2011...τέλος...

    Να 'μαστε λοιπόν εδώ!Λίγες ώρες πριν την αλλαγή του έτους και το τέλος του 2011!Δεν θα αναφερθώ καν σε όλες αυτές τις φήμες περί του τέλους του κόσμου που θα έρθει με το 2012...Τα θεωρώ τελείως ανόητα όλα αυτά.Το θέμα μου και η αφορμή των σκέψεών μου είναι ότι το 2011 έφυγε...Άδικα?Δεν ξέρω...Ή μάλλον ξέρω...
   Έφυγε χωρίς να το καταλάβω...Γεμάτο δάκρυα,κλάμα αλλά και γέλια,χαρές...Και τι έμεινε από όλο αυτό;Μόνο μνήμες...Μνήμες και κάποιες φωτογραφίες για να μου θυμίζουν ότι ο χρόνος περνάει και γω κάθομαι και τον κοιτάω ανήμπορη να τον ελέγξω και να τον εκμεταλλευτώ όπως θέλω και όπως πρέπει...Κάθομαι απλός θεατής της ζωής μου και τη βλέπω να περνάει μπροστά από τα μάτια μου σαν κλάσματα δευτερολέπτων...Άραγε όλος ο κόσμος έτσι αντιλαμβάνεται το χρόνο ή τη ζωή του γενικά;Μήπως είμαι η μοναδική που σκέφτεται έτσι;Και αν είμαι η μοναδική τότε τι είναι αυτό που με κάνει να σκέφτομαι έτσι;Τι κάνω λάθος και χάνω έτσι απλά τη ζωή μου;Και αν δεν είμαι μοναδική και υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που σκέφτονται έτσι τότε όλοι αυτοί οι άνθρωποι που είναι για να μοιραστούμε τις σκέψεις μας;
   Έχουν όμως στην τελική κανένα νόημα όλα αυτά;Θέλω να πω...τι σημασία έχει αν τα σκέφτομαι όλα αυτά όταν τα πράγματα είναι και πάλι τα ίδια;Τώρα θα μου πεις γίνεται μια αρχή...Και τι να το κάνω όταν παραμένω στάσιμη στα ίδια;...
    Θέλω πολύ να προχωρήσω στη ζωή μου,να πάω παρακάτω όμως δεν ξέρω αν είμαι άξια για κάτι τέτοιο.Αν το αξίζω...Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν το,ταλέντο να το πω(;),το λέει η καρδιά τους;έχουν το δυναμισμό;δεν ξέρω...και ότι βάζουν στόχο το καταφέρνουν με κόπο ή χωρίς,το καταφέρνουν!Τι παραπάνω έχουν από εμένα αυτοί οι άνθρωποι και μπορούν και προχωρούν παρακάτω;Ή μάλλον τι παρακάτω έχω εγώ από αυτούς;Ω!Θεέ μου!Πρέπει να είμαι πολύ εγωίστρια τελικά...Από την αλλαγή του χρόνου ξεκίνησα και πάλι σε μένα κατέληξα...Χαχα!Είναι τρελό!
    Όπως και να έχει το συμπέρασμα είναι ένα: Ένας χρόνος ακόμα πέρασε και δεν άγγιξε...Πέρασε και χάθηκε στην ομίχλη του παρελθόντος αφήνοντας τη θέση του για τον επόμενο...Το θέμα είναι ο επόμενος θα χαθεί κι αυτός ή κάτι θα αλλάξει;Ή μάλλον τι πρέπει να κάνω εγώ για να αλλάξει;Μακάρι να μπορέσω να βρω τον εαυτό μου αυτή τη φορά...
    Εύχομαι σε όλους ένα ευτυχισμένο 2012 με αγάπη,γέλιο και υγεία!Βασικές προυποθέσεις για μια ευτυχισμένη ζωή...

Hey you!

Ότι κι αν κάνεις λάθος θα είναι...

   Είναι τρομερό το συναίσθημα που έχεις όταν ξέρεις ότι κάποιος δικός σου άνθρωπος υποφέρει ή δεν είναι καλά και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα...Ή ακόμα χειρότερα να μην ξέρεις τι πρέπει να κάνεις για να μαλακώσεις τον πόνο του...Είναι το συναίσθημα που σου ''σκίζει τα σωθικά''...Έτσι το ονομάζω εγώ.
   Αισθάνεσαι ότι μένεις απλός θεατής στον πόνο του άλλου χωρίς να μπορείς να κάνεις κάτι για να τον μειώσεις.Τον βλέπεις να έχει γίνει ένα με το χώμα και δεν μπορείς να απλώσεις το χέρι για να τον βοηθήσεις να σηκωθεί.Και αυτό όχι γιατί δεν θέλεις ή γιατί αδιαφορείς αλλά γιατί δεν ξέρεις το τι πρέπει να κάνεις...Θέλεις να του πεις μια όμορφη κουβέντα που θα του δώσει θάρρος και θα του τονώσει την ψυχολογία αλλά βλέπεις ότι είναι περιττό...Δεν πρόκειται να σε ακουσεί!Έχει φτάσει πλέον στο σημείο που καμία κουβέντα δεν πρόκειται να τον πείσει αλλά μόνο οι πράξεις...Όταν ο άνθρωπος φτάνει στα όριά του γίνεται σκληρός και ακόμα και σε μια γλυκιά κουβέντα μπορεί να γίνει άγριος και να νευριάσει χωρίς λόγο γιατί δεν είναι αυτό που περιμένει και αυτό που χρειάζεται...
   Και τότε τι κάνεις;Όταν βλέπεις ότι δεν υπάρχει τρόπος να βοηθήσεις...Αφήνεις τα πράγματα όπως είναι;Μα αυτό δεν είναι ένα είδος αφιαφορίας;Αν όμως προσπαθήσεις μόνο με τα λόγια να τον βοηθήσεις το μόνο που θα καταφέρεις είναι να τον εκνευρίσεις...
   Άρα πού καταλήγουμε;
   Σε μία τέτοια περίπτωση ότι και να κάνεις θα είναι λάθος...Ότι κι αν προσπαθήσεις θα είναι ο λάθος τρόπος για να προσεγγίσεις τον άλλον...Ότι κι αν κάνεις δεν πρόκειται να τον βοηθήσει ούτε στο ελάχιστο γιατί ελάχιστα είναι και αυτά που προσφέρεις...
   Γιατί σε αυτόν τον κόσμο τον υλικό και τον ψεύτικο που ζούμε η ομορφιά της ψυχής έχει χάσει την αξία της.Αν δεν έχεις κάτι το υλικό να προσφέρεις είναι σα να μην προσφέρεις τίποτα...Ξεχνάμε όμως ότι το υλικό είναι και φθαρτό...

Αν ήξερα πως σε 15 μέρες θα πέθαινα...

Αν ήξερα πως σε 15 μέρες θα πέθαινα θα έκανα όποια τρέλα θα μπορούσα να φανταστώ.Θα δοκίμαζα να καπνίσω,θα δοκίμαζα ναρκωτικά,θα πήγαινα να κοιμηθώ ένα βράδυ δίπλα στη θάλασσα και ένα βράδυ στο δάσος,θα έκανα extream sports,θα ανέβαινα σε μηχανή πολλών κυβικών και όπου με έβγαζε...Θα ζητούσα συγνώμη από όλους τους ανθρώπους γύρω μου για τις φορές που τους πλήγωσα ή τους στενοχώρησα.Θα έλεγα στους ακόμα πιο δικούς μου ανθρώπους ότι τους αγαπώ χωρίς να φοβάμαι αν θα το εκμεταλλευτούν και το θεωρήσουν αδυναμία.Στο κάτω κάτω τι σημασία θα είχε πια(;).Θα καθόμουν και θα σκεφτόμουν τι λάθη έκανα στη ζωή μου και τι σωστά.Θα θυμόμουν αστείες καταστάσεις και θα γελούσα με την καρδιά μου με τις γκάφες μου.Θα τακτοποιούσα το δωμάτιό μου,για να μην αφήσω τίποτα άσχημο να με θυμίζει.Θα ετοίμαζα ένα πολύ νόστιμο γεύμα για την οικογένειά μου.Θα τους ζητούσα συγνώμη για όλες τις ταλαιπωρίες που τους προκάλεσα.Θα έπαιρνα την αγάπη μου και θα πηγαίναμε στη θάλασσα βόλτα,στο βουνό για πεζοπορία,στα μπουζούκια για να το καψουμε.Μετά θα πηγαίναμε κάπου ήρεμα και ερημικά και θα τον είχα όλη την ώρα στην αγκαλιά μου χωρίς να τον αφήσω ούτε λεπτό.Θα τον χάιδευα,θα τον γαργαλούσα,θα του έλεγα ανέκδοτα και θα έκανα ηλίθιες γκριμάτσες για να τον δω ακόμα μια φορά να χαμογελάει και να ξεκαρδίζεται στα γέλια όπως μόνο αυτός μπορεί.Θα κοιτούσαμε μαζί το φεγγάρι και θα του τραγουδούσα.Θα του έλεγα ότι τον αγαπάω και πως ακόμα κι αν κάποια στιγμή αναγκαστούμε να χωρίσουμε εγώ ακόμα θα τον αγαπούσα και θα τον πρόσεχα όπου κι αν ήμουν.Θα κοιμόνουν στην αγκαλιά του με νανούρισμα τον χτύπο της καρδιάς του.Δεν θα του έλεγα ότι πρόκειται να πεθάνω για να μην τον στενοχωρήσω.Θα του έλεγα όλα όσα δεν του είχα πει φοβούμενη την αντίδρασή του.Θα τον άφηνα να κοιμηθεί στην αγκαλιά μου και θα ξαγρυπνούσα για να δω την ήρεμη μορφή του μην μπορώντας να τον χορτάσω.Θα του ετοίμαζα πλουσιοπάροχο πρωινό και ένα υπέροχο μεσημεριανό.Θα του έγραφα ένα γράμμα που θα το έβρισκε ''μετά'' και θα του εξηγούσα γιατί τα έκανα όλα αυτά.Θα έγραφα γράμματα και στους γονείς μου,στους φίλους μου και θα τους έλεγα πως όπου κι αν θα είμαι από και πέρα ''πάνω'' ή ''κάτω'' θα έκανα τα πάντα για να είναι ευτυχισμένοι.Θα κοιτούσα όλες τις φωτογραφίες που απεικόνιζαν στιγμές της ζωής μου.Θα διάλεγα τις πιο όμορφες και τις πιο αντιπροσωπευτικές από όλη τη ζωή μου με τα πρόσωπα και τα μέρη που αγάπησα και θα πήγαινα να εξομολογήθώ.Έπειτα θα έπαιρνα αυτές τις φωτογραφίες και θα τις κρατούσα σφιχτά στο στήθος μου.Θα έβγαινα στη φύση μακρυά από την πόλη και τη βαβούρα της και θα ούρλιαζα οτιδήποτε μου ερχόταν στο μυαλό με όλη μου τη δύναμη,χωρίς να με νοιάζει τίποτα πια.Τέλος,θα φώναζα τα ονόματα όλων αυτών που αγαπούσα πιο πολύ στη ζωή μου και θα κοιτούσα τον ουρανό.Εκεί θα ήθελα να με βρει το τέλος...

