσική της αξιοπρέπειας και της τιμής, και φωτιζόμουν από τον ήλιο της ελπίδας, της αυτοσυγχώρεσης.
   Και σκεφτόμουν: ''Ό,τι έγινε, έγινε. Τώρα θα πας μπροστά. Θα γίνεις καλύτερη.''
   Κι έπειτα κοιτούσα μπροστά. Έβρισκα τον στόχο μου στον ορίζοντα και τον ακολουθούσα.
   Κι υπήρχαν κι οι φορές που ο ορίζοντας θόλωνε από την αμόχλη των παθών και των εφήμερων ''θέλω'' και χανόταν ο στόχος και ξεχνιόντουσαν τα όνειρα.
   Και μέσα στο φόβο της ομίχλης συρικνωνόμουν και κατέληγα και πάλι στο υγρά έδαφος, να προχωράω αργά.
   Κι άλλες φορές η ομίχλη πύκνωνε και γινόταν σκοτάδι κι εγώ σερνάμενη, μικρή σταματούσα.
   Κι οι σκέψεις ερχόταν πάλι στο μυαλό.
   Κι έλεγα δεν αξίζει να προχωράω μέσα στο έρεβος, στη μούχλα και την καταχνιά. Δεν την ήθελα έτσι τη ζωή μου.
   Κι ήθελα να 'ρθει το τέλος σύντομα.
   Και το περίμενα...
   Και παραιτούμουν από καθετί όνειρο, από οποιαδήποτε ελπίδα.
   Κι εκεί σιγά-σιγά μα σταθερά μια αχτίδα ήλιου κατάφερνα να σκίσει την ομίχλη.
   Κι έπεφτε πάνω μου, στην αρχή τυφλώνοντάς με, φοβίζοντάς με.
   Κι έκλεινα πιο ερμητικά τα μάτια, όμως η θέρμη του φωτός ζέσταινε το κρύο κορμί μου, χαλαρώνοντάς το και απομακρύνοντας από πάνω του την υγρασία.
   Και τότε συνήθιζα τη ζέστη. Μ'άρεζε η θερμότητα. Αυτό ήταν που ζητούσε η ψυχή μου.
   Και το κορμί χαλάρωνε και εύκαμπτο πια έπαιρνε την απόφαση να συνεχίσει.
   Κι οι αχτίδες έπαιρναν θάρρος!
   Και ξαφνικά ξεπρόβαλαν κι άλλες πολλές, τρυπώντας την ομίχλη.
   Και το φως κατεύθανε στη γη δίνοντάς μου θάρρος και προσκαλώντας με να το ακολουθήσω. Να σηκωθώ. Ν'ανεβάσω το βλέμμα μου και να το αντικρίσω.
   Και στυλωνόμουνα ξανά.
   Και κοιτούσα τον ήλιο χωρίς να κλείνω τα μάτια, χωρίς να τυφλώνομαι.
   Και παρακολουθούσα γεμάτη ενθουσιασμό την ομίχλη να διαλύεται.
   Κι ορίζοντας άρχισε να αχνοφαίνεται ξανά.
   Και τότε θυμόμουν το στόχο μου, τα όνειρά μου.
   Και τότε έβαζα κι άλλες προσδοκίες για το μέλλον μου.
   Και η γραμμή του ορίζοντα γινόταν εντονότερη, εκτυφλωτική. Για να μου θυμίζει τι θέλω... Μην τυχόν και χάσω πάλι το δρόμο μου...

Αλλαγή ή αλλοτρίωση?

   Υπάρχουν καταστάσεις στη ζωή κάθε ανθρώπου του τις αντιμετωπίζει κάπως διαφορετικά απ' όσο θα ήθελε ή απ' όσο του έλεγαν το μυαλό και οι πεποιθήσεις του. Υπάρχουν περιστώσεις στη ζωή κάθε ανθρώπου που κάνει λάθη, που μετανιώνει γι' αυτά γιατί αντιβαίνουν στα μέχρι τότε πιστεύω του. Υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή του κάθε ανθρώπου που τον καθένα τον αντιμετωπίζει ξεχωριστά, διαφορετικά.
   Κάθε μέρα είναι διαφορετική, κάθε άνθρωπος ξεχωριστός, κάθε κατάσταση διαφορετικά αντιμετωπίσημη. Τι γίνεται όμως όταν δύο ίδιες περίπτωσεις τις αντιμετωπίζουμε διαφορετικά σε δύο διαφορετικά χρονικά διαστήματα? Τι σημαίνει αυτό? Ωρίμανση ή γελειότητα? Μεγάλωμα ή παλιμπαιδισμός? Περισσότερη σκέψη ή περισσότερος αυθορμιτισμός? Αλλάγή προς το χειρότερο ή προς το καλύτερο? Και τελικά αναπόφευκτη αλλαγή που συμβαίνει σε όλους ή αλλοτρίωση του ατόμου από τον εαυτό του?
   Και σε επόμενη φάση το να είσαι σταθερός στις απόψεις σου σε κάνει δογματικό και η μόνιμη αλλαγή ασταθή? Μήπως μέσα από όλες αυτές τις αλλαγές χάνεις τον εαυτό σου ή μήπως τον αναπτύσσεις? Και ακόμα κι αν θεωρείς πως χάνεσαι είσαι σίγουρος ότι ήξερες ποιος ήσουν για να μπορείς να αντιληφθείς και το χάσιμό σου?
   Δεν ξέρω αν μπορεί κάποιος να δώσει απάντηση σε όλα αυτά... Πάντως όποιος το έχει καταφέρει ξέρει σίγουρα πως να ζει καλύτερα, πως μπορεί να αναπτύσσει και να ελέγχει τον εαυτό του και σε τελική ανάλυση πως να αντιμετωπίζει ορθότερα τις οποιεσδήποτε καταστάσεις της ζωής του...
 

