Αλλαγή ή αλλοτρίωση?

   Υπάρχουν καταστάσεις στη ζωή κάθε ανθρώπου του τις αντιμετωπίζει κάπως διαφορετικά απ' όσο θα ήθελε ή απ' όσο του έλεγαν το μυαλό και οι πεποιθήσεις του. Υπάρχουν περιστώσεις στη ζωή κάθε ανθρώπου που κάνει λάθη, που μετανιώνει γι' αυτά γιατί αντιβαίνουν στα μέχρι τότε πιστεύω του. Υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή του κάθε ανθρώπου που τον καθένα τον αντιμετωπίζει ξεχωριστά, διαφορετικά.
   Κάθε μέρα είναι διαφορετική, κάθε άνθρωπος ξεχωριστός, κάθε κατάσταση διαφορετικά αντιμετωπίσημη. Τι γίνεται όμως όταν δύο ίδιες περίπτωσεις τις αντιμετωπίζουμε διαφορετικά σε δύο διαφορετικά χρονικά διαστήματα? Τι σημαίνει αυτό? Ωρίμανση ή γελειότητα? Μεγάλωμα ή παλιμπαιδισμός? Περισσότερη σκέψη ή περισσότερος αυθορμιτισμός? Αλλάγή προς το χειρότερο ή προς το καλύτερο? Και τελικά αναπόφευκτη αλλαγή που συμβαίνει σε όλους ή αλλοτρίωση του ατόμου από τον εαυτό του?
   Και σε επόμενη φάση το να είσαι σταθερός στις απόψεις σου σε κάνει δογματικό και η μόνιμη αλλαγή ασταθή? Μήπως μέσα από όλες αυτές τις αλλαγές χάνεις τον εαυτό σου ή μήπως τον αναπτύσσεις? Και ακόμα κι αν θεωρείς πως χάνεσαι είσαι σίγουρος ότι ήξερες ποιος ήσουν για να μπορείς να αντιληφθείς και το χάσιμό σου?
   Δεν ξέρω αν μπορεί κάποιος να δώσει απάντηση σε όλα αυτά... Πάντως όποιος το έχει καταφέρει ξέρει σίγουρα πως να ζει καλύτερα, πως μπορεί να αναπτύσσει και να ελέγχει τον εαυτό του και σε τελική ανάλυση πως να αντιμετωπίζει ορθότερα τις οποιεσδήποτε καταστάσεις της ζωής του...
 

Πώς να χαρακτηρίσεις τον εαυτό σου?

   Είναι τόσο τρελό όλο αυτό που συμβαίνει... Σε όλη μας τη ζωή ψάχνουμε τον εαυτό μας... Κάνουμε πράγματα που τα μετανιώνουμε γιατί θεωρούμε πως είναι εναντίον σε όλα τα πιστεύω, τις ηθικές μας αξίες.. .Και τελικά πού καταλήγουμε? Πουθενά.
   Υποκύπτουμε σε πειρασμούς, σε χαρές τις ζωής ίσως, σε αμαρτίες κατά τη θρησκεία... Ακόμα κι αν πιστεύουμε κάτι άλλο είναι στιγμές που πραγματικά χάνουμε τον εαυτό μας! Ποιος είναι ο εαυτός μας όμως τελικά? Και αν δεν είναι αυτό που πορευόμασταν μέχρι τώρα? Κι αν ήρθε η ώρα για μια αλλαγή, μία ριζική αλλαγή? Και ποιος μπορεί εν τέλει να μας πει τι είμαστε και τι όχι? Ποιος μπορεί να μας κρίνει? Κανείς! Κι όμως ακούμε τα λόγια των άλλων. Ενστερνιζόμαστε κάποιες από τις απόψεις τους. Υπολογίζουμε στη γνώμη τους. Θιγόμαστε αν μας προσβάλουν και σκεφτόμαστε τα λόγια τους. Αναρωτιόμαστε "μα γιατί το είπε τώρα αυτό?". Ζητάμε πολλές φορές και εξηγήσεις για τα λόγια αυτά.
   Αλήθεια αυτή είναι η ελευθερία του ατόμου? Το να κρέμεται από τις απόψεις των άλλων για τον ίδιο. Το να προσπαθεί να "μη δώσει δικαιώματα", να μην σχολιαστεί. Και όταν συμβεί αυτό να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να αλλάξει κάτι που τις περισσότερες φορές δεν αλλάζει.
   Και μέσα σε όλα αυτά τα λόγια και σε όλες αυτές τις φήμες του κοινωνικού περίγυρου, σε όλες αυτές τις πράξεις, τις αδυναμίες, τις αξίες, τις πεποιθήσεις του ατόμου, το ίδιο το άτομο εγκλωβίζεται και δεν ξέρει ποιος πραγματικά είναι. Προσπαθεί συνεχώς να δημιουργήσει μία άποψη για τον εαυτό του και να πορευτεί με αυτή για να ξέρει τι πρέπει να δείχνει προς τα έξω και ποτέ δεν τα καταφέρνει. Γιατί ακόμα κι εκεί που είσαι σίγουρος για τον εαυτό σου πάντα κάτι θα συμβαίνει και θα σου αλλάζει την άποψη. Γιατί ποτέ δεν είσαι ίδιος! Σε όλη σου τη ζωή θα συναντάς διαφορετικές καταστάσεις, διαφορετικούς ανθρώπους, διαφορετικές πεποιθήσεις και κάθε φορά θα τα αντιλαμβάνεσαι διαφορετικά. Για πράγματα που πριν δυο χρόνια θα αντιδρούσες αλλιώς φέτος μπορεί να αντιδράσεις αλλιώς.
   Τώρα ποιος είναι ο εαυτός σου ίσως και να μην το μάθεις ποτέ... Αυτό ίσως να είναι τραγικό (δεν ξέρεις ποιος είσαι, πως θα πορευτείς και τι θα κάνεις) ίσως όμως να είναι και δημιουργικό (πάντα θα εκπλήσσεις και θα εκπλήσσεσαι, θα αναπτύσσεσαι και θα αλλάζεις, ίσως και να ωριμάζεις). Το τι θα επιλέξεις εξαρτάται από σένα και μόνο!!! Όπως και κατά πόσο θα παραμένεις χαμένος και κατά πόσο θα επιλέξεις τη σταθερότητα στις απόψεις σου... Όλα εξαρτόνται από σένα γιατί δουλεύεις για σένα...