Τίποτα δε γίνεται τυχαία

   Είχα σήμερα μία παράξενη εμπειρία και θα ήθελα να τη μοιραστώ μαζί σας...
   Αφού έκλεισαν τα σχολεία είχα συγκεντρώσει κάποια λογοτεχνικά βιβλία που είχα αφημένα στη βιβλιοθήκη και σκέφτηκα ότι οι διακοπές των Χριστουγέννων είναι η κατάλληλη εποχή για να αρχίσω να τα ξεφυλλίζω ένα-ένα σιγά σιγά...
    Έτσι σήμερα το πρωί έπιασα το πρώτο βιβλίο!Στην αρχή δεν μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η υπόθεση όμως στην πορεία κατάλαβα ότι υπήρχαν πολλά κοινά σημεία στην ιστορία με τη ζωή μου...Η πρωταγωνίστρια είχε την ίδια ηλικία με μένα.Αντιμετώπιζε πολλά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζω και γω και έκανες πολλές σκέψεις τις οποίες κάνω και γω κατα καιρούς...
    Τελικα το βιβλίο το τελείωσα μέσα σε τρεις περίπου ώρες.Δεν είναι και κανένα τεράστιο μυθιστόρημα.Τώρα θα μου πείτε και που είναι το παράξενο;
    Το παράξενο δεν είναι τοσο στις ομοιότητες που συνάντησα μέσα στις σελίδες του βιβλίου αλλά στη χρονική περίοδο που αποφάσισα να το ανοίξω.Το βιβλίο αυτό μου το είχε κάνει δώρο ο νονός μου το 2005 αν θυμάμαι καλά και μέχρι σήμερα δεν το είχα αγγίξει.Έτσι συνέπεσαν και η ηλικία της πρωταγωνίστριας και της δικής μου.Και εκτός αυτού ήταν η πλέον κατάλληλη στιγμή στη ζωή μου για να διαβάσω αυτό το βιβλίο.Είχα την κατάλληλη ψυχολογική κατάσταση.Αν ήμουν μέσα στα νεύρα ας πούμε δεν θα μπορούσα να καταλάβω τα νοήματά του και απλά θα το προσπερνούσα.
    Τώρα θα μου πείτε,και με το δίκιο σας φυσικά,ότι πρέπει να είμαι μεγάλο ψώνιο αν νομίζω ότι είμαι πρωταγωνίστρια σε ένα ''θαύμα'' ή ότι έχω μεγάλη φαντασία,ή τι μπούρδες είναι αυτές...Μπορεί να είναι και έτσι...Εγώ δεν μπορώ να το γνωρίζω αυτό και ούτε θεωρώ ότι έχω κάτι το ξεχωριστό για να έχω την τιμή να ζήσω ένα θαύμα,όμως οι όλες συμπτώσεις μου φάνηκαν πολύ τρελές για να είναι τυχαίες και η ζωή μου έχει μάθει ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο και τίποτα τυχαία...
    Μπορεί να είναι απλές,τρελές,φανταστικές συμπτώσεις...Μπορεί και όχι...Ότι και να είναι εγώ ξέρω ότι με βοήθησε πολύ και παραπέρα δεν το ψάχνω...Αφήστε που δε νομίζω ότι χρειάζεται κιόλας....

