2011...τέλος...

    Να 'μαστε λοιπόν εδώ!Λίγες ώρες πριν την αλλαγή του έτους και το τέλος του 2011!Δεν θα αναφερθώ καν σε όλες αυτές τις φήμες περί του τέλους του κόσμου που θα έρθει με το 2012...Τα θεωρώ τελείως ανόητα όλα αυτά.Το θέμα μου και η αφορμή των σκέψεών μου είναι ότι το 2011 έφυγε...Άδικα?Δεν ξέρω...Ή μάλλον ξέρω...
   Έφυγε χωρίς να το καταλάβω...Γεμάτο δάκρυα,κλάμα αλλά και γέλια,χαρές...Και τι έμεινε από όλο αυτό;Μόνο μνήμες...Μνήμες και κάποιες φωτογραφίες για να μου θυμίζουν ότι ο χρόνος περνάει και γω κάθομαι και τον κοιτάω ανήμπορη να τον ελέγξω και να τον εκμεταλλευτώ όπως θέλω και όπως πρέπει...Κάθομαι απλός θεατής της ζωής μου και τη βλέπω να περνάει μπροστά από τα μάτια μου σαν κλάσματα δευτερολέπτων...Άραγε όλος ο κόσμος έτσι αντιλαμβάνεται το χρόνο ή τη ζωή του γενικά;Μήπως είμαι η μοναδική που σκέφτεται έτσι;Και αν είμαι η μοναδική τότε τι είναι αυτό που με κάνει να σκέφτομαι έτσι;Τι κάνω λάθος και χάνω έτσι απλά τη ζωή μου;Και αν δεν είμαι μοναδική και υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που σκέφτονται έτσι τότε όλοι αυτοί οι άνθρωποι που είναι για να μοιραστούμε τις σκέψεις μας;
   Έχουν όμως στην τελική κανένα νόημα όλα αυτά;Θέλω να πω...τι σημασία έχει αν τα σκέφτομαι όλα αυτά όταν τα πράγματα είναι και πάλι τα ίδια;Τώρα θα μου πεις γίνεται μια αρχή...Και τι να το κάνω όταν παραμένω στάσιμη στα ίδια;...
    Θέλω πολύ να προχωρήσω στη ζωή μου,να πάω παρακάτω όμως δεν ξέρω αν είμαι άξια για κάτι τέτοιο.Αν το αξίζω...Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν το,ταλέντο να το πω(;),το λέει η καρδιά τους;έχουν το δυναμισμό;δεν ξέρω...και ότι βάζουν στόχο το καταφέρνουν με κόπο ή χωρίς,το καταφέρνουν!Τι παραπάνω έχουν από εμένα αυτοί οι άνθρωποι και μπορούν και προχωρούν παρακάτω;Ή μάλλον τι παρακάτω έχω εγώ από αυτούς;Ω!Θεέ μου!Πρέπει να είμαι πολύ εγωίστρια τελικά...Από την αλλαγή του χρόνου ξεκίνησα και πάλι σε μένα κατέληξα...Χαχα!Είναι τρελό!
    Όπως και να έχει το συμπέρασμα είναι ένα: Ένας χρόνος ακόμα πέρασε και δεν άγγιξε...Πέρασε και χάθηκε στην ομίχλη του παρελθόντος αφήνοντας τη θέση του για τον επόμενο...Το θέμα είναι ο επόμενος θα χαθεί κι αυτός ή κάτι θα αλλάξει;Ή μάλλον τι πρέπει να κάνω εγώ για να αλλάξει;Μακάρι να μπορέσω να βρω τον εαυτό μου αυτή τη φορά...
    Εύχομαι σε όλους ένα ευτυχισμένο 2012 με αγάπη,γέλιο και υγεία!Βασικές προυποθέσεις για μια ευτυχισμένη ζωή...

Hey you!

Ότι κι αν κάνεις λάθος θα είναι...

