Χωρίς τίτλο

I want to cry
I want to die

I need to cry
I must to die

I haven't anything to give
I haven't anything to feel
I haven't anything to believe

Life is difficult
Death is easy
Life is hard
Daeth is not busy
He can help you
everytime that yoy need him

I want to love you
I want to feel you
I xanr to believe you
I want to give you my life
But I can't

It's not fear for you
It's not this that deserves you
Yoy don't belong with me
You belong to life
I belong to death
I belong to hell

I want to cry
I want to die

I need to cry
I must to die

                    ...from me...

Πανέμορφο και Αφιερωμένο σε ένα πρόσωπο που αγαπώ και μου λείπει

Είναι νωρίς ακόμη μεσ' στον κόσμο αυτόν, μ'ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ'ακούς
Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ'ακούς
Μαχαίρι
Σαν κριάρι που τρέχει μεσ'στους ουρανούς
Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει,μ'ακούς
Είμ'εγώ,μ'ακούς
Σ'αγαπώ,μ'ακούς
Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ
Το λευκό νυφικό της Οφηλίας,μ'ακούς
Πού μ'αφήνεις,πού πας και ποιος,μ'ακούς

Σου κρατεί το χέρι πάνω απ'τους κατακλυσμούς

Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες
Θα 'ρθει μέρα,μ'ακούς
Να μας θάψουν κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι,μ'ακούς
Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα,μ'ακούς
Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά,μ'ακούς
Των ανθρώπων
Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει,μ'ακούς
Στα νερά ένα-ένα,μ'ακούς
Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ'ακούς
Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία,μ'ακούς
Όπου κάποτε οι φιγούρες,μ'ακούς
Των Αγίων
Βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ'ακούς
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ'ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω
Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δεν πάω,μ'ακούς
Ή κανείς ή κι οι δυο μαζί,μ'ακούς

Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και,μ'ακούς
Της αγάπης
Μια για πάντα το κόψαμε,μ'ακούς
Και δεγίνεται ν'ανθίσει αλλιώς,μ'ακούς
Σ'άλλη γη,σ'άλλο αστέρι,μ'ακούς
Δεν υπάρχει το χώμα,δεν υπάρχει ο αέρας
Που αγγίξαμε,ο ίδιος,μ'ακούς

Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ'άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ'ακούς
Να τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ'ακούς
Μεσ'στη μέση της θάλασσας

Από μόνο το θέλημα της αγάπης,μ'ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ'ακούς
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου,άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαέι-ακούς;
Ποιος γυρεύει τον άλλο,ποιος φωνάζει-ακούς;
Είμ'εγώ που φωνάζω κι είμια εγώ που κλαίω,μ'ακούς
Σ'αγαπώ,σ'αγαπω,μ'ακούς;

Οδυσσέα Ελύτη,Το Μονόγραμμα

Τι αποφασίζεις τελικά;

Είσαι από τους ανθρώπους που δεν ψάχνουν τα μεγάλα λόγια στους ανθρώπους,την πόζα,το δήθεν και το φαίνεσθαι.Είσαι από τους ανθρώπους που αναζητούν την ειλικρίνεια,την καρδιά,την ευγένεια της ψυχής και κυρίως τις πράξεις!Κι όμως όλα αυτά που ζητάς από τους γύρω σου θεωρούνται ξεπερασμένα.Δεν είναι της μόδας.Της μόδας είναι τα ψέματα προς αποποίηση των ευθυνών,τα ακριβά ρούχα,το βαμμένο μαλλί στις γυναίκες,το ξυρισμένο σώμα στους άνδρες,το στυλάκι του καρδιοκατακτητή και της μουράτης γκόμενας.Και πράγματα όπως το μυαλό,η καρδιά, η ψυχή έχουνε πάει περίπατο...Κι όμως συνεχίζεις και ψάχνεις και στενοχωριέσαι όταν καταλαβαίνεις ότι είναι μάταια όλα αυτά όταν ο κόσμος γύρω είναι τόσο διαφορετικός.Και τελικά νιώθεις σαν μίασμα,νιώθεις πολύ διαφορετικός για τα γούστα του κόσμου και απομακρύνεσαι όλο απομακρύνεσαι...Και πού καταλήγεις;Να μένεις μόνος με τις σκέψεις σου...Και σκέφτεσαι και αναλογίζεσαι...Μήπως είναι προτιμότερο τελικά να αφήσεις το ρεύμα να σε πάρει;Και ας μην είσαι εσύ μετά από αυτό.Φτάνει που δεν θα είσαι μόνος.Φτάνει που θα έχεις τουλάχιστον κόσμο γύρω σου.Και τι μ'αυτό;Σάμπως η μοναξιά αυτό σημαίνει;Όχι βέβαια...Η μοναξιά μπορεί να πάρει πολλές μορφές και η χειρότερη είναι αυτή!Το να είσαι μέσα σε πλήθος κόσμου κι όμως να είσαι μόνος!Και τι αποφασίζεις τελικά;Να παραδοθείς ή να σιωπήσεις;ΤΙ;;;