Το πνεύμα των Χριστουγέννων

    Αυτές τις μέρες οι περισσότεροι από εμάς κάνουμε δώρα,λέμε ''χρόνια πολλά''...Ξεχνάμε όμως ότι όλα αυτά γίνονται τελείως φτηνά και ανούσια όταν δεν λέγονται μέσα από την καρδιά,μέσα από την ψυχή...
    Όλοι μας λίγο πολύ λέμε και διατυμπανίζουμε αυτές τις μέρες ότι το αληθινό πνεύμα των γιορτών δεν είναι τα δώρα,τα λούσα,το γιορτινό τραπέζι,οι ''καθυστερημένες'' δωρεές στα ορφανά και στους άστεγους αλλά η αγάπη,η αλλυλεγγύη,η βοήθεια προς το συνάνθρωπο και άλλα πολλά.
    Λόγια,λόγια,λόγια...Στη θεωρία είμαστε όλοι αρχηγοί!Στις πράξεις είναι που λακίζουμε.
    Αν είναι αυτό το νόημα των γιορτών τότε γιατί εξακολουθούμε να θυμόμαστε τους φτωχούς και πεινασμένους συνανθρώπους μας,κυρίως αν όχι μόνο,αυτές τις μέρες;Γιατί το γιορτινό τραπέζι εξακολουθεί να είναι πλουσιοπάροχο;Γιατί μόνο αυτές τις μέρες θυμόμαστε να εκφράσουμε σε αυτούς που αγαπάμε την αγάπη μας;Που πολλές φορές ούτε αυτές τις μέρες δεν το κανουμε αυτό γιατί απλά το θεωρούμε δεδομένο ή γιατί πιστεύουμε ότι το γνωρίζουν.
    Φυσικά δε λέω να μην βοηθάμε τους συνανθρώπους μας (έστω και αυτές τις μέρες).Κάτι είναι και αυτό από το τίποτα.Ούτε να τη βγάλουμε ανήμερα των γιορτών με ψωμί και ελιές για να δηλώσουμε τη σεμνότητά μας.Ούτε να λέμε κάθε μέρα σε όσους ανθρώπους γνωρίζουμε ότι τους αγαπάμε.
    Πιστεύω όμως ότι είναι μεγάλη υποκρισία να υποστηρίζουμε όλα αυτά και μάλιστα με περίσσιο πάθος πολλές φορες και να εφαρμόζουμε ακριβώς το αντίθετο.
    Και θα φάμε καλά στο γιορτινό τραπέζι,Και αγαθοεργίες θα θυμηθούμε να κάνουμε και δώρα θα πάρουμε.Ας είμαστε όμως και λίγο ρεαλιστές και ας παραδεχτούμε πρώτα απ'όλα στους εαυτούς μας κι έπειτα στο Θεό ότι είμαστε άνθρωποι.Άνθρωποι αδύναμοι,που κοιτάνε περισσότερο τα υλικά αγαθά παρά τα ψυχικά.Άλλωστε έχουμε μάθει να δίνουμε αξία μόνο σε αυτά που βλέπουμε,που αγγίζουμε και που ξέρουμε ότι με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να τα κάνουμε κτήμα μας.Τα άυλα,τα πνευματικά,τα ψυχικά θεωρούνται ουτοπία,φαντασία για ρομαντικούς και ιδεαλιστές.
    Βέβαια εγώ δεν είμαι σε θέση ούτε να κριτικάρω ούτε να κρίνω κανέναν ούτε θα το παίξω ''φωτισμένη'' που φέρνει το μήνυμα των Χριστουγέννων,γιατί και γώ άνθρωπος είμαι και τα βλέπω και γώ όλα αυτά στον εαυτό μου.Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να πω μερικά από τα παράπονα που έχω από τους ανθρώπους αλλά και από εμένα την ίδια...
    Τέλος,θα πω μόνο ένα πράγμα για το πνεύμα των Χριστουγέννων.Κάτι το οποιο δεν το σκέφτηκα μόνη μου αλλά το άκουσα στην εκκλησία.
    Χριστούγεννα,είναι αποφασιστική πορεία προς τη Βηθλεέμ,στο ευλαβικό προσκύνημα στο Θείο Βρέφος.Χριστούγεννα,είναι βαθειά ταπείνωση μπροστά στν ταπεινή φάτνη.Χριστούγεννα,είναι η ψυχική προετοιμασία η ενεργός συμμετοχή στα Μυστήρια της Εκκλησίας και το πρώτο βήμα είναι η ειλικρινής κάθαρση μέσω του Μυστηρίου της Εξομολόγησης.Χριστούγεννα,είναι η συμμετοχή στη χριστουγεννιάτικη Θεία Λειτυργία και η μετάληψη των Αχράντων Μυστηρίων.Χριστούγεννα,είνια η πηγαία χαρά όλων των χριστιανών,γιατί ο Χριστός είναι ανάμεσά μας.Χριστούγεννα,είναι ο Χριστός στη ζωή μας.
     Βέβαια αν με ρωτήσετε θα σας πω ότι τα Χριστούγεννα ο καθένας τα βιώνει με διαφορετικό τρόπο και το όλο τυπικό των ημερών δημιουργήθηκε από τους πολλούς.Τη Γέννηση του Χριστού όπως και τον ίδιο τον Χριστό τα κρύβουμε όλοι μέσα μας αρκεί να βρούμε και τον κατάλληλο τρόπο να τα εκφράσουμε...Ο καθένας μας έχει και μία διαφορετική άποψη...
    Καλά Χριστούγεννα λοιπόν σε όλους με υγεία,ειρήνη,αγάπη και χαρά!!!