   Είναι τρομερό το συναίσθημα που έχεις όταν ξέρεις ότι κάποιος δικός σου άνθρωπος υποφέρει ή δεν είναι καλά και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα...Ή ακόμα χειρότερα να μην ξέρεις τι πρέπει να κάνεις για να μαλακώσεις τον πόνο του...Είναι το συναίσθημα που σου ''σκίζει τα σωθικά''...Έτσι το ονομάζω εγώ.
   Αισθάνεσαι ότι μένεις απλός θεατής στον πόνο του άλλου χωρίς να μπορείς να κάνεις κάτι για να τον μειώσεις.Τον βλέπεις να έχει γίνει ένα με το χώμα και δεν μπορείς να απλώσεις το χέρι για να τον βοηθήσεις να σηκωθεί.Και αυτό όχι γιατί δεν θέλεις ή γιατί αδιαφορείς αλλά γιατί δεν ξέρεις το τι πρέπει να κάνεις...Θέλεις να του πεις μια όμορφη κουβέντα που θα του δώσει θάρρος και θα του τονώσει την ψυχολογία αλλά βλέπεις ότι είναι περιττό...Δεν πρόκειται να σε ακουσεί!Έχει φτάσει πλέον στο σημείο που καμία κουβέντα δεν πρόκειται να τον πείσει αλλά μόνο οι πράξεις...Όταν ο άνθρωπος φτάνει στα όριά του γίνεται σκληρός και ακόμα και σε μια γλυκιά κουβέντα μπορεί να γίνει άγριος και να νευριάσει χωρίς λόγο γιατί δεν είναι αυτό που περιμένει και αυτό που χρειάζεται...
   Και τότε τι κάνεις;Όταν βλέπεις ότι δεν υπάρχει τρόπος να βοηθήσεις...Αφήνεις τα πράγματα όπως είναι;Μα αυτό δεν είναι ένα είδος αφιαφορίας;Αν όμως προσπαθήσεις μόνο με τα λόγια να τον βοηθήσεις το μόνο που θα καταφέρεις είναι να τον εκνευρίσεις...
   Άρα πού καταλήγουμε;
   Σε μία τέτοια περίπτωση ότι και να κάνεις θα είναι λάθος...Ότι κι αν προσπαθήσεις θα είναι ο λάθος τρόπος για να προσεγγίσεις τον άλλον...Ότι κι αν κάνεις δεν πρόκειται να τον βοηθήσει ούτε στο ελάχιστο γιατί ελάχιστα είναι και αυτά που προσφέρεις...
   Γιατί σε αυτόν τον κόσμο τον υλικό και τον ψεύτικο που ζούμε η ομορφιά της ψυχής έχει χάσει την αξία της.Αν δεν έχεις κάτι το υλικό να προσφέρεις είναι σα να μην προσφέρεις τίποτα...Ξεχνάμε όμως ότι το υλικό είναι και φθαρτό...

Αν ήξερα πως σε 15 μέρες θα πέθαινα...