Πώς να χαρακτηρίσεις τον εαυτό σου?

   Είναι τόσο τρελό όλο αυτό που συμβαίνει... Σε όλη μας τη ζωή ψάχνουμε τον εαυτό μας... Κάνουμε πράγματα που τα μετανιώνουμε γιατί θεωρούμε πως είναι εναντίον σε όλα τα πιστεύω, τις ηθικές μας αξίες.. .Και τελικά πού καταλήγουμε? Πουθενά.
   Υποκύπτουμε σε πειρασμούς, σε χαρές τις ζωής ίσως, σε αμαρτίες κατά τη θρησκεία... Ακόμα κι αν πιστεύουμε κάτι άλλο είναι στιγμές που πραγματικά χάνουμε τον εαυτό μας! Ποιος είναι ο εαυτός μας όμως τελικά? Και αν δεν είναι αυτό που πορευόμασταν μέχρι τώρα? Κι αν ήρθε η ώρα για μια αλλαγή, μία ριζική αλλαγή? Και ποιος μπορεί εν τέλει να μας πει τι είμαστε και τι όχι? Ποιος μπορεί να μας κρίνει? Κανείς! Κι όμως ακούμε τα λόγια των άλλων. Ενστερνιζόμαστε κάποιες από τις απόψεις τους. Υπολογίζουμε στη γνώμη τους. Θιγόμαστε αν μας προσβάλουν και σκεφτόμαστε τα λόγια τους. Αναρωτιόμαστε "μα γιατί το είπε τώρα αυτό?". Ζητάμε πολλές φορές και εξηγήσεις για τα λόγια αυτά.
   Αλήθεια αυτή είναι η ελευθερία του ατόμου? Το να κρέμεται από τις απόψεις των άλλων για τον ίδιο. Το να προσπαθεί να "μη δώσει δικαιώματα", να μην σχολιαστεί. Και όταν συμβεί αυτό να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να αλλάξει κάτι που τις περισσότερες φορές δεν αλλάζει.
   Και μέσα σε όλα αυτά τα λόγια και σε όλες αυτές τις φήμες του κοινωνικού περίγυρου, σε όλες αυτές τις πράξεις, τις αδυναμίες, τις αξίες, τις πεποιθήσεις του ατόμου, το ίδιο το άτομο εγκλωβίζεται και δεν ξέρει ποιος πραγματικά είναι. Προσπαθεί συνεχώς να δημιουργήσει μία άποψη για τον εαυτό του και να πορευτεί με αυτή για να ξέρει τι πρέπει να δείχνει προς τα έξω και ποτέ δεν τα καταφέρνει. Γιατί ακόμα κι εκεί που είσαι σίγουρος για τον εαυτό σου πάντα κάτι θα συμβαίνει και θα σου αλλάζει την άποψη. Γιατί ποτέ δεν είσαι ίδιος! Σε όλη σου τη ζωή θα συναντάς διαφορετικές καταστάσεις, διαφορετικούς ανθρώπους, διαφορετικές πεποιθήσεις και κάθε φορά θα τα αντιλαμβάνεσαι διαφορετικά. Για πράγματα που πριν δυο χρόνια θα αντιδρούσες αλλιώς φέτος μπορεί να αντιδράσεις αλλιώς.
   Τώρα ποιος είναι ο εαυτός σου ίσως και να μην το μάθεις ποτέ... Αυτό ίσως να είναι τραγικό (δεν ξέρεις ποιος είσαι, πως θα πορευτείς και τι θα κάνεις) ίσως όμως να είναι και δημιουργικό (πάντα θα εκπλήσσεις και θα εκπλήσσεσαι, θα αναπτύσσεσαι και θα αλλάζεις, ίσως και να ωριμάζεις). Το τι θα επιλέξεις εξαρτάται από σένα και μόνο!!! Όπως και κατά πόσο θα παραμένεις χαμένος και κατά πόσο θα επιλέξεις τη σταθερότητα στις απόψεις σου... Όλα εξαρτόνται από σένα γιατί δουλεύεις για σένα...