Χρόνια πολλά του Σάκη Ρουβά

Κάτι με πιάνει τις γιορτές
μελαγχολία απ'αυτές
που σου κυκλώνουν τη ψυχή
Κι όλο ρωτάνε
αυτά που πονάνε

Στολίδια φώτα μουσικές
οι νύχτες τόσο μαγικές
σε πάρτι φίλοι με καλούν
μα νιώθω μια λύπη
και κάτι μου λείπει

Χρόνια πολλά
χρόνια να έρθεις περιμένω
τόσα χριστούγεννα σωπαίνω
και πέφτει χόνι πάντα
μέσα στην καρδιά

Πρωτοχρονιά
έλα την πόρτα να χτυπήσεις
ούτε λεπτό να μην αργήσεις
αυτή θα είναι η τυχερή μου
η χρονιά

Ζευγάρια βγαίνουν και γελούν
και χέρι χέρι περπατούν
ατμόσφαιρα γιορταστική
στους δρόμους στη πόλη
χαρά έχουν όλοι

Μα εγώ μονάχος τριγυρνώ
βιτρίνες άσκοπα κοιτώ
δεν έχω κάποια αγκαλιά
και λέω στο αστέρι
εδώ να σε φέρει

Μία άλλη άποψη για τη ζωή

    Ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι βρέθηκε νεκρό κάτω από το μπαλκόνι του σπιτιού της. Έπεσε από τον τρίτο όροφο
θέλοντας να δώσει ένα τέλος στην άθλια, κατά τη γνώμη της, ζωή της. Την επόμενη μέρα και καθώς γινόντουσαν
οι προετοιμασίες για την κηδεία, η αδερφή της βρήκε ένα τακτικά διπλωμένο και με λίγη υγρασία χαρτί πάνω στο
γραφείο της αδερφής της. Το πήρε. Το ξεδίπλωσε. Το διάβασε.
    «Κουράστηκα! Μ’ ακούτε; Κουράστηκα!
Κουράστηκα να στηρίζω με όλες μου τις δυνάμεις ανθρώπους που ποτέ δεν θα με στηρίξουν. Κουράστηκα να
προσπαθώ να κάνω τα αδύνατα δυνατά, τα ανέφικτα εφικτά. Κουράστηκα να συγκινούμαι με ρομαντικές ιστορίες
αγάπης, με πρίγκιπες και βασιλοπούλες, όταν ακόμα περιμένω το δικό μου πρίγκιπα και αυτός είναι άφαντος.
Κουράστηκα να ελπίζω ότι κάποιος θα μ’ αγαπήσει πραγματικά. Κουράστηκα να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό
μου ότι αξίζω σε κάτι, ενώ καθημερινά τα γεγονότα μου αποδεικνύουν το ακριβώς αντίθετο. Κουράστηκα να ξέρω
πως πάντα θα κάνω λάθη. Κουράστηκα να αναμένω, να ακούω αυτό το ‘’περίμενε κι όλα θα πάνε καλά’’.
Κουράστηκα να ακούω από τους ανθρώπους εύκολα το ‘’σ’ αγαπώ’’, όταν οι περισσότεροι δε γνωρίζουν την
ουσιαστική σημασία του. Δε γνωρίζουν ότι όταν αγαπάς πραγματικά θέλεις να είναι πρώτα ο άλλος καλά και
ύστερα ο εαυτούλης σου. Κουράστηκα να βλέπω τους περισσότερους γύρω μου να ψάχνουν με μανία την
εξωτερική ομορφιά, όταν η πιο σημαντική, ανεκτίμητη και παντοτινή ομορφιά είναι αυτή που κρύβουμε μέσα μας.
Κουράστηκα να ζω βοηθώντας τους άλλους, την ίδια στιγμή που όταν εγώ έχω ανάγκη μία βοήθεια δεν τη βρίσκω
πουθενά. Κουράστηκα από την ψεύτικη και δήθεν φροντίδα των συγγενών και των φίλων μου. Κουράστηκα να με
συμβουλεύουν για το ποιο είναι το καλό μου, ξεχνώντας πως εγώ είμαι ο μόνος άνθρωπος που το ξέρει καλύτερα
απ’ όλους. Κουράστηκα να έχω φίλους που μόνο την πάρτη τους κοιτάνε, αγνοώντας πως αληθινή φιλία σημαίνει
πάνω απ’ όλα το εσύ και όχι το εγώ. Κουράστηκα να προσπαθώ να χτίσω τη ζωή μου ξανά και ξανά πάνω στην
άμμο. Κουράστηκα να προσπαθώ να ξαναγεννηθώ από τις στάχτες. Κουράστηκα να ελπίζω σ’ ένα καλύτερο
αύριο, όταν κάθε αύριο το βλέπω να έρχεται όλο και χειρότερο. Κουράστηκα να κάνω όνειρα που ποτέ δεν θα
γίνουν πραγματικότητα και θα μείνουν απλά για να μου θυμίζουν τα λάθη μου. Κουράστηκα να έχω ελπίδες, που
κάποια μέρα θα πεθάνουν, όμως μέχρι εκείνη την στιγμή με τυρρανάνε με χωρίς λόγο και αιτία με τη θύμησή
τους. Κουράστηκα να ζω μέσα στην υποκρισία, το φαίνεσθε και τις ρηχές επιφανειακές σχέσεις όταν το μόνο που
θέλω είναι ειλικρινείς ανθρώπους και υγιής, στέρεες και αληθινές σχέσεις, που να στηρίζονται σε γερά και
σταθερά θεμέλια και όχι θεμέλια σαν από τραπουλόχαρτα, που με το πρώτο φύσημα του ανέμου θα γκρεμιστούν.
Κουράστηκα να ψάχνω τη γνώση, όταν η άγνοια είναι πολύ πιο απλή. Κουράστηκα να ψάχνω για πράγματα και
ευκαιρίες που ποτέ δε θα βρω. Κουράστηκα να ζω στο φως, όταν το σκοτάδι είναι πολύ πιο ήσυχο, πολύ πιο
γαλήνιο. Κουράστηκα να πιστεύω στη ζωή όταν ο θάνατος είναι τόσο εύκολος και ανώδυνος, σε αντίθεση με
αυτήν που είναι τόσο δύσκολη και επώδυνη. Ίσως όμως και αυτή να είναι η ομορφιά της… Εγώ δεν θα προλάβω
να τη ζήσω. Είτε γιατί ήμουν ανάξια για τούτο το δώρο, είτε γιατί δεν ήμουν αρκετά θαρραλέα για να την
αντιμετωπίσω, είτε γιατί η άθλια ζωή μου δεν είχε αξία για κανέναν, ούτε καν για μένα. Μην ξεχνάς όμως ότι
μένεις πίσω ΕΣΎ και ο οποιοσδήποτε εσύ που έχεις την τύχη να γεννηθείς άνθρωπος. Γι’ αυτό να θυμάσαι!
Πρέπει να ζήσεις!!! Αν καθένας μας έλεγε αυτήν την φράση κάθε πρωί στον εαυτό του όταν ξυπνούσε, τα
πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Η κοινωνία, η ζωή θα ήταν διαφορετική. Μπορεί κι εγώ να ήμουν ακόμα
ζωντανή. Γι’ αυτό να θυμάσαι! ΧΑΜΟΓΈΛΑ στα άσχημα! ΈΛΠΙΖΕ στα δύσκολα! ΖΉΣΕ τα πάντα και για
πάντα!!!»