Εφηβοι και σεξουαλικοτητα

Οι σημερινοί έφηβοι είναι πολύ πιο ελεύθεροι στις σχέσεις τους με το άλλο φύλο τόσο που ποτέ δεν υπήρξαν οι συνομήλικοι τους μια δεκαετία πριν. Τα αγόρια και τα κορίτσια αρχίζουν σήμερα από πολύ νωρίς να διαλέγουν ένα σύντροφο από το άλλο φύλο. Στην αρχή το φλερτ είναι μόνο ένα είδος συναισθηματικού παιχνιδιού στο οποίο και οι δύο δε δίνονται ολοκληρωτικά και οι εκδηλώσεις της στοργής είναι ένα μείγμα τρυφερότητας , επιφύλαξης και διαχεόμενης ειρωνείας. Αλλά τα τελευταία χρόνια οι συνήθειες και οι συμπεριφορές έχουν αλλάξει πάρα πολύ και το κράτημα του χεριού έχει μετατραπεί σε ελεύθερα αγκαλιάσματα και φιλία. Τα παιδιά σήμερα έχουν περισσότερο χρόνο να συναντηθούν, να μείνουν μόνα τους χωρίς ελέγχους παρά στο παρελθόν. Τα παιδιά σήμερα έχουν περισσότερη ελευθερία αλλά την ίδια στιγμή και περισσότερη υπευθυνότητα. Συχνά αυτή η ενοχή του περιβάλλοντος αντί να τους κάνει ελεύθερους, τείνει να τους αποπροσανατολίσει. Σ΄ αυτή την περίοδο η συμπεριφορά που εμφανίζεται απέναντι στο άλλο φύλο, αν και περισσότερο αυθόρμητη, δεν είναι μία συνήθεια οριστικά καθορισμένη. Η εξασθένηση των σεξουαλικών κανόνων δημιουργεί δυσκολίες ιδιαίτερα στη συμπεριφορά των κοριτσιών. Αν και η αγνότητα θεωρείται ότι είναι μια αξία για τις συνήθειες μας, ο δεσμός που είναι απαλλαγμένος από σεξουαλικότητα δεν είναι αρκετά ελκυστικός για πολλούς νέους. Διανύουμε δηλαδή μια περίοδο που τα ηθικά πρότυπα και οι ηθικές αξίες γύρω από το σεξ αναπτύσσονται και καμιά πρακτική δεν ακολουθείται και δεν εγκρίνεται απ΄ όλους. Κάθε κοινωνία, κάθε οικογένεια και άτομο φτιάχνει κανόνες και ατομικά πρότυπα. Οι έφηβοι απέναντι σ΄ αυτές τις διαφορετικές πιέσεις, που τους ασκούνται, μπορεί να αισθανθούν την έλλειψη μιας γενικής ‘αξίας’ στην οποία θα στηριχτούν. Σ΄ αυτή την αναζήτηση μιας ταυτότητας, μια αναζήτηση που προέρχεται από την άμεση εμπειρία, έχουν ανάγκη να καθοδηγούνται από τους γονείς για να βρουν το σωστό δρόμο. Η συνειδητοποίηση των σεξουαλικών, κοινωνικών και ηθικών πλευρών της σχέσης μεταξύ των δύο φύλων είναι αποτέλεσμα του προσανατολισμού του περιβάλλοντος από τα πρώτα χρόνια της νηπιακής ηλικίας. Αν και η ανάπτυξη των τεχνικών αντισύλληψης έχει δώσει στον έφηβο την ελευθερία να δοκιμάσει τη σεξουαλικότητα, πολλά αγόρια και κορίτσια καταλήγουν να πληρώνουν με αγωνία, τύψεις, συναισθηματικά προβλήματα και απομόνωση το γεγονός ότι προχώρησαν πολύ με τον σύντροφό τους σε μια στιγμιαία παρόρμηση. Το παιδί μπορεί να βρεθεί σε αντίθεση με τα ιδανικά του και την επιδίωξη του να είναι όπως οι φίλοι του στις σεξουαλικές εμπειρίες για τις οποίες υπερηφανεύονται. Είναι καθήκον του ενήλικα να δώσει στο παιδί να καταλάβει ότι η σχέση μεταξύ άντρα και γυναίκας που αγαπιούνται δεν είναι και δεν πρέπει να είναι ένα παιχνίδι αλλά μια εμπειρία που τη ζουν ολοκληρωτικά με την προοπτική μιας σχέσης που δίνει σιγουριά και γαλήνη και στους δύο. Συχνές εμπειρίες από επιφανειακές σχέσεις μπορεί να αφαιρέσουν την ικανότητα για τη δημιουργία μιας σωστής σχέσης. Το πρόβλημα των σεξουαλικών σχέσεων είναι πρόβλημα αυτοδιαπαιδαγώγησης, ανθρώπινης υπευθυνότητας και σεβασμού προς τον άλλο. 