Αν ήξερα πως σε 15 μέρες θα πέθαινα θα έκανα όποια τρέλα θα μπορούσα να φανταστώ.Θα δοκίμαζα να καπνίσω,θα δοκίμαζα ναρκωτικά,θα πήγαινα να κοιμηθώ ένα βράδυ δίπλα στη θάλασσα και ένα βράδυ στο δάσος,θα έκανα extream sports,θα ανέβαινα σε μηχανή πολλών κυβικών και όπου με έβγαζε...Θα ζητούσα συγνώμη από όλους τους ανθρώπους γύρω μου για τις φορές που τους πλήγωσα ή τους στενοχώρησα.Θα έλεγα στους ακόμα πιο δικούς μου ανθρώπους ότι τους αγαπώ χωρίς να φοβάμαι αν θα το εκμεταλλευτούν και το θεωρήσουν αδυναμία.Στο κάτω κάτω τι σημασία θα είχε πια(;).Θα καθόμουν και θα σκεφτόμουν τι λάθη έκανα στη ζωή μου και τι σωστά.Θα θυμόμουν αστείες καταστάσεις και θα γελούσα με την καρδιά μου με τις γκάφες μου.Θα τακτοποιούσα το δωμάτιό μου,για να μην αφήσω τίποτα άσχημο να με θυμίζει.Θα ετοίμαζα ένα πολύ νόστιμο γεύμα για την οικογένειά μου.Θα τους ζητούσα συγνώμη για όλες τις ταλαιπωρίες που τους προκάλεσα.Θα έπαιρνα την αγάπη μου και θα πηγαίναμε στη θάλασσα βόλτα,στο βουνό για πεζοπορία,στα μπουζούκια για να το καψουμε.Μετά θα πηγαίναμε κάπου ήρεμα και ερημικά και θα τον είχα όλη την ώρα στην αγκαλιά μου χωρίς να τον αφήσω ούτε λεπτό.Θα τον χάιδευα,θα τον γαργαλούσα,θα του έλεγα ανέκδοτα και θα έκανα ηλίθιες γκριμάτσες για να τον δω ακόμα μια φορά να χαμογελάει και να ξεκαρδίζεται στα γέλια όπως μόνο αυτός μπορεί.Θα κοιτούσαμε μαζί το φεγγάρι και θα του τραγουδούσα.Θα του έλεγα ότι τον αγαπάω και πως ακόμα κι αν κάποια στιγμή αναγκαστούμε να χωρίσουμε εγώ ακόμα θα τον αγαπούσα και θα τον πρόσεχα όπου κι αν ήμουν.Θα κοιμόνουν στην αγκαλιά του με νανούρισμα τον χτύπο της καρδιάς του.Δεν θα του έλεγα ότι πρόκειται να πεθάνω για να μην τον στενοχωρήσω.Θα του έλεγα όλα όσα δεν του είχα πει φοβούμενη την αντίδρασή του.Θα τον άφηνα να κοιμηθεί στην αγκαλιά μου και θα ξαγρυπνούσα για να δω την ήρεμη μορφή του μην μπορώντας να τον χορτάσω.Θα του ετοίμαζα πλουσιοπάροχο πρωινό και ένα υπέροχο μεσημεριανό.Θα του έγραφα ένα γράμμα που θα το έβρισκε ''μετά'' και θα του εξηγούσα γιατί τα έκανα όλα αυτά.Θα έγραφα γράμματα και στους γονείς μου,στους φίλους μου και θα τους έλεγα πως όπου κι αν θα είμαι από και πέρα ''πάνω'' ή ''κάτω'' θα έκανα τα πάντα για να είναι ευτυχισμένοι.Θα κοιτούσα όλες τις φωτογραφίες που απεικόνιζαν στιγμές της ζωής μου.Θα διάλεγα τις πιο όμορφες και τις πιο αντιπροσωπευτικές από όλη τη ζωή μου με τα πρόσωπα και τα μέρη που αγάπησα και θα πήγαινα να εξομολογήθώ.Έπειτα θα έπαιρνα αυτές τις φωτογραφίες και θα τις κρατούσα σφιχτά στο στήθος μου.Θα έβγαινα στη φύση μακρυά από την πόλη και τη βαβούρα της και θα ούρλιαζα οτιδήποτε μου ερχόταν στο μυαλό με όλη μου τη δύναμη,χωρίς να με νοιάζει τίποτα πια.Τέλος,θα φώναζα τα ονόματα όλων αυτών που αγαπούσα πιο πολύ στη ζωή μου και θα κοιτούσα τον ουρανό.Εκεί θα ήθελα να με βρει το τέλος...