μπαμπά,μαμά...συγνώμη...

Μπαμπά και μαμά...

Συγνώμη που σας τυραννάω τόσο καιρό με την υποτιθέμενη εφηβεία μου.Συγνώμη που ποτέ δεν προσπάθησα να σας καταλάβω πραγματικά.Συγνώμη που το μόνο που ήξερα να κάνω ήταν να σας κατακρίνω αντί να προσπαθήσω να σας κατανοήσω.Συγνώμη που δεν μπόρεσα ποτέ να σας κάνω πραγματικά υπερήφανους.Συγνώμη που σας στενοχώρησα τόσες πολλές φορές.Συγνώμη που σας είπα σκληρά λόγια χωρίς να τα σκεφτώ πρώτα και χωρίς να τα πάρω ποτέ πίσω.Συγνώμη που δεν εκτίμησα ποτέ όλα αυτά που μου προσφέρατε όσο τους άξιζε.Συγνώμη που δεν εκτίμησα κι εσάς τους ίδιους.Συγνώμη που ήμουν τόσο εγωίστρια και στενόμυαλη και τα έβλεπα όλα τόσο μονόπλευρα στήνωντάς σας συνέχεια στη γωνία.Συγνώμη που δεν σας έκανα ποτέ ευτυχισμένους.Συγνώμη που δεν ήμουν ποτέ η κόρη που θα θέλατε.Συγνώμη που σας πίκρανα τόσες φορές.Συγνώμη που σας ρεζίλεψα άλλες τόσες.Συγνώμη που δεν μπόρεσα ποτέ να κάνω κάτι όμορφο και καλό για σας.Συγνώμη που σας έβλεπα σας πράδειγμα προς αποφυγή ενώ θα έπρεπε να προσπαθώ να σας μοιάσω.Συγνώμη που δεν κάθησα ποτέ να συζητήσω μαζί σας χωρίς άμυνες και καχυποψία.Συγνώμη που σας είπα τόσα ψέματα.Συγνώμη που χαρακτήριζα τις πράξεις σας χωρίς να σκέφτω πρώτα.Συγνώμη που υπήρχαν στιγμές που σκεφτόμουν ότι μπορεί και να σας μισούσα.Συγνώμη που για καιρό ο μόνος στόχος μου ήταν να φύγω μακρυά σας.Συγνώμη που πολλές φορές ξεσπούσα τα νεύρα μου επάνω σας.Συγνώμη για το απαίσιο και άλλωτε φρικτό φέρσιμό μου.Συγνώμη που δεν σας είπα ποτέ πόσο σας αγαπώ και ακόμα περισσότερο που δεν σας το έδειξα ποτέ.Συγνώμη που δεν σας είπα ποτέ συγνώμη...

