Δεν είμαστε ποτέ μόνοι μας

   Πολλές φορές ακόμα και η μοναξιά θέλει την παρέα της...Ακόμα κι όταν είμαστε μόνοι μας πρακτικά μπορεί να είμαστε όμως ουσιαστικά δεν είμαστε...Εκεί μαζί μας στην απέναντι καρέκλα κάθεται ένας ακόμα: ο άλλος μας εαυτός.Πείτε πως είναι το μυαλό μας που κάνει τον αντίλογο,πείτε πως είναι η ψυχή μας,πείτε πως είναι ο φύλακας άγγελός μας ή αντίστοιχα ο διάβολος που κρύβουμε μέσα μας.
   Είναι τόσο αστείο να κάθεσαι και να σκέφτεσαι διάφορα για τη ζωή σου,το μέλλον σου ακόμα και για την ίδια σου τη μοναξιά και όσο σκέφτεσαι άλλο τόσο να λες:"δεν έχω κανέναν να τα πω".Κι όμως κάποιος είναι εκεί.Είμαστε πάλι εμείς σε αντικατοπτρισμό.
   Βέβαια το κακό με το όλο σκηνικό είναι ότι όλες αυτές οι σκέψεις μένουν εκεί,μέσα στους 4 τοίχους.Μήπως όμως δεν είνια και τόσο κακό αυτό τελικά?
   Θέλω να πω ότι έτσι είμαστε σίγουροι σε ποιον εμπιστευτήκαμε τι και είμαστε ακόμα πιο σίγουροι ότι δεν πρόκειται να μάθει κανείς άλλος τις σκέψεις μας αυτές εκτός από εμάς και το συνομιλητή μας:εμάς.
   Άλλωστε πολλές ήταν οι φορές που εμπιστευτήκαμε κάτι προσωπικό μας σε κάποιον τρίτο και την ίδια στιγμή το μετανιώσαμε.Εδώ ακόμα κι αν το μετανιώσουμε δεν χρειάζεται να ανησυχούμε αν θα κυριαρχήσει η εχεθύμεια του ατόμου αυτού γιατί δεν είναι κανείς άλλος παρά από εμάς τους ίδιους.
   Αστείες αυτές οι σκέψεις...Πολύ αστείες...Είμαι σίγουρη πως τα διάβαζε αυτά ένας ψυχαναλυτής θα έπιανε αμέσως δουλειά για να με αναλύσει...Ευτυχώς για μένα είμαι ανώνυμη και μη αναγνωρίσημη οπότε και χωρίς να φοβάμαι για επιπτώσεις...

Δεν νιώσαμε την αγάπη

   Είναι κάποιες φορές που όση αγάπη κι αν πάρεις όση φροντίδα κι αν χαίρεσαι από γνωστούς,φίλους,συγγενείς και λοιπούς έχεις ακόμα και τότε ένα κενό...Αυτό τι σημαίνει?Αχαριστία ή μήπως ότι δεν είναι η αγάπη που θα ήθελες να πάρεις?Μα η αγάπη δεν δέχεται ταμπέλες.Αυτή είναι η σψστή αγάπη και αυτή είναι η λάθος.Η αγάπη είναι μία και μοναδική.Αυτό που διαφέρει είναι ο τρόπος που την εκδηλώνει ο καθένας.Εκεί ξεχωρίζει ο σωστός τρόπος ή ο λάθος.Βέβαια αυτό ειναι κάτι το τελείως υποκειμενικό.Άρα?Πού καταλήγουμε?
   Πουθενά...Ίσως τελικά όλο αυτό να είναι παιχνίδι του μυαλού για να έχει να ασχολείται με κάτι...Κάτι πολύ βασανιστικό είναι η αλήθεια!Ίσως και να είναι όντως αχαριστία.Ίσως άνθρωποι σαν και μένα που το αισθάνονται αυτό να είναι απλά κάποιοι μισάνθρωποι που το μόνο που θέλουν είναι να παίρνουν και να παίρνουν και να παίρνουν και να ζητάνε κι άλλα και πάλι ευχαριστημένοι να μην είναι...Ίσως να είμαστε απλά οι αχάριστοι της εποχής,οι αχόρταγοι.Ίσως...
   Βέβαια μπορεί και όχι...Μπορεί απλά να μην νιώσαμε ποτέ αληθινή αγάπη.Μπορεί όλο αυτό που μας πλασάρουν σε φανταχτερό περιτύλιγμα να είναι ένα τίποτα ή ακόμα χειρότερα να είναι κάτι αισχρό και βρωμερό που βρωμάει και ζέχνει όμως μέσα από τη νάιλον χρωματιστή σακούλα η μυρωδιά δε βγαίνει.Μπορεί να μην αξίζαμε να νιώσουμε τη θαλπωρή μιας αγκαλιάς.Μπορεί να μην έπρεπε εμείς να ακούσουμε ένα "σ'αγαπώ" χωρίς να έχει αγκάθια αλλά να τυλίγεται μέσα σε βελούδο.Ίσως και να μην έτυχε εδώ που τα λέμε...Ίσως και να μην το κυνηγήσαμε όσο έπρεπε...Ίσως και να μην είχαμε ένα δείγμα για να το κυνηγήσουμε...Ίσως,ίσως,ίσως...Ότι κι αν υπάρχει πραγματικά το συμπέρασμα είναι ένα: Ότι δεν νιώσαμε την αγάπη.