Πολλές φορές ακόμα και η μοναξιά θέλει την παρέα της...Ακόμα κι όταν είμαστε μόνοι μας πρακτικά μπορεί να είμαστε όμως ουσιαστικά δεν είμαστε...Εκεί μαζί μας στην απέναντι καρέκλα κάθεται ένας ακόμα: ο άλλος μας εαυτός.Πείτε πως είναι το μυαλό μας που κάνει τον αντίλογο,πείτε πως είναι η ψυχή μας,πείτε πως είναι ο φύλακας άγγελός μας ή αντίστοιχα ο διάβολος που κρύβουμε μέσα μας.
Είναι τόσο αστείο να κάθεσαι και να σκέφτεσαι διάφορα για τη ζωή σου,το μέλλον σου ακόμα και για την ίδια σου τη μοναξιά και όσο σκέφτεσαι άλλο τόσο να λες:"δεν έχω κανέναν να τα πω".Κι όμως κάποιος είναι εκεί.Είμαστε πάλι εμείς σε αντικατοπτρισμό.
Βέβαια το κακό με το όλο σκηνικό είναι ότι όλες αυτές οι σκέψεις μένουν εκεί,μέσα στους 4 τοίχους.Μήπως όμως δεν είνια και τόσο κακό αυτό τελικά?
Θέλω να πω ότι έτσι είμαστε σίγουροι σε ποιον εμπιστευτήκαμε τι και είμαστε ακόμα πιο σίγουροι ότι δεν πρόκειται να μάθει κανείς άλλος τις σκέψεις μας αυτές εκτός από εμάς και το συνομιλητή μας:εμάς.
Άλλωστε πολλές ήταν οι φορές που εμπιστευτήκαμε κάτι προσωπικό μας σε κάποιον τρίτο και την ίδια στιγμή το μετανιώσαμε.Εδώ ακόμα κι αν το μετανιώσουμε δεν χρειάζεται να ανησυχούμε αν θα κυριαρχήσει η εχεθύμεια του ατόμου αυτού γιατί δεν είναι κανείς άλλος παρά από εμάς τους ίδιους.
Αστείες αυτές οι σκέψεις...Πολύ αστείες...Είμαι σίγουρη πως τα διάβαζε αυτά ένας ψυχαναλυτής θα έπιανε αμέσως δουλειά για να με αναλύσει...Ευτυχώς για μένα είμαι ανώνυμη και μη αναγνωρίσημη οπότε και χωρίς να φοβάμαι για επιπτώσεις...
Είναι τόσο αστείο να κάθεσαι και να σκέφτεσαι διάφορα για τη ζωή σου,το μέλλον σου ακόμα και για την ίδια σου τη μοναξιά και όσο σκέφτεσαι άλλο τόσο να λες:"δεν έχω κανέναν να τα πω".Κι όμως κάποιος είναι εκεί.Είμαστε πάλι εμείς σε αντικατοπτρισμό.
Βέβαια το κακό με το όλο σκηνικό είναι ότι όλες αυτές οι σκέψεις μένουν εκεί,μέσα στους 4 τοίχους.Μήπως όμως δεν είνια και τόσο κακό αυτό τελικά?
Θέλω να πω ότι έτσι είμαστε σίγουροι σε ποιον εμπιστευτήκαμε τι και είμαστε ακόμα πιο σίγουροι ότι δεν πρόκειται να μάθει κανείς άλλος τις σκέψεις μας αυτές εκτός από εμάς και το συνομιλητή μας:εμάς.
Άλλωστε πολλές ήταν οι φορές που εμπιστευτήκαμε κάτι προσωπικό μας σε κάποιον τρίτο και την ίδια στιγμή το μετανιώσαμε.Εδώ ακόμα κι αν το μετανιώσουμε δεν χρειάζεται να ανησυχούμε αν θα κυριαρχήσει η εχεθύμεια του ατόμου αυτού γιατί δεν είναι κανείς άλλος παρά από εμάς τους ίδιους.
Αστείες αυτές οι σκέψεις...Πολύ αστείες...Είμαι σίγουρη πως τα διάβαζε αυτά ένας ψυχαναλυτής θα έπιανε αμέσως δουλειά για να με αναλύσει...Ευτυχώς για μένα είμαι ανώνυμη και μη αναγνωρίσημη οπότε και χωρίς να φοβάμαι για επιπτώσεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου