Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2012

Γράμμα οργής



    Ε, κύριος! Ναι σε σένα μιλάω! Σε σένα που κάθεσαι αραχτός στη γραφειάρα σου. Σε σένα που παίρνεις μισθό 7000€, (καθαρά έτσι;), χωρίς να ξέρω τα μαύρα, όταν την ίδια στιγμή κατεβάζεις τον κατώτατο μισθό στα 580€. Σε σένα που πληρώνεσαι για να υπογράφεις μνημόνια, τις καταδίκες του λαού. Και να πω ότι τα διαβάζεις κιόλας… Σε σένα που έχεις κάνει τις συνεδριάσεις στη Βουλή την «ώρα του παιδιού» και ανεβαίνεις στο βήμα για να πεις διάφορες αηδίες χωρίς νόημα. Δεν ξέρεις όμως ότι ο Έλληνας δεν σ’ ακούει πια! Δεν σε πιστεύει! Σε σένα που με την ψήφο σου, την υπογραφή σου αποφασίζεις για μένα χωρίς εμένα, για τους Έλληνες χωρίς αυτούς, για τη χώρα ολόκληρη.
    Δεν σε θέλω πια πάνω από το κεφάλι μου! Δεν αντέχω το βάρος των δικών σου αποφάσεων και υπογραφών! Δεν θέλω να καθορίζεις εσύ το μέλλον μου και κατά πόσο τα όνειρά μου θα γίνουν πραγματικότητα! Δεν θέλω ούτε να σ’ ακούω ούτε να σε βλέπω. Θέλω να έχω εγώ τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο για τη ζωή μου. Θέλω να ξυπνάω το πρωί με χαμόγελο. Θέλω να μπορώ να ονειρεύομαι και να προσπαθώ για τους στόχους μου.
    Δεν πρόσφερες τίποτα καλό στη χώρα μου! Το μόνο που κατάφερες είναι να γεμίσουν τα πεζοδρόμια άστεγους, να φτάσεις την ανεργία στα ύψη. Κατάφερες να κάνεις τον Έλληνα καταθλιπτικό, να κοιμάται και να ξυπνάει με την αβεβαιότητα, να χάσει την αξιοπρέπειά του. Κατάφερες να διώξεις το νέο από την πατρίδα του, να του σβήσεις την αισιοδοξία από τα χείλη, να τον κάνεις να φοβάται να πει την καταγωγή του στο εξωτερικό, να μειώνει κάθε μέρα τους στόχους του, γιατί όχι μόνο δε δίνεις νέα μέσα για να τους πετύχει, αλλά του παίρνεις κι αυτά που είχε. Κατάφερες να σε μισήσουν όλοι και να το θυμάσαι πως το μίσος αυτό θα βγει προς τα έξω κάποια στιγμή και τότε… όχι σωματοφύλακες, ούτε ο ίδιος ο Θεός δεν σε σώζει!!!
    Δεν ξέρω αν όλοι εκεί μέσα είναι της δικής σου φάρας, αλλά για να σου πω την αλήθεια δεν με νοιάζει και πολύ! Αν κάποιος από εσάς τους 300 ήθελε να ξεχωρίσει και να έρθει κοντά μου, κοντά σε όλους τους πολίτες, έχοντας «καθαρούς» σκοπούς κι όχι για να προπαγανδίσει με λαϊκιστικά μέσα, όπως κάνετε οι περισσότεροι, θα το έκανε!
    Τώρα πια ο θυμός μου είναι τόσο πολύς, η οργή μου τόσο ακράτητη που δεν υπολογίζω ούτε καλές προθέσεις, ούτε εξαιρέσεις του κανόνα. Τώρα πια παίρνω τη ζωή μου στα χέρια μου στέλνοντάς σου αυτό το «γράμμα οργής» και λέγοντάς σου ότι δεν σε θέλω στη χώρα μου! Να ξεκουμπιστείς! Δεν είσαι άξιος γι’ αυτήν! Αν ήσουν θα κοιτούσες το συμφέρον της και όχι το πώς θα γεμίσεις τις δικές σου τσέπες. Γι’ αυτό αν έχεις λίγη ντροπή και τσίπα πάνω σου καλά θα κάνεις να μας αδειάζεις τη γωνιά γρήγορα. Το που θα πας ποσώς με ενδιαφέρει. Και μην ξεχάσεις να δώσεις την εντολή μου και στους υπόλοιπους 299. Για να πάει κάτι μπροστά πρέπει να αλλάξει ριζικά! Αν πάλι δεν το κάνεις, σύντομα θα δεις πως αντιδράει ο νέος όταν του κλέβεις τα όνειρα!!! Σύντομα θα δεις ότι από μένα θα το βρεις…
    Ποιος είμαι εγώ;
    Είμαι ένας νέος που επιλέγει να μείνει στη χώρα του για να σπουδάσει. Που διαλέγει το δύσκολο δρόμο για να πραγματοποιήσει τα όνειρά της. Άλλωστε ο δρόμος προς το όνειρο, το ανυπέρβλητο ιδεώδες του καθενός ποτέ δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Είμαι ένας νέος που θα σε τιμωρήσει για όσα έκανες σε μένα, στις οικογένειά μου, στους κολλητούς μου, στους φίλους που έφυγαν γιατί δεν σε άντεχαν άλλο. Όμως στην τελική, τι σημασία έχει ποιος είμαι;
    Είμαι εγώ, ένας νέος από τους πολλούς, ένας πολίτης από τους περισσότερους, ένας οργισμένος πολίτης απ’ όλους. Θα μπορούσα να είμαι ακόμα κι εσύ, αν κοκκίνιζες έστω και λίγο από ντροπή τώρα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, αν δεν ξεχνούσες τους αγώνες που έκανες κάποτε για να βγάλεις την σκέψη σου από το γύψο το ’73 ή αν δεν ήσουν ακόμα ένας καιροσκόπος που βολεμένος εφησυχάστηκε στις συνθήκες.