Η 28η Οκτωβρίου 2011 στην Ελλάδα

Χαμός  έγινε σε όλα σχεδόν τα αστικά κέντρα στην επέτειο της 28^ης  Οκτωβρίου. ‘’Γιορτάσαμε’’ και με το παραπάνω την Εθνική μας επέτειο.

    Στη Θεσσαλονίκη, και εφόσον παρευρίσκονταν εκεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας, προκλήθηκαν  αναταραχές λόγω συγκέντρωσης διαδηλωτών που τον αποκαλούσαν ‘’προδότη’’.  Έτσι ο ίδιος αποχώρησε οργισμένος  όμως η παρέλαση συνεχίστηκε κανονικά .

    Στην Αθήνα και παρουσία της υπουργού παιδείας Άννας Διαμαντοπούλου την  ώρα της παρέλασης οι μαθητές δύο σχολείων έστρεψαν το κεφάλι τους αρνούμενοι να χαιρετήσουν συμβολικά τους επισήμους, ενώ οι μαθητές ενός σχολείου σήκωσαν το χέρι τους σε σχήμα γροθιάς τυλιγμένη σε μαύρο περιβραχιόνιο. Επίσης οι μουσικοί της μπάντας του Δήμου Αθηναίων κρέμασαν μαύρες κορδέλες στα όργανά τους προκαλώντας την οργή του δημάρχου Αθηναίων Γ.Καμίνη.

    Στο Ηράκλειο της Κρήτης διαδηλωτές πέταξαν αυγά εναντίον της εξέδρας των επισήμων με αποτέλεσμα οι δεύτεροι να αποχωρήσουν και να ανέβουν στην εξέδρα πολίτες για να ξεκινήσει κανονικά η παρέλαση.

    Στην Πάτρα προκλήθηκε ένταση όταν πολίτες άρχισαν να φωνάζουν συνθήματα μπροστά από την εξέδρα των επισήμων.  Επίσης πολίτες γιουχάρανε τον υφυπουργό Άμυνας , Κώστα Σπηλιωτόπουλο, την ώρα που πήγαινε στο μητροπολιτικό ναό της Πάτρας.