Επειδή είμαι άνθρωπος...(Λέο Μπουσκάλια)

Επειδή είμαι άνθρωπος
υπάρχουν πολλά θαυμαστά πράγματα που μπορώ να κάνω...
Μπορώ ν' αγκαλιάσω...
Μπορώ να κατρακυλήσω σ' ένα λόφο...
Μπορώ να κοιμηθώ όταν είμαι κουρασμένος...
Μπορώ να σου σφίξω το χέρι...
Μπορώ να μασή σω ταυτόχρονα 5 τσιχλόφουσκες...
Μπορώ να πέσω και να μην κλάψω...
Μπορώ να κοιτάξω από το παράθυρο...
Μπορώ να πιστέψω στους ρινόκερους...
Μπορώ να σκαρφαλώσω σ' ένα ψηλό δέντρο...
Μπορώ ν' ακουμπήσω το πρόσωπό μου στο χορτάρι...
Μπορώ να ρουφύξω του πορτοκαλιού...
Μπορώ ν' αναρριχηθώ σ' ένα βουνό...
Μπορώ ν' ακούσω το ποτάμι...
Μπορώ να πλύνω τα πόδια μου με κρύο νερό...
Μπορώ να κάνω μια ευχή...
Μπορώ να φτιάξω ωραία πράγματα μόνος μου...
Μπορώ να μετρήσω τις στάλες τις βροχής...
Μπορώ να χαμογελάσω...
Μπορώ να νιώσω απαλά πράγματα...
Μπορώ να βάλω το χέρι μου στη μύτη μου...
Μπορώ να φιλήσω κάποιον...
Μπορώ να γαργαλήσω...
Μπορώ να νιώσω ευτυχισμένος...
Μπορώ ν' αφήσω τον αέρα να παίξει με τα μαλλιά μου...
Μπορώ να τραγουδήσω...
Μπορώ να περιμένω τον ήλιο...
Μπορώ να είμαι φίλος...
Μπορώ να σκέφτομαι ευχάριστα πράγματα...
Μπορώ ν' αγαπήσω...
Μπορώ να κάνω όλα αυτά τα πράγματα κι ακόμα περισσότερα...
Επειδή είμια άνθρωπος!
Δεν είναι υπέροχο να είσαι άνθρωπος;
Τι άλλα σπουδαία πράγματα σκέφτεσαι ότι μπορείς να κάνεις;
Το ξεκίνημα...