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

Δεν είμαστε ποτέ μόνοι μας

   Πολλές φορές ακόμα και η μοναξιά θέλει την παρέα της...Ακόμα κι όταν είμαστε μόνοι μας πρακτικά μπορεί να είμαστε όμως ουσιαστικά δεν είμαστε...Εκεί μαζί μας στην απέναντι καρέκλα κάθεται ένας ακόμα: ο άλλος μας εαυτός.Πείτε πως είναι το μυαλό μας που κάνει τον αντίλογο,πείτε πως είναι η ψυχή μας,πείτε πως είναι ο φύλακας άγγελός μας ή αντίστοιχα ο διάβολος που κρύβουμε μέσα μας.
   Είναι τόσο αστείο να κάθεσαι και να σκέφτεσαι διάφορα για τη ζωή σου,το μέλλον σου ακόμα και για την ίδια σου τη μοναξιά και όσο σκέφτεσαι άλλο τόσο να λες:"δεν έχω κανέναν να τα πω".Κι όμως κάποιος είναι εκεί.Είμαστε πάλι εμείς σε αντικατοπτρισμό.
   Βέβαια το κακό με το όλο σκηνικό είναι ότι όλες αυτές οι σκέψεις μένουν εκεί,μέσα στους 4 τοίχους.Μήπως όμως δεν είνια και τόσο κακό αυτό τελικά?
   Θέλω να πω ότι έτσι είμαστε σίγουροι σε ποιον εμπιστευτήκαμε τι και είμαστε ακόμα πιο σίγουροι ότι δεν πρόκειται να μάθει κανείς άλλος τις σκέψεις μας αυτές εκτός από εμάς και το συνομιλητή μας:εμάς.
   Άλλωστε πολλές ήταν οι φορές που εμπιστευτήκαμε κάτι προσωπικό μας σε κάποιον τρίτο και την ίδια στιγμή το μετανιώσαμε.Εδώ ακόμα κι αν το μετανιώσουμε δεν χρειάζεται να ανησυχούμε αν θα κυριαρχήσει η εχεθύμεια του ατόμου αυτού γιατί δεν είναι κανείς άλλος παρά από εμάς τους ίδιους.
   Αστείες αυτές οι σκέψεις...Πολύ αστείες...Είμαι σίγουρη πως τα διάβαζε αυτά ένας ψυχαναλυτής θα έπιανε αμέσως δουλειά για να με αναλύσει...Ευτυχώς για μένα είμαι ανώνυμη και μη αναγνωρίσημη οπότε και χωρίς να φοβάμαι για επιπτώσεις...

Δεν νιώσαμε την αγάπη

   Είναι κάποιες φορές που όση αγάπη κι αν πάρεις όση φροντίδα κι αν χαίρεσαι από γνωστούς,φίλους,συγγενείς και λοιπούς έχεις ακόμα και τότε ένα κενό...Αυτό τι σημαίνει?Αχαριστία ή μήπως ότι δεν είναι η αγάπη που θα ήθελες να πάρεις?Μα η αγάπη δεν δέχεται ταμπέλες.Αυτή είναι η σψστή αγάπη και αυτή είναι η λάθος.Η αγάπη είναι μία και μοναδική.Αυτό που διαφέρει είναι ο τρόπος που την εκδηλώνει ο καθένας.Εκεί ξεχωρίζει ο σωστός τρόπος ή ο λάθος.Βέβαια αυτό ειναι κάτι το τελείως υποκειμενικό.Άρα?Πού καταλήγουμε?
   Πουθενά...Ίσως τελικά όλο αυτό να είναι παιχνίδι του μυαλού για να έχει να ασχολείται με κάτι...Κάτι πολύ βασανιστικό είναι η αλήθεια!Ίσως και να είναι όντως αχαριστία.Ίσως άνθρωποι σαν και μένα που το αισθάνονται αυτό να είναι απλά κάποιοι μισάνθρωποι που το μόνο που θέλουν είναι να παίρνουν και να παίρνουν και να παίρνουν και να ζητάνε κι άλλα και πάλι ευχαριστημένοι να μην είναι...Ίσως να είμαστε απλά οι αχάριστοι της εποχής,οι αχόρταγοι.Ίσως...
   Βέβαια μπορεί και όχι...Μπορεί απλά να μην νιώσαμε ποτέ αληθινή αγάπη.Μπορεί όλο αυτό που μας πλασάρουν σε φανταχτερό περιτύλιγμα να είναι ένα τίποτα ή ακόμα χειρότερα να είναι κάτι αισχρό και βρωμερό που βρωμάει και ζέχνει όμως μέσα από τη νάιλον χρωματιστή σακούλα η μυρωδιά δε βγαίνει.Μπορεί να μην αξίζαμε να νιώσουμε τη θαλπωρή μιας αγκαλιάς.Μπορεί να μην έπρεπε εμείς να ακούσουμε ένα "σ'αγαπώ" χωρίς να έχει αγκάθια αλλά να τυλίγεται μέσα σε βελούδο.Ίσως και να μην έτυχε εδώ που τα λέμε...Ίσως και να μην το κυνηγήσαμε όσο έπρεπε...Ίσως και να μην είχαμε ένα δείγμα για να το κυνηγήσουμε...Ίσως,ίσως,ίσως...Ότι κι αν υπάρχει πραγματικά το συμπέρασμα είναι ένα: Ότι δεν νιώσαμε την αγάπη.

Κυριακή 20 Μαΐου 2012

ΟΧΙ!

Πορεία στη ζωή...