    Στα Τρίκαλα διακόπηκε σχεδόν αμέσως μετά την έναρξή της η παρέλαση  όταν το πλήθος επιτέθηκε στους επισήμους κάτω από τις ιαχές ‘κλέφτες, κλέφτες’ και την επίθεση εναντίον του βουλευτή Χρήστου Μαγκούφη.  Μετά τη διακοπή της παρέλασης τη θέση των επισήμων πήρα μαθητές και τα 3-4 σχολεία που έμειναν παρέλασαν μπροστά στους ‘νέους’ επισήμους.  Ιδιαίτερη στιγμή ήταν όταν ένας ανάπηρος πολέμου είπε: τώρα μπορώ να παρελάσω,  και πήρε τη Ελληνική Σημαία και παρέλασε μόνος του.

    Στη Φλώρινα μια ομάδα νέων παρέλασαν ντυμένοι στα μαύρα και κουβαλώντας ένα φέρετρο στους ώμους τους.

    Στη Λάρισα ιδιαίτερη εντύπωση έκανε η κίνηση δύο μαθητών (ο ένας παραστάτης)που μούντζωσαν τους επίσημους  την ώρα που περνούσαν από μπροστά, ενώ αρκετοί μαθητές γύρισαν το κεφάλι προς την αντίθετη μεριά.  Ο κόσμος καταχειροκρότησε τους μαθητές χωρίς να αποδοκιμάσει όμως τον βουλευτή και πρώην υφυπουργό Εσωτερικών, Χρήστο Ζώη.

    Και τέλος στη Βέροια ματαιώθηκε η παρέλαση όταν πολίτες διαφορετικών ηλικιών και επαγγελματικών χώρων, κρατώντας πανό και φωνάζοντας συνθήματα, πραγματοποίησαν πορεία και κατέλαβαν το χώρο μπροστά από την εξέδρα των επισήμων.

    Αυτά ήταν κάποια δείγματα από τη γενικότερη κατάσταση που επικράτησε την ημέρα της 28^ης Οκτωβρίου σε όλη την Ελλάδα.  Φυσικά υπήρξαν και  περιπτώσεις που δεν είχαμε τέτοιου είδους επεισόδια.

    Δεν ξέρω αν πρέπει να είμαστε περήφανοι για όλα αυτά ή αν πρέπει να κλάψουμε με μαύρο δάκρυ.  Και ποιος ξέρει; Άλλωστε όλοι μας λίγο πολύ δεν έχουμε αυτό το μόνιμο ανάμεικτο συναίσθημα πόνου και αγανάκτησης τόσο για εμάς τους ίδιους, τις οικογένειες μας, όσο για την κοινωνία και τη χώρα;

Ελλάδα: Ένα καζάνι που βράζει

    Όλοι μας  λίγο πολύ έχουμε καταλάβει ότι διανύουμε μία περίοδο στην Ελλάδα όπου τα πάντα γύρω μας,  είναι έτοιμα να εκραγούν.  Ακόμα κι εμείς οι ίδιοι δεν θέλουμε και πολύ πια για να κάνουμε το μεγάλο μπαμ!

    Ήδη όμως ,όπως θα έχετε αντιληφθεί, μικρές εκρήξεις έχουν αρχίσει να κάνουν την εμφάνιση τους. Ας πάμε πίσω όμως, στο κίνημα των ‘Αγανακτισμένων’ που ξεκίνησε στα τέλη του περασμένου Μάη με αρχές καλοκαιριού.  Χιλιάδες πολίτες χωρίς χρώμα πράσινο, μπλε, κόκκινο, πορτοκαλί, φουξ ή εμπριμέ κατέβηκαν στις πλατείες για να διαμαρτυρηθούν ο καθένας για τους δικούς του προσωπικούς λόγους ξεχωριστά (μείωση μισθών, ασφαλιστικό,  φορολογία) αλλά και για τη γενικότερη κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα σήμερα.  Λόγοι οι οποίοι απασχολούν τους περισσότερους από εμάς σήμερα.  Έτσι ενώθηκαν όλοι αυτοί οι πολίτες κάτω από τον τίτλο των ‘’Αγανακτισμένων’’.   Αυτό κράτησε για πάνω από ένα μήνα, αλλά σιγά-σιγά άρχισε να διαλύεται.