Έρωτας από βιασύνη

   Κατέβαινα βιαστικά τα σκαλιά της πολυκατοικίας μου, για να προλάβω το μάθημα λατινικών στο φροντιστήριο, όταν έπεσα πάνω του!
   «Είσαι καλά;», μου είπε και έσκυψε να μαζέψει τα βιβλία μου. «Με συγχωρείς! Δεν σε πρόσεξα πάνω στη βιασύνη μου», απολογήθηκε.
   «Εμένα με συγχωρείς! Εγώ φταίω», του είπα ντροπιασμένη.
   «Ορίστε τα βιβλία σου!» μου είπε και μου τα έδωσε στα χέρια. Εκείνη την στιγμή που με κοίταξε ένιωσα ένα ρεύμα να διαπερνά όλο μου το σώμα. Ήθελα να φύγω όμως τα πόδια μου δεν με υπάκουαν.
   «Σ’ ευχαριστώ πολύ! Και πάλι συγνώμη!» Τελικά τα κατάφερα και έφυγα σαν κυνηγημένη. Σε όλη τη διαδρομή σκεφτόμουν: «Τι εντύπωση να έχει σχηματίσει τώρα για μένα έτσι όπως με είδε να τρέχω σαν την τρελή; Και ούτε το όνομά του δεν πρόλαβα να μάθω.» Και το χειρότερο ήταν ότι δεν θα μάθαινα ποτέ τίποτα από τα δύο.
    Ήταν ένα αγόρι πάνω- κάτω στην ηλικία μου, με σκούρα καστανά μαλλιά, με μεγάλα μελί μάτια κι ένα τεράστιο χαμόγελο. Το σώμα του δεν το πρόσεξα μιας και το πρόσωπό του ήταν αυτό που μου είχε τραβήξει την προσοχή. Τα μάτια λένε πως είναι τα παράθυρα της ψυχής και γω μέσα σ’ αυτά τα κλάσματα του δευτερολέπτου που τον κοίταξα είδα μόνο καλοσύνη.
   Όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα. Σκεφτόμουν τη συνάντησή μας. Όταν τελικά τα ξημερώματα με πήρε ο ύπνος είχα πλέον καταλήξει ότι δεν θα τον ξαναέβλεπα ποτέ. Που να ήξερα…
   Μια βδομάδα μετά, και καθώς ανέβαινα τα σκαλιά του Ωδείου για το μάθημα της θεωρίας, ένα παιδί που κατέβαινε βιαστικό έπεσε πάνω μου και μου έριξε τα βιβλία. Τότε έσκυψα να τα μαζέψω και όταν σήκωσα το βλέμμα μου είδα πως ήταν αυτός!
   «Το έχει η μοίρα μας φαίνεται να βρισκόμαστε πάντα στις σκάλες», μου είπε και χαμογέλασε.
   «Και κάποιος από τους δυο μας να βιάζεται», του απάντησα και χαμογέλασε ξανά.
   «Και κάποιου να του πέφτουν τα βιβλία», μου είπε και γελάσαμε και οι δυο.
   «Κάνεις μάθημα στο Ωδείο;» με ρώτησε.
   «Ναι! Μαθαίνω αρμόνιο. Εσύ;» τον ρώτησα.
   «Κάνω ηλεκτρική κιθάρα!» μου απάντησε.
   «Ωραία!» είπα κι έκανα να φύγω. Η ένταση ήταν διάχυτη στην ατμόσφαιρα και αισθανόμουν ότι όσο έμενα θα μεγάλωνε ακόμα περισσότερο.
   «Στάσου!» μου είπε και γύρισα να τον κοιτάξω με την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά. Αχ! Κάνε Θεέ μου να με ρωτήσει το όνομά μου! Εγώ δεν υπήρχε περίπτωση να ρωτούσα κάτι τέτοιο. «Τι ώρα τελειώνεις το μάθημα;» με ρώτησε. Ε;! Καλά με δουλεύει; Τι άσχετη ερώτηση ήταν αυτή; «Στις 8:00» του απάντησα παγερά και έφυγα.
   Σε όλη τη διάρκεια του μαθήματος σωστή απάντηση στην καθηγήτριά μου δεν έδωσα. Έτρεχε αλλού το μυαλό μου. Όχι στο ότι τον ξαναείδα, αλλά στο πόσο άκυρη ήταν η ερώτηση που μου έκανε στο τέλος. Έτσι, με μισή καρδιά μάζεψα τα βιβλία μου και βγήκα από την τάξη για να φύγω. Στην είσοδο του Ωδείου όμως με περίμενε μία έκπληξη: εκείνος! Ήταν ακουμπισμένος στον τοίχο με κάτι βιβλία στο χέρι. Εγώ έκανα πως δεν τον είδα και προχώρησα.
   «Σπίτι σου πας;» άκουσα μια φωνή να με ρωτάει. Τη δική του φωνή. Γύρισα και τον κοίταξα.
   «Ναι σπίτι μου! Γιατί ρωτάς;» τον ρώτησα με λίγο επιτακτικό τόνο. Ένιωθα την έκρηξη  θυμού να έρχεται.
   «Τότε θα μου επιτρέψεις να σε συνοδεύσω», μου απάντησε ήρεμα. Το χαμόγελο δεν έφυγε στιγμή από τα χείλη του.
   «Συγνώμη με δουλεύεις;» τον ρώτησα θυμωμένα.
   «Όχι. Ακριβώς το αντίθετο!» μου απάντησε γαλήνια. «Σοβαρά μιλάω! Έχω ιδιαίτερο μάθημα με τον κ. Παπαδόπουλο που μένετε στην ίδια πολυκατοικία.» Ααα! Ώστε  έτσι βρέθηκε στην πολυκατοικία μου.
   «Εντάξει τότε!» συγκατένευσα.
   Σε όλη τη διαδρομή μιλήσαμε για πολλά και διάφορα. Το σημαντικότερο ήταν ότι έμαθα πράγματα γι’ αυτόν. Ήταν μαθητής της Β’ Λυκείου στην θεωρητική κατεύθυνση και με τον κ. Παπαδόπουλο έκανε ιδιαίτερα στα Αρχαία και στα Λατινικά. Του άρεζε πολύ η μουσική και ήθελε να σπουδάσει μουσικολογία. Στον ελεύθερό του χρόνο έπαιζε σε ένα ροκ συγκρότημα που είχε δημιουργήσει με κάτι φίλους του και διάβαζε πολλά βιβλία. Δεν τον ενδιέφερε να το παίζει σκληρός, όπως κάνουν όλα τα αγόρια της ηλικίας του. «Είμαι αυτός που είμαι και δεν αλλάζω για κανέναν!» μου είπε κάποια στιγμή.
   Τελικά φτάσαμε στο ασανσέρ της πολυκατοικίας. Εκείνος θα πήγαινε στο δεύτερο όροφο και εγώ στον τρίτο. Όταν βγήκε από το ασανσέρ του ευχήθηκα καλό μάθημα και καλό βράδυ και συνέχισα προς τα πάνω. Μόλις βγήκα και γω από το ασανσέρ συνειδητοποίησα ότι όση ώρα μιλούσαμε δεν είχα μάθει το όνομά του ούτε αυτός το δικό μου και έτρεξα προς τις σκάλες. Εκεί τον βρήκα να κοιτάει προς τα πάνω με το σώμα του να γέρνει έξω από το κάγκελο. Με το που με είδε χαμογέλασε. Το ίδιο κι εγώ.
   «Δεν μου είπες το όνομά σου!» μου σιγανά.
   «Ζωή!» του απάντησα χαρούμενη. «Και το δικό σου;»
   «Τιμόθεος.» μου απάντησε.
   «Έχεις πολύ ωραίο όνομα!»
   «Κοίτα ποια μιλάει…» μου είπε αστειευόμενος ότι με ειρωνεύτηκε.
   «Εμ… Πρέπει να πάω σπίτι», του είπα κι ας ήθελα το ακριβώς αντίθετο.
   «Ναι πρέπει… Καληνύχτα!» μου είπε γλυκά.
   «Καληνύχτα!»
   Την επόμενη μέρα είχα πάλι μάθημα στο Ωδείο. Αφού τελείωσα και κατέβαινα τον είδα να περιμένει στην ίδια στάση όπως και χθες.
   «Τι κάνεις εδώ;» τον ρώτησα.
   «Περιμένω εσένα για να σε πάω για κρέπα. Αν θέλεις φυσικά.» είπε ναζιάρικα.
   «Φυσικά και θέλω! Φύγαμε!» του είπα και τον έπιασα από το μπράτσο. Δεν υπήρχε πια χώρος για ντροπές.
    Αυτή η βόλτα θα ήταν και η καθοριστική και για τους δυο μας… Και πάλι συζητήσαμε για πολλά και όταν τελικά φτάσαμε κάτω από το σπίτι μου όπου με συνόδεψε με φίλησε στο μάγουλο και μου είπε στο αυτί ψιθυριστά: «Θέλεις να γίνεις το κορίτσι μου;» και με κοίταξε στα μάτια. Εγώ δεν είχα δύναμη να απαντήσω κι έτσι κούνησα το κεφάλι καταφατικά. Τότε με αγκάλιασε και με φίλησε στα χείλη! Μετά με κοίταξε ξανά, πιο προσεκτικά αυτή την φορά. «Φαίνεσαι εξαντλημένη. Καιρός για ύπνο λοιπόν. Καληνύχτα ζωή μου!» Και με ξαναφίλησε στο μάγουλο.
   Από τότε και κάθε μέρα την περνάμε μαζί. Φυσικά δεν παραμελούμε τα μαθήματά μας. Το αντίθετο μάλιστα θα έλεγα! Φέτος είναι η χρονιά μας, η χρονιά των Πανελλαδικών! Θέλουμε να περάσουμε στην Αθήνα και να μείνουμε μαζί! Δεν ξέρω αν είναι αυτό που λέμε «ο άντρας της ζωής μου», όμως ξέρω ότι μ’ αγαπάει και είναι τόσο όμορφο να αισθάνεσαι ότι σ’ αγαπάει κάποιος και εύχομαι σε όλα τα κορίτσια να το ζήσουν κάποια στιγμή αυτό!!!Και κάτι τελευταίο που πολλές φορές το άκουγα και δεν το πίστευα: Τα καλύτερα πράγματα γίνονται εκεί που δεν το περιμένεις…