Τίποτα δε γίνεται τυχαία

   Είχα σήμερα μία παράξενη εμπειρία και θα ήθελα να τη μοιραστώ μαζί σας...
   Αφού έκλεισαν τα σχολεία είχα συγκεντρώσει κάποια λογοτεχνικά βιβλία που είχα αφημένα στη βιβλιοθήκη και σκέφτηκα ότι οι διακοπές των Χριστουγέννων είναι η κατάλληλη εποχή για να αρχίσω να τα ξεφυλλίζω ένα-ένα σιγά σιγά...
    Έτσι σήμερα το πρωί έπιασα το πρώτο βιβλίο!Στην αρχή δεν μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η υπόθεση όμως στην πορεία κατάλαβα ότι υπήρχαν πολλά κοινά σημεία στην ιστορία με τη ζωή μου...Η πρωταγωνίστρια είχε την ίδια ηλικία με μένα.Αντιμετώπιζε πολλά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζω και γω και έκανες πολλές σκέψεις τις οποίες κάνω και γω κατα καιρούς...
    Τελικα το βιβλίο το τελείωσα μέσα σε τρεις περίπου ώρες.Δεν είναι και κανένα τεράστιο μυθιστόρημα.Τώρα θα μου πείτε και που είναι το παράξενο;
    Το παράξενο δεν είναι τοσο στις ομοιότητες που συνάντησα μέσα στις σελίδες του βιβλίου αλλά στη χρονική περίοδο που αποφάσισα να το ανοίξω.Το βιβλίο αυτό μου το είχε κάνει δώρο ο νονός μου το 2005 αν θυμάμαι καλά και μέχρι σήμερα δεν το είχα αγγίξει.Έτσι συνέπεσαν και η ηλικία της πρωταγωνίστριας και της δικής μου.Και εκτός αυτού ήταν η πλέον κατάλληλη στιγμή στη ζωή μου για να διαβάσω αυτό το βιβλίο.Είχα την κατάλληλη ψυχολογική κατάσταση.Αν ήμουν μέσα στα νεύρα ας πούμε δεν θα μπορούσα να καταλάβω τα νοήματά του και απλά θα το προσπερνούσα.
    Τώρα θα μου πείτε,και με το δίκιο σας φυσικά,ότι πρέπει να είμαι μεγάλο ψώνιο αν νομίζω ότι είμαι πρωταγωνίστρια σε ένα ''θαύμα'' ή ότι έχω μεγάλη φαντασία,ή τι μπούρδες είναι αυτές...Μπορεί να είναι και έτσι...Εγώ δεν μπορώ να το γνωρίζω αυτό και ούτε θεωρώ ότι έχω κάτι το ξεχωριστό για να έχω την τιμή να ζήσω ένα θαύμα,όμως οι όλες συμπτώσεις μου φάνηκαν πολύ τρελές για να είναι τυχαίες και η ζωή μου έχει μάθει ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο και τίποτα τυχαία...
    Μπορεί να είναι απλές,τρελές,φανταστικές συμπτώσεις...Μπορεί και όχι...Ότι και να είναι εγώ ξέρω ότι με βοήθησε πολύ και παραπέρα δεν το ψάχνω...Αφήστε που δε νομίζω ότι χρειάζεται κιόλας....