Δεν είναι άλγεβρα ο έρωτας

    Οι ανθρώπινες σχέσεις ενίοτε φαίνεται να έχουν ως βάση τους τις θετικές επιστήμες...
     Πρώτ'απ'όλα για να έρθουν δυο άνθρωποι κοντά και να γνωριστούν έλκονται μεταξύ τους. Μια ασυνείδητη δύναμη τους κατευθύνει. Η έλξη αυτή δεν έχει σχέση με το πως θα εξεληχθεί η σχέση τους. Αν θα είναι φιλική,ερωτική ή μια απλή γνωριμία.
     Αν μιλάμε για ερωτική σχέση τότε η έλξη είναι πολύ δυνατή. Εκτός αυτού πολλές χημικές ουσίες επιδρούν στον εγκέφαλο του ανθρώπου. Επίσης ο ερωτευμένος δε θέλει τίποτε άλλο παρά να ''προστεθεί'' ο ίδιος με τον άνθρωπο που είναι μαζί και να γίνουν ένα.
     Αν το προχωρήσουμε παρακάτω και φτάσουμε σ'έναν επικείμενο γάμο,βλέπουμε ότι αφού ενωθούν οι δύο άνθρωποι και τυπικά πλέον, επόμενος στόχος τους είναι να ''πολλαπλασιαστούν''.Να αφήσουν τους απογόνους τους.
     Αν μιλήσουμε για έρωτα με την πρώτη ματιά τότε η χημεία παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Βλέποντας τον άλλον ο ερωτευμένος αισθάνεται την καρδιά του να χτυπά,το σώμα του να παραλύει και δεν μπορεί να πάρει το βλέμμα του από πάνω του. Όλα αυτά οφείλονται και πάλι στις χημικές ουσίες που εκρίνει ο εγκέφαλος του ερωτευμένου. Αυτό είναι και επιστημονικά αποδεδειγμένο.
     Και βέβαια πολλές φορές η διάλυση των σχέσεν είναι αναπόφευκτη.
     Τότε οι άνθρωποι ''διαιρούνται''. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και ακολουθεί το δρόμο του αφού καταλαβαίνουν ότι πλεόν δεν αναζητούν τα ίδια πράγματα. Αυτό όμως δε σημαίνει υποχρεωτικά ότι παύει να υπάρχει η έλξη ή ο έρωτας. Μπορεί αυτοί οι δύο άνθρωποι να είναι απλά θύματα των συγγυριών και εξωτερικών παραγόντων ή ο χωρισμός να οφείλεται σε απόφαση του ενός. Αυτός όμως που μένει πίσω την στιγμή του χωρισμού χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του και αισθάνεται ότι κάνει μία μακράς διάρκειας ''ελεύθερη πτώση'' χωρίς τελειωμό.
     Αν διαλυθεί ένας γάμος και υπάρχουν και παιδιά, τότε θα ''διαιρεθούν'' και τα παιδιά μαζί με τους γονείς είτε πρακτικά(το ένα παιδί πηγαίνει με τη μητέρα και το άλλο με τον πατέρα), είτε ψυχολογικά.Το δεύτερο πάντως είναι σίγουρο.Τα παιδιά είναι υποχρεωμένα από εκεί και πέρα να ''διαιρέσουν'' συναισθήματα και να ''αφαιρέσουν'' συνήθειες.Το ίδιο και οι γονείς φυσικά.
     Πριν το χωρισμό όμως δύο ανθρώπων το πιθανότερο είναι να υπάρχουν και διενέξεις και τσακωμοί, όπου και πάλι επιδρούν χημικές ουσίες στον ανθρώπινο εγκέφαλο.
     Αν τα καλοσκεφτούμε όμως, όλα αυτά είναι τελείως ανούσια όταν δεν υπάρχει το πιο βασικό: η επιθυμία του ανθρώπου να γνωρίσει άλλους ανθρώπους στη ζωή του.
     Και από την άλλη έιναι πολύ απόλυτο να λέμε ότι όλες οι σχέσεις στηρίζονται σε όλα αυτά. Γιατί ο άνθρωπος πάντα θα είναι άνθρωπος με επιθυμίες, πάθη και συναισθήματα που αντιβαίνουν σε οποιονδήποτε κανόνα και όπως λέει και ο τίτλος ενός λογοτεχνικού βιβλίου που διάβασα πριν καιρό ''δεν είναι άλγεβρα ο έρωτας''...!!