    Και τα σχολεία άνοιξαν.  Χωρίς βιβλία, χωρίς τις κατάλληλες υποδομές για τον ερχομό του νέου εκπαιδευτικού συστήματος, αλλά με CD που είχαν τη σχολική ύλη. Όλα κι όλα!  Η τεχνολογία πάνω απ΄ όλα.  Και με το καλημέρα σας άρχισαν οι καταλήψεις.  Καταλήψεις σε όλη την Ελλάδα.  Καταλήψεις σε λύκεια και σε γυμνάσια.  Καταλήψεις που γίνονταν άλλοτε για σοβαρούς λόγους κι άλλοτε για ανοησίες.  Είχαμε όμως καταλήψεις και στα Πανεπιστήμια.  Πολλές σχολές μάλιστα ήταν τόσες μέρες κλειστές που οι μαθητές κόντεψαν να χάσουν το εξάμηνο.

    Και αφού πέρασε κι αυτό άρχισαν οι απεργίες. Απεργίες παντού!  Σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.  Απεργίες καθηγητών, δασκάλων, δημόσιων υπαλλήλων, δημοσιογράφων, νοσηλευτών, γιατρών, δικηγόρων, ταξιτζήδων, οδοκαθαριστών και άλλων πολλών κλάδων. Ξυπνούσες και σκεφτόσουν. ‘ Σήμερα πρέπει οπωσδήποτε να βάλω βενζίνη όσο και αν έχει πάει, γιατί άλλο τρόπο να  μετακινηθώ δεν έχω’ ή ‘ την υγειά μου μόνο να έχω γιατί αν μπλεχτώ με γιατρούς και νοσοκομεία ποιος ξέρει αν θα ξεμπλέξω ποτέ’.  Ή που έβγαινες έξω το πρωί κι έβλεπες μαθητές με τσάντες να είναι στις καφετέριες, ενώ θα έπρεπε να είναι αλλού εκείνη την ώρα, όμως δεν είναι λόγω απεργιών.  Άνοιγες την τηλεόραση και το σήμα πάνω στην οθόνη εμφανιζόταν που έλεγε ότι λόγω απεργιών δεν θα προβληθούν οι ενημερωτικές εκπομπές και οι ειδήσεις.

    Και ας έρθουμε στο τώρα.  Εκεί που λες: «Ααα! Ωραία! Έρχεται 28^η  Οκτωβρίου, είναι τριήμερο και θα ηρεμήσει λίγο το κεφάλι μας», άλλες εκρήξεις κάνουν την εμφάνιση τους.  Όλη η ελληνική κοινωνία οργισμένη αποφάσισε να δείξει το θυμό της μέσω διαδηλώσεων, γιουχαϊσμάτων, συνθημάτων και κάποιες φορές μέσω σωματικών επιθέσεων ή εκσφενδονισμών αντικειμένων στις εξέδρες των επισήμων στις τοπικές επετειακές παρελάσεις, με αποτέλεσμα την ακύρωσή τους σε κάποιες πόλεις, σε άλλες να καθυστερήσει η έναρξη τους και σε άλλες να γίνουν κανονικά, έχοντας όμως εισπράξει οι επίσημοι το υποτιμητικό βλέμμα των μαθητών ή ακόμα και την άρνηση τους να τους δώσουν αυτό το συμβολικό βλέμμα.

    Και που είστε ακόμα! Ποιος ξέρει τι άλλο θα δούμε και τι άλλο θα ζήσουμε.

    Όπως και να ΄χει το συμπέρασμα είναι ένα:  Η οργή του κόσμου είναι τόσο μεγάλη που όταν έρθει η ώρα να βγει προς τα έξω δεν θα ελέγχετε, δεν θα έχει σταματημό και θα παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά της.  Ήδη τα πρώτα δείγματα έκαναν την εμφάνιση τους.  Και τα καλύτερα έρχονται…