Το πνεύμα των Χριστουγέννων

    Αυτές τις μέρες οι περισσότεροι από εμάς κάνουμε δώρα,λέμε ''χρόνια πολλά''...Ξεχνάμε όμως ότι όλα αυτά γίνονται τελείως φτηνά και ανούσια όταν δεν λέγονται μέσα από την καρδιά,μέσα από την ψυχή...
    Όλοι μας λίγο πολύ λέμε και διατυμπανίζουμε αυτές τις μέρες ότι το αληθινό πνεύμα των γιορτών δεν είναι τα δώρα,τα λούσα,το γιορτινό τραπέζι,οι ''καθυστερημένες'' δωρεές στα ορφανά και στους άστεγους αλλά η αγάπη,η αλλυλεγγύη,η βοήθεια προς το συνάνθρωπο και άλλα πολλά.
    Λόγια,λόγια,λόγια...Στη θεωρία είμαστε όλοι αρχηγοί!Στις πράξεις είναι που λακίζουμε.
    Αν είναι αυτό το νόημα των γιορτών τότε γιατί εξακολουθούμε να θυμόμαστε τους φτωχούς και πεινασμένους συνανθρώπους μας,κυρίως αν όχι μόνο,αυτές τις μέρες;Γιατί το γιορτινό τραπέζι εξακολουθεί να είναι πλουσιοπάροχο;Γιατί μόνο αυτές τις μέρες θυμόμαστε να εκφράσουμε σε αυτούς που αγαπάμε την αγάπη μας;Που πολλές φορές ούτε αυτές τις μέρες δεν το κανουμε αυτό γιατί απλά το θεωρούμε δεδομένο ή γιατί πιστεύουμε ότι το γνωρίζουν.
    Φυσικά δε λέω να μην βοηθάμε τους συνανθρώπους μας (έστω και αυτές τις μέρες).Κάτι είναι και αυτό από το τίποτα.Ούτε να τη βγάλουμε ανήμερα των γιορτών με ψωμί και ελιές για να δηλώσουμε τη σεμνότητά μας.Ούτε να λέμε κάθε μέρα σε όσους ανθρώπους γνωρίζουμε ότι τους αγαπάμε.
    Πιστεύω όμως ότι είναι μεγάλη υποκρισία να υποστηρίζουμε όλα αυτά και μάλιστα με περίσσιο πάθος πολλές φορες και να εφαρμόζουμε ακριβώς το αντίθετο.
    Και θα φάμε καλά στο γιορτινό τραπέζι,Και αγαθοεργίες θα θυμηθούμε να κάνουμε και δώρα θα πάρουμε.Ας είμαστε όμως και λίγο ρεαλιστές και ας παραδεχτούμε πρώτα απ'όλα στους εαυτούς μας κι έπειτα στο Θεό ότι είμαστε άνθρωποι.Άνθρωποι αδύναμοι,που κοιτάνε περισσότερο τα υλικά αγαθά παρά τα ψυχικά.Άλλωστε έχουμε μάθει να δίνουμε αξία μόνο σε αυτά που βλέπουμε,που αγγίζουμε και που ξέρουμε ότι με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να τα κάνουμε κτήμα μας.Τα άυλα,τα πνευματικά,τα ψυχικά θεωρούνται ουτοπία,φαντασία για ρομαντικούς και ιδεαλιστές.
    Βέβαια εγώ δεν είμαι σε θέση ούτε να κριτικάρω ούτε να κρίνω κανέναν ούτε θα το παίξω ''φωτισμένη'' που φέρνει το μήνυμα των Χριστουγέννων,γιατί και γώ άνθρωπος είμαι και τα βλέπω και γώ όλα αυτά στον εαυτό μου.Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να πω μερικά από τα παράπονα που έχω από τους ανθρώπους αλλά και από εμένα την ίδια...
    Τέλος,θα πω μόνο ένα πράγμα για το πνεύμα των Χριστουγέννων.Κάτι το οποιο δεν το σκέφτηκα μόνη μου αλλά το άκουσα στην εκκλησία.
    Χριστούγεννα,είναι αποφασιστική πορεία προς τη Βηθλεέμ,στο ευλαβικό προσκύνημα στο Θείο Βρέφος.Χριστούγεννα,είναι βαθειά ταπείνωση μπροστά στν ταπεινή φάτνη.Χριστούγεννα,είναι η ψυχική προετοιμασία η ενεργός συμμετοχή στα Μυστήρια της Εκκλησίας και το πρώτο βήμα είναι η ειλικρινής κάθαρση μέσω του Μυστηρίου της Εξομολόγησης.Χριστούγεννα,είναι η συμμετοχή στη χριστουγεννιάτικη Θεία Λειτυργία και η μετάληψη των Αχράντων Μυστηρίων.Χριστούγεννα,είνια η πηγαία χαρά όλων των χριστιανών,γιατί ο Χριστός είναι ανάμεσά μας.Χριστούγεννα,είναι ο Χριστός στη ζωή μας.
     Βέβαια αν με ρωτήσετε θα σας πω ότι τα Χριστούγεννα ο καθένας τα βιώνει με διαφορετικό τρόπο και το όλο τυπικό των ημερών δημιουργήθηκε από τους πολλούς.Τη Γέννηση του Χριστού όπως και τον ίδιο τον Χριστό τα κρύβουμε όλοι μέσα μας αρκεί να βρούμε και τον κατάλληλο τρόπο να τα εκφράσουμε...Ο καθένας μας έχει και μία διαφορετική άποψη...
    Καλά Χριστούγεννα λοιπόν σε όλους με υγεία,ειρήνη,αγάπη και χαρά!!!