Καλό μήνα

   Εύχομαι καλό μήνα σε όλους!
   Με την είσοδο του Δεκεμβρίου μπαινουμε και επίσημα στο χειμώνα.Αλλά μόνο ο μήνας άλλαξε.Όλα τα υπόλοιπα έμειναν ίδια.
   Από την επόμενη βδομάδα ξεκινάνε επίσημα τα διαγωνίσματα στο σχολείο και τα αστεία σταματάνε πια.Όπως και να το κάνουμε τα γραπτά είναι αυτά που μένουν και που παίζουν σημαντικότερο ρόλο για τη βαθμολογία μας.Δυστυχώς στις μέρες μας οι μαθητές δεν κοιτάνε τόσο τη γνώση όσο το βαθμό και έχουν καταντήσει υποχείρια ενός χαρτιού που παίρνουν δύο φορες το χρόνο και το οποίο παίζει τόσο σημαντικό ρόλο γι'αυτούς που μόνο άγαλμα δεν έχουμε στήσει στα δωμάτιά μας να το βλέπουμε κάθε πρωί.
   Όπως και να 'χει όμως πρέπει να πηγαίνουμε με  τα δεδομένα γιατί αν δεν πάμε σε μας θα γυρίσει πάλι.Και όταν εννοώ σε μας εννοώ σε όλους τους μαθητές όλων των ηλικιών που αυτόν τον καιρό είμαστε υποχρεωμένοι να γράφουμε το ένα διαγώνισμα μετά το άλλο και μάλιστα να γράφουμε και καλά για να ευχαριστήσουμε γονείς,καθηγητές και τελευταίο τον εαυτό μας.Αυτό που ξεχνάμε όμως είναι ότι ο εαυτός μας θα έπρεπε να είναι ο πρώτος στη λίστα και όχι ο τελευταίος.Όλοι μας θα πρέπει να καταλάβουμε ότι δουλεύουμε για μας και για κανέναν άλλον!!!
   Και μετά από όλη αυτή τη δοκιμασία θα έρθουν τα Χριστούγεννα και ξαφνικά θα πρέπει να γυρίσουμε το κουμπάκι του εαυτού μας και να είμαστε χαρούμενοι και γεμάτοι ελπίδα γιατί όπως και να το κάνουμε Χριστούγεννα έχουμε θα αλλάξει και ο χρόνος και πρέπει να δείχνουμε χαρούμενοι ακόμα κι αν μέσα μας κλαίμε...Για τους γονείς,τους φίλους και τον κοινώνικό μας περίγυρο γενικά γιατί μετά θα αρχίσουν οι ερωτήσεις,''τι έχεις;'',''γιατί είσαι έτσι;'',''μήπως συμβαίνει κάτι;'',''μπορεί να είναι η μελαγχολία των γιορτών''...Ερωτήσεις χωρίς ουσιαστικό ενδιαφέρον που λέγονται μόνο για να λέγονται...
   Κι έπειτα θα τελειώσει το 15ήμερο των διακοπών και θα γυρίσουμε και πάλι στο σχολείο και θα είμαστε σαν μαστουμενά μέσα στην τάξη και οι καθηγητές θα λένε το κλασικό ''15 μέρες δεν προλάβατε να ξεκουραστείτε;'' ή ''πόσες μέρες θέλατε ακόμα για ξεκούραση;''Λες και οι ίδιοι πρόλαβαν να ξεκουραστούν ή δεν θα ήθελαν να κάτσουν άλλες 15 μέρες...
   Κι ύστερα έρχονται οι βαθμοί...Και τότε θα δούμε αν όλος ο αγώνας από την αρχή της σχολικής χρονιάς άξιζε τον κόπο...Και αν τελικά ήταν μάταιος;Και αν τελικά τζάμπα παλεύαμε;
    Και από πάνω και τα πικρόχολα σχόλια των γονιών σε ενδεχόμενες αποτυχίες ''εμ αν βγαίνεις κάθε μέρα έξω που χρόνος για διάβασμα'',''τι!;15 στα μαθηματικά κατεύθυνσης;!τζάμπα πληρώνω τα φροντιστήρια;''Λες και επειδή αυτοί δεν μπορούσαν να βγαίνουν κάθε μέρα για τον άλφα ή βήτα λόγο θα πρέπει να είμαστε και μεις το ίδιο.Λες και αν λέγαμε ότι τέρμα δεν γουστάρω να ξαναπάω φροντιστήριο θα έλεγαν το αντίθετο. Και αν τους πούμε ότι άλλες ήταν οι εποχές οι δικές τους και άλλες οι δικές μας θα πουν να μην συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα!Μα ποιος συγκρίνει αυτή την στιγμή;Εσείς ή εμείς;
   Και μετά...Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει μετά...Το σίγουρο είναι ένα!Ότι αυτό το μετά δεν το γλιτώνει κανείς μας...