Οι σκέψεις μου(2)

1)Μάθε να αντιμετωπίζεις την αλήθεια κατά πρόσωπο όσο κι αν δεν σ'αρέσει διότι  έτσι δεν θα μπορέσεις να χαρείς ποτέ με κάτι αληθινό και μόνιμο.

2)Μόνο αν δούμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια ενός παιδιού θα μπορέσουμε να γίνουμε ξανά ΆΝΘΡΩΠΟΙ με όλη τη σημασία της λέξης.

3)Μπορεί τώρα να θέλεις να απομακρυνθείς απο τη ζωή, όταν όμως θα πάρεις την απόφαση να τη ζήσεις τότε θα απομακρυνθεί αυτή από εσένα.

4)Ποτέ μην παραπονεθείς ότι ο Θεός δεν υπάρχει ή ότι δεν σε βοηθάει επειδή δεν βρίσκεις λύση στα προβλήματά σου.Σκέψου ότι δεν έχει εμφανιστεί ακόμα γιατί ξέρει ότι δεν δοκίμασες όλους τους πιθανούς τρόπους να τα λύσεις μόνος σου.

5)Όλοι οι άνθρωποι έχουν κάποια στιγμή ανάγκη από μια γλυκιά κουβέντα...Ακόμα και οι πιο σκληροί...

6)Τα πιο απίθανα πράγματα σου συμβαίνουν εκεί που δεν το περιμένεις...Γι'αυτό δεν χρειάζεται να αδημονείς και για πολλά...Ότι είναι να έρθει θα 'ρθει...

7)Η ευτυχία δεν βρίσκεται στα ακριβά ρούχα,στα αυτοκίνητα,στο χρήμα,στον πλούτο,στην καλοπέραση...Βρίσκεται σε πιο απλά και καθημερινά πράγματα...Σ'ένα χαμόγελο,σε μια αγκαλιά,σ'ένα ''Ευχαριστώ'',σε μια γλυκιά κουβέντα και σε πολλά άλλα που ενώ τα έχουμε δίπλα μας τα παραμελούμε...

Τσικνοπέμπτηηηη...!!!!!!!!!!!

   Τρελό πανηγύρι στην πόλη μου!!!Και γω σαν τη μύγα μέσα στο γάλα...Χαχα!Πάντως γέλασα πολύ!Δεν μπορώ να πω ότι πέρασα υπέροχα αλλά ας μην είμαστε πλεονέκτες, πέρασα πάρα πολύ καλά!!!!!!!!!
   Πρώτα απ'όλα είδα έναν πολύ καλό μου φίλο που είχα να δω πάρα πολύ καιρό και πραγματικά άρηκα τόσο μα τόσο πολύ που τον είδα!!!Μου έλειψε ο χαζος...Μετά είδα και άλλο πολύ κόσμο και ντουνιά...Χαχα!Και είχα και μία ακόμα εμπειρία...
   Μία φίλη μου συμματείχε σε μία ανταλλαγή μαθητών με την Σλοβενία και αφού πήγε αυτή εκεί ήρθαν και οι Σλοβένες εδώ.Η κοπέλα που ήταν με την φίλη μου ήταν πάρα πολύ γλυκιά και πάρα πολύ όμορφη!!!Είχε μάθει και λίγες φράσεις και λέξεις στα ελληνικά όμως πάθετε πλάκα...Δεν έτρωγε κρέας!!!Και απ'ότι μου είπε η φίλη μου τρώνε πάρα πολλές σούπες.Να τις βλέπατε πως κοιτούσαν όλον αυτόν τον κόσμο που ήταν ντυμένος καρναβάλια...Είχαν πραγματικά πολύ πλάκα!Και κάθε τρεις και λίγο φωτογραφία...Ομολογώ όμως ότι η συγκεκριμένη κοπέλα, η Ίβα, έτσι την έλεγαν ήταν πραγματικά πολύ γλυκιά!!!Τεσπα...
    Ντύθηκα και γω...Με αυτοσχέδια στολή φυσικά όμως ντύθηκα...Ντύθηκα μαύρος κύκνος από την ταινία ''Μαύρος Κύκνος''...Χαχα!
   Αλλά μέσα σε τόση χαρά δεν θα μπορούσε να εκλείπει και η λύπη...
   (...)
   Το ηθικό δίδαγμα?
   Η μοίρα δεν μας θέλει ούτε πολύ ευτυχισμένους ούτε πολύ δυστυχισμένους.Είναι ενάντια στην ισοροπία και στην τάξη των πραγμάτων!Και πάει στο καλό όταν είμαστε πολύ δυστυχισμένοι καλά κάνει και μας φέρνει στο δρόμο μας την ευτυχία για να επανέλθουμε.Όμως όταν είμαστε πολύ ευτυχισμένοι γιατί πρέπει να μας φέρει τη δυστυχία?Για να μην πάρουν τα μυαλά μας αέρα?Είναι κάποια π΄ραγματα που πραγματικά δεν μπορώ να τα καταλάβω...

Kiss me...

Γιατί το μεγαλύτερο σύμβολο δυο ερωτευμένων είναι το φιλί τους...

14 Φεβρουαρίου

   14 Φεβρουαρίου! Είναι του Αγίου Βαλεντίνου και τα ανθοπωλεία έχουν εφοδιαστεί με νέες ποσότητες λουλουδιών, τα ζαχαροπλαστεία  έχουν ετοιμάσει γλυκά και σοκολάτες σε διάφορα γουστόζικα σχήματα όπως καρδιές, λουλουδάκια, αγγελάκια και τα μαγαζιά με είδη δώρων έχουν γεμίσει τις βιτρίνες τους με ένα σωρό λούτρινα  σε οποιοδήποτε ζωάκι μπορεί κανείς να φανταστεί, μαξιλαράκια σε σχήμα καρδιάς που γράφουν επάνω «Σ’ αγαπώ», καρτούλες με αστείες ρίμες που λένε για την αγάπη.  Και το πανηγύρι ξεκινάει! 
   Nέοι και νέες πάνω-κάτω στη δική μας ηλικία, αλλά και μεγαλύτεροι, τρέχουν να διαλέξουν το πιο όμορφο και το πιο εκλεκτό δώρο για τον/την αγαπημένο/η τους.  Η ανταλλαγή δώρων έγινε, τα λόγια αγάπης ειπώθηκαν πιο φουσκωμένα από ποτέ και δεν έχει σημασία αν λίγο καιρό μετά δεν θέλουν να βλέπουν ο ένας τον άλλον.  Τα δώρα στο κάτω-κάτω δόθηκαν και η αγάπη εκδηλώθηκε σε όλο της το μεγαλείο. 
   Δε διαφωνώ!  Φυσικά και μπορεί το δώρο να είναι εκδήλωση αγάπης, όταν όμως δίνεται όχι μόνο με τα χέρια αλλά και με την καρδιά.  Για τους πραγματικά ερωτευμένους κανονικά κάθε μέρα θα πρέπει να είναι γιορτή.Αλλά από την άλλη είναι πολύ όμορφο που ακόμα υπάρχει μια ξεχωριστή μέρα για τον έρωτα και την αγάπη και ας προωθείται τόσο πολύ για κερδοσκοπικούς λόγους. Άλλωστε στο χέρι μας είναι να αλλάξουμε το νόημα της μέρας αυτής και να της δώσουμε ένα ουσιαστικό περιεχόμενο. Γι’ αυτό ας μην πέσουμε και πάλι σ’ αυτή την παγίδα που ονομάζεται καταναλωτισμός. Ας δηλώσουμε τα συναισθήματά μας με πιο ειλικρινείς τρόπους και ας αφήσουμε τα δώρα για το τέλος. Ας προσπαθήσουμε να είμαστε πρώτα ερωτευμένοι και μετά καταναλωτές.

Τι εννοούμε αγάπη?