   Και ξεκίνησα να περπατώ σκυφτή, κοιτώντας τις μύτες των ποδιών μου δίχως να νοιάζομαι για κάτι πέρα από το ανούσιο τώρα.
   Κι άλλες φορές λύγιζα. Το σώμα μου δίπλωνε κι έπεφτε κάτω.
   Και σερνόμουν σαν σκουλίκι, όμως προσωρούσα, δεν σταματούσα.
   Κι ύστερα στυλωνόμουν όρθια σαν κόμπρα που της τραγουδά η μουσική της αξιοπρέπειας και της τιμής, και φωτιζόμουν από τον ήλιο της ελπίδας, της αυτοσυγχώρεσης.
   Και σκεφτόμουν: ''Ό,τι έγινε, έγινε. Τώρα θα πας μπροστά. Θα γίνεις καλύτερη.''
   Κι έπειτα κοιτούσα μπροστά. Έβρισκα τον στόχο μου στον ορίζοντα και τον ακολουθούσα.
   Κι υπήρχαν κι οι φορές που ο ορίζοντας θόλωνε από την αμόχλη των παθών και των εφήμερων ''θέλω'' και χανόταν ο στόχος και ξεχνιόντουσαν τα όνειρα.
   Και μέσα στο φόβο της ομίχλης συρικνωνόμουν και κατέληγα και πάλι στο υγρά έδαφος, να προχωράω αργά.
   Κι άλλες φορές η ομίχλη πύκνωνε και γινόταν σκοτάδι κι εγώ σερνάμενη, μικρή σταματούσα.
   Κι οι σκέψεις ερχόταν πάλι στο μυαλό.
   Κι έλεγα δεν αξίζει να προχωράω μέσα στο έρεβος, στη μούχλα και την καταχνιά. Δεν την ήθελα έτσι τη ζωή μου.
   Κι ήθελα να 'ρθει το τέλος σύντομα.
   Και το περίμενα...
   Και παραιτούμουν από καθετί όνειρο, από οποιαδήποτε ελπίδα.
   Κι εκεί σιγά-σιγά μα σταθερά μια αχτίδα ήλιου κατάφερνα να σκίσει την ομίχλη.
   Κι έπεφτε πάνω μου, στην αρχή τυφλώνοντάς με, φοβίζοντάς με.
   Κι έκλεινα πιο ερμητικά τα μάτια, όμως η θέρμη του φωτός ζέσταινε το κρύο κορμί μου, χαλαρώνοντάς το και απομακρύνοντας από πάνω του την υγρασία.
   Και τότε συνήθιζα τη ζέστη. Μ'άρεζε η θερμότητα. Αυτό ήταν που ζητούσε η ψυχή μου.
   Και το κορμί χαλάρωνε και εύκαμπτο πια έπαιρνε την απόφαση να συνεχίσει.
   Κι οι αχτίδες έπαιρναν θάρρος!
   Και ξαφνικά ξεπρόβαλαν κι άλλες πολλές, τρυπώντας την ομίχλη.
   Και το φως κατεύθανε στη γη δίνοντάς μου θάρρος και προσκαλώντας με να το ακολουθήσω. Να σηκωθώ. Ν'ανεβάσω το βλέμμα μου και να το αντικρίσω.
   Και στυλωνόμουνα ξανά.
   Και κοιτούσα τον ήλιο χωρίς να κλείνω τα μάτια, χωρίς να τυφλώνομαι.
   Και παρακολουθούσα γεμάτη ενθουσιασμό την ομίχλη να διαλύεται.
   Κι ορίζοντας άρχισε να αχνοφαίνεται ξανά.
   Και τότε θυμόμουν το στόχο μου, τα όνειρά μου.
   Και τότε έβαζα κι άλλες προσδοκίες για το μέλλον μου.
   Και η γραμμή του ορίζοντα γινόταν εντονότερη, εκτυφλωτική. Για να μου θυμίζει τι θέλω... Μην τυχόν και χάσω πάλι το δρόμο μου...

Παρασκευή 20 Απριλίου 2012

Αλλαγή ή αλλοτρίωση?

   Υπάρχουν καταστάσεις στη ζωή κάθε ανθρώπου του τις αντιμετωπίζει κάπως διαφορετικά απ' όσο θα ήθελε ή απ' όσο του έλεγαν το μυαλό και οι πεποιθήσεις του. Υπάρχουν περιστώσεις στη ζωή κάθε ανθρώπου που κάνει λάθη, που μετανιώνει γι' αυτά γιατί αντιβαίνουν στα μέχρι τότε πιστεύω του. Υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή του κάθε ανθρώπου που τον καθένα τον αντιμετωπίζει ξεχωριστά, διαφορετικά.
   Κάθε μέρα είναι διαφορετική, κάθε άνθρωπος ξεχωριστός, κάθε κατάσταση διαφορετικά αντιμετωπίσημη. Τι γίνεται όμως όταν δύο ίδιες περίπτωσεις τις αντιμετωπίζουμε διαφορετικά σε δύο διαφορετικά χρονικά διαστήματα? Τι σημαίνει αυτό? Ωρίμανση ή γελειότητα? Μεγάλωμα ή παλιμπαιδισμός? Περισσότερη σκέψη ή περισσότερος αυθορμιτισμός? Αλλάγή προς το χειρότερο ή προς το καλύτερο? Και τελικά αναπόφευκτη αλλαγή που συμβαίνει σε όλους ή αλλοτρίωση του ατόμου από τον εαυτό του?
   Και σε επόμενη φάση το να είσαι σταθερός στις απόψεις σου σε κάνει δογματικό και η μόνιμη αλλαγή ασταθή? Μήπως μέσα από όλες αυτές τις αλλαγές χάνεις τον εαυτό σου ή μήπως τον αναπτύσσεις? Και ακόμα κι αν θεωρείς πως χάνεσαι είσαι σίγουρος ότι ήξερες ποιος ήσουν για να μπορείς να αντιληφθείς και το χάσιμό σου?
   Δεν ξέρω αν μπορεί κάποιος να δώσει απάντηση σε όλα αυτά... Πάντως όποιος το έχει καταφέρει ξέρει σίγουρα πως να ζει καλύτερα, πως μπορεί να αναπτύσσει και να ελέγχει τον εαυτό του και σε τελική ανάλυση πως να αντιμετωπίζει ορθότερα τις οποιεσδήποτε καταστάσεις της ζωής του...
 