Χρόνια πολλά του Σάκη Ρουβά

Κάτι με πιάνει τις γιορτές
μελαγχολία απ'αυτές
που σου κυκλώνουν τη ψυχή
Κι όλο ρωτάνε
αυτά που πονάνε

Στολίδια φώτα μουσικές
οι νύχτες τόσο μαγικές
σε πάρτι φίλοι με καλούν
μα νιώθω μια λύπη
και κάτι μου λείπει

Χρόνια πολλά
χρόνια να έρθεις περιμένω
τόσα χριστούγεννα σωπαίνω
και πέφτει χόνι πάντα
μέσα στην καρδιά

Πρωτοχρονιά
έλα την πόρτα να χτυπήσεις
ούτε λεπτό να μην αργήσεις
αυτή θα είναι η τυχερή μου
η χρονιά

Ζευγάρια βγαίνουν και γελούν
και χέρι χέρι περπατούν
ατμόσφαιρα γιορταστική
στους δρόμους στη πόλη
χαρά έχουν όλοι

Μα εγώ μονάχος τριγυρνώ
βιτρίνες άσκοπα κοιτώ
δεν έχω κάποια αγκαλιά
και λέω στο αστέρι
εδώ να σε φέρει

Μία άλλη άποψη για τη ζωή

    Ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι βρέθηκε νεκρό κάτω από το μπαλκόνι του σπιτιού της. Έπεσε από τον τρίτο όροφο
θέλοντας να δώσει ένα τέλος στην άθλια, κατά τη γνώμη της, ζωή της. Την επόμενη μέρα και καθώς γινόντουσαν
οι προετοιμασίες για την κηδεία, η αδερφή της βρήκε ένα τακτικά διπλωμένο και με λίγη υγρασία χαρτί πάνω στο
γραφείο της αδερφής της. Το πήρε. Το ξεδίπλωσε. Το διάβασε.
    «Κουράστηκα! Μ’ ακούτε; Κουράστηκα!
Κουράστηκα να στηρίζω με όλες μου τις δυνάμεις ανθρώπους που ποτέ δεν θα με στηρίξουν. Κουράστηκα να
προσπαθώ να κάνω τα αδύνατα δυνατά, τα ανέφικτα εφικτά. Κουράστηκα να συγκινούμαι με ρομαντικές ιστορίες
αγάπης, με πρίγκιπες και βασιλοπούλες, όταν ακόμα περιμένω το δικό μου πρίγκιπα και αυτός είναι άφαντος.
Κουράστηκα να ελπίζω ότι κάποιος θα μ’ αγαπήσει πραγματικά. Κουράστηκα να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό
μου ότι αξίζω σε κάτι, ενώ καθημερινά τα γεγονότα μου αποδεικνύουν το ακριβώς αντίθετο. Κουράστηκα να ξέρω
πως πάντα θα κάνω λάθη. Κουράστηκα να αναμένω, να ακούω αυτό το ‘’περίμενε κι όλα θα πάνε καλά’’.
Κουράστηκα να ακούω από τους ανθρώπους εύκολα το ‘’σ’ αγαπώ’’, όταν οι περισσότεροι δε γνωρίζουν την
ουσιαστική σημασία του. Δε γνωρίζουν ότι όταν αγαπάς πραγματικά θέλεις να είναι πρώτα ο άλλος καλά και
ύστερα ο εαυτούλης σου. Κουράστηκα να βλέπω τους περισσότερους γύρω μου να ψάχνουν με μανία την
εξωτερική ομορφιά, όταν η πιο σημαντική, ανεκτίμητη