   Τώρα πια έχω πειστεί ότι δεν ξέρουμε τι θα πει αγάπη, δεν έχουμε μάθει να αγαπάμε. Έχουμε μάθει να φροντίζουμε, έχουμε μάθει να προσέχουμε κάποιον, έχουμε μάθει να νοιαζόμαστε, όμως να αγαπάμε όχι, δεν έχουμε μάθει.
   Και το λάθος που κάνουμε είναι ότι συγχέουμε την φροντίδα με την αγάπη. Η φροντίδα είναι τρόπος από τους πολλούς που έχουμε για να εκφράσουμε την αγάπη μας όμως μόνη της δεν είναι αγάπη. Είναι απλά καλή πράξη. Και μάλιστα πολλές φορές όταν είναι υπέρμετρη γίνεται και κουραστική.
   Και ποιος μπορεί στο κάτω κάτω να δώσει έναν ακριβή ορισμό για το τι είναι αγάπη? Κανείς. Και αυτό γιατι ο καθένας μας την αντιλαμβάνεται διαφορετικά. Για παράδειγμα, ένα παιδί το οποίο έχει βιώσει τη βία μέσα στην οικογένεια τότε μπορεί και το πιο απλό δείγμα φροντίδας να το εκφράσει αγάπη. Ή μια γυναίκα η οποία έχει περάσει όλη της τη ζωή μέσα στις απογοητεύσεις, μπορεί να θεωρήσει ως αγάπη την προσοχή που μπορεί να της προσφέρει το βλέμμα ενός άντρα ή τα όμορφα λόγια του.
   Προσωπικά για μένα αγάπη σημαίνει αυτοθυσία!Και μάλιστα άνευ όρων!Το να είσαι έτοιμος να φτάσεις και στην άκρη του κόσμου γι'αυτόν που αγαπάς!Το να προσπαθείς ασταμάτητα για την ευτυχία του!Να βάζεις πρώτα το ΕΣΥ μπροστά και ύστερα το ΕΓΩ!Το να κάνεις τα πάντα για την εκπλήρωση των ονείρων του!Το να τον σέβεσαι και να τον εκτιμάς πάνω απ'όλα!Το να λατρεύεις ακόμα και τα ελαττώματά του!Το να νιώθεις περήφανος γι'αυτόν!Το να νιώθεις κενός όταν είναι μακρυά σου και απόλυτα συμπληρωμένος όταν βρίσκεται κοντά σου!Το να είναι η αφορμή των επιτυχιών σου και η παρηγοριά των δυστυχιών σου!Το να αναζητάς μόνο την αγκαλιά του και όταν δεν νιώθεις τα χέρια του γύρω σου να παγώνεις!Το να κάνεις μαζί του έρωτα και όχι απλά σεξ!Το να είσαι δυνατός νιώθωντας όλα αυτά και όχι αδύναμος και έρμεο της διαθεσής του!
   Η αγάπη είναι δύναμη και όχι φόβος για αδυναμία...Η αγάπη είναι τα ΠΑΝΤΑ!!!
   Πολλοί την περιγελούν, πολλοί λένε πως δεν υπάρχει, άλλοι απλά την απαξιούν...Όμως όσοι την έχουν νιώσει έχουν καταλάβει ότι είναι το πιο όμορφο, το υπέρτατο, το πιο υπέροχο πράγμα στον κόσμο!!!Όταν φυσικά είναι αληθινή σε όλη της την υπόσταση...Πράγμα πολύ δύσκολο στις μέρες μας, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα που θα το θίξω κάποια άλλη στιγμή...
    Μήπως όμως είναι πολύ ιδανικό όλο αυτό που πιστεύω? Ναι είναι...Και το ξέρω καλά!Αν όμως δεν ονειρευόμαστε το ιδανικό τότε δεν έχει νόημα καμία προσπάθεια για όνειρα...Γιατί αυτό είναι το όνειρο:ελπίδα για να φτάσουμε το ιδανικό!!!Και η αγάπη ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΑΝΙΚΟ!!!

Η ηδονή(κατά Αριστοτέλη)

   Όλα τα ανεξαιρ΄ςτως τα έμβια όντα επιδιώκουν την ηδονή μέσω των πράξεων τους, εφ' όσον αυτή εξασφαλίζει και προάγει τη ζωή και την ύπαρξή τους. Η δράση είναι η ολοκλήρωση της ζωής και της ύπαρξης και γι' αυτόν ακριβώς το λόγο συνδέεται με την ηδονή. Τα έμβια όντα επιδιώκουν από ένστικτο την ηδονή, ως πρωταρχικό παράγοντα που συνεπάγεται την φυσική τελειότητα. Η ηδονή συνοδεύει τη δράση, αλλά συγχρόνως την ενισχύει και τη συμπληρώνει. Επίσης είναι τόσο εντονώτερη η ηδονή, όσο τελειώτερη είναι η δράση, και η δράση τόσο τελειώτερη, όσο τελειώτερο είναι το αντικείμενό της και αφορμή αυτής. Αυτό προυποθέτει ότι η δράση και το αντικείμενό της διέπονται από ευγενείς παράγοντες. Η ηδονή κάθε έμβιου όντος και η δράση αυτού έχουν ιδιότυπο χαρακτήρα. Αυτό ισχύει και στον άνθρωπο, αλλά η ιδιορρυθμία της δράσης αυτού έγκειται στη διανόηση. Στη συνέχεια πρέπει να τονίσουμε ότι όταν πρόκειται για τον άνθρωπο, δεν πρέπει να μιλάμε για την ηδονή με τη συνηθισμένη υλιστική σημασία, αλλά για μια κατάσταση ευδαιμονίας. Τέλος, η ίδια η ευδαιμονία είναι το αποκορύφωμα των αρετών, διότι είναι, αγνότατη, άυλη και υπέργεια, και από αυτά είναι και η ισχυρότερη, αφού αποκαλύπτεται μέσω αυτής εντονώτερα η πραγματική ουσία του πνεύματος.

Όταν βγάζω φωτογραφίες που δεν έχουν νόημα...

Εκ πρώτης όψεως μπορεί να φαίνονται χαζές και απλά χάσιμο χρόνου, αλλά μερικές μ'αρέσουν πάρα πολύ...!!!

Ντοματούλες και αγγουράκια παραγωγής μου...

Μούρα...

Κάτι καρποί που δεν ξέρω πως λέγονται...

Λουλουδάκια του αγρού...

 

 

Άγρια κυκλάμινα...Το λατρεύω αυτό το λουλούδι...!!!

Φύτρωσε τυχαία αυτό στον κήπο στο χωριό μου...

Στο χωριό μου τα λέμε κάτσαντες αυτά τα λουλουδάκια. Βγαίνουν και σε πορτοκαλί χρώμα.

Ρόδια...Σύμβολο καλοτυχίας.

Γιατί λατρεύω τα λουλούδια...

Οι σκέψεις μου...

1) Όταν κλαις για το παρελθόν
χάνεις το παρόν
και δεν ελπίζεις να ζήσεις το μέλλον

2)Όταν ο άνθρωπος ζει μέσα στις αναμνήσεις του χάνοντας την αληθινή ζωή, η μοίρα έχει τον τρόπο να τον επαναφέρει.

3)Οι ψυχικές πληγές είναι σαν τα παιδικά χτυπήματα. Επουλώνονται, όμως αφήνουν πάντα ένα σημάδι,μια ουλή.

4)Όσες φορε΄ς θεώρησες κάτι δεδομένο άλλες τόσες θα καταλάβεις ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή αυτή...

5)Υπάρχουν κάποιες στιγμές στη ζωή κάθε ανθρώπου που όποια επιλογή κι αν κάνει θα είναι λάθος και εκεί είναι που πρέπει να επιλέξει ποιο λάθος θα είναι το πιο ανώδυνο.

6)Εκτίμησε οτιδήποτε σου φέρνει η ζωή στο δρόμο σου χωρίς να ζητάς περισσότερα γιατί η μοίρα έχει τον τρόπο της να πάρει πίσω και αυτά που έχεις ήδη.

7)Η ομορφιά σβήνει και χάνεται.
Αυτό που μένει όμως είναι η καρδιά.

8)Όταν αφήνεις ανοιχτούς λογαριασμούς με το παρελθόν, τότε έρχεται να τους κλείσει στοιχιώνοντας το παρόν σου...

9)Όταν δεν εννοείς τα λόγια που λες τότε καλύτερα να μην τα πεις καθόλου. Η σιωπή είναι προτιμότερη από το ψέμα.

10)Όσο προσπαθείς να μην πληγώνεις, τόσο πληγώνεσαι ο ίδιος...

11)Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να σκεφτεί μια γυναίκα για τον εαυτό της είναι πως είναι η μοναδική στην καρδιά ενός άντρα.

12)Η κάθε απογοήτευση στη ζωή μπορεί να γίνει κίνητρο για μεγαλύτερα πράγματα.

13)Τα θαύματα γίνονται μόνο για όσους μπορούν να τα αντιληφθούν.

14)Η εμπιστοσύνη δεν αποκτιέται, κατακτιέται...

Τοπία...1 εικόνα=1000 λέξεις

Όλα αυτά τα τοπία που σας παρουσιάζω τα έχω φωτογραφήσει εγώ η ίδια...Ελπίζω να σας αρέσουν όπως αρέσουν και σε μένα...Απολαύστε...

Δέντρα και ελευθερία δίπλα στο δρόμο...

Και λίγος ''πολιτισμός'' μέσα στο πράσινο...

Δύο πολυβολία...Η ιστορία είναι το παρελθόν μας,καθορίζει το παρόν μας και προειδοποιεί για το μέλλον...Γιάυτό και βρίσκεται παντού!

Είναι όμορφη η άνοιξη!!!Με λουλούδια,χρώματα και αρώματα...

Μια άλλη άποψη του ήλιου...Παιχνίδια με το φως...

΄Ενα πρωινό όπως όλα τα άλλα από το μπαλκόνι μου...Κι όμως κάθε πρωινό οφείλουμε να το βλέπουμε διαφορετικά...Είναι κάτι καινούριο και μοναδικό...Γι'αυτό μην χάσεις ούτε ένα πρωινό!

Η αυλή του σχολείου μου χιονισμένη...

Για έναν περίπατο ξεκινήσαμε και τελικά γύρισα με ένα άλμπουμ φωτογραφίες...

 

 Ο ουρανός λίγο πριν τη δύση...

Σε διαφορετικό μέρος και ο ήλιος μόλις έχει δύσει.Απέναντι τα σπίτια που φαίνονται είναι το χωρίο μου...

 

Από το 'ξωκκλήσι του Αγίου Αθανασίου...

 

 

Από το μπαλκόνι του σπιτιού μου στο χωριό αυτό το υπέροχο ουράνι τόξο!!!

''Για να δεις το ουράνιο τόξο πρέπει να αντέξεις την μπόρα''

 

Το φεγγάρι...Και η νύχτα φοράει τα καλοκαιρινά της...

 

Το μεγαλύτερο φεγγάρι του χρόνου...

 

Το 'ξωκλλήσι του Αη-Θανάση...

Το Ποντικονήσι στην Κέρκυρα...!!!

Στην Κέρκυρα...