Πώς να χαρακτηρίσεις τον εαυτό σου?

   Είναι τόσο τρελό όλο αυτό που συμβαίνει... Σε όλη μας τη ζωή ψάχνουμε τον εαυτό μας... Κάνουμε πράγματα που τα μετανιώνουμε γιατί θεωρούμε πως είναι εναντίον σε όλα τα πιστεύω, τις ηθικές μας αξίες.. .Και τελικά πού καταλήγουμε? Πουθενά.
   Υποκύπτουμε σε πειρασμούς, σε χαρές τις ζωής ίσως, σε αμαρτίες κατά τη θρησκεία... Ακόμα κι αν πιστεύουμε κάτι άλλο είναι στιγμές που πραγματικά χάνουμε τον εαυτό μας! Ποιος είναι ο εαυτός μας όμως τελικά? Και αν δεν είναι αυτό που πορευόμασταν μέχρι τώρα? Κι αν ήρθε η ώρα για μια αλλαγή, μία ριζική αλλαγή? Και ποιος μπορεί εν τέλει να μας πει τι είμαστε και τι όχι? Ποιος μπορεί να μας κρίνει? Κανείς! Κι όμως ακούμε τα λόγια των άλλων. Ενστερνιζόμαστε κάποιες από τις απόψεις τους. Υπολογίζουμε στη γνώμη τους. Θιγόμαστε αν μας προσβάλουν και σκεφτόμαστε τα λόγια τους. Αναρωτιόμαστε "μα γιατί το είπε τώρα αυτό?". Ζητάμε πολλές φορές και εξηγήσεις για τα λόγια αυτά.
   Αλήθεια αυτή είναι η ελευθερία του ατόμου? Το να κρέμεται από τις απόψεις των άλλων για τον ίδιο. Το να προσπαθεί να "μη δώσει δικαιώματα", να μην σχολιαστεί. Και όταν συμβεί αυτό να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να αλλάξει κάτι που τις περισσότερες φορές δεν αλλάζει.
   Και μέσα σε όλα αυτά τα λόγια και σε όλες αυτές τις φήμες του κοινωνικού περίγυρου, σε όλες αυτές τις πράξεις, τις αδυναμίες, τις αξίες, τις πεποιθήσεις του ατόμου, το ίδιο το άτομο εγκλωβίζεται και δεν ξέρει ποιος πραγματικά είναι. Προσπαθεί συνεχώς να δημιουργήσει μία άποψη για τον εαυτό του και να πορευτεί με αυτή για να ξέρει τι πρέπει να δείχνει προς τα έξω και ποτέ δεν τα καταφέρνει. Γιατί ακόμα κι εκεί που είσαι σίγουρος για τον εαυτό σου πάντα κάτι θα συμβαίνει και θα σου αλλάζει την άποψη. Γιατί ποτέ δεν είσαι ίδιος! Σε όλη σου τη ζωή θα συναντάς διαφορετικές καταστάσεις, διαφορετικούς ανθρώπους, διαφορετικές πεποιθήσεις και κάθε φορά θα τα αντιλαμβάνεσαι διαφορετικά. Για πράγματα που πριν δυο χρόνια θα αντιδρούσες αλλιώς φέτος μπορεί να αντιδράσεις αλλιώς.
   Τώρα ποιος είναι ο εαυτός σου ίσως και να μην το μάθεις ποτέ... Αυτό ίσως να είναι τραγικό (δεν ξέρεις ποιος είσαι, πως θα πορευτείς και τι θα κάνεις) ίσως όμως να είναι και δημιουργικό (πάντα θα εκπλήσσεις και θα εκπλήσσεσαι, θα αναπτύσσεσαι και θα αλλάζεις, ίσως και να ωριμάζεις). Το τι θα επιλέξεις εξαρτάται από σένα και μόνο!!! Όπως και κατά πόσο θα παραμένεις χαμένος και κατά πόσο θα επιλέξεις τη σταθερότητα στις απόψεις σου... Όλα εξαρτόνται από σένα γιατί δουλεύεις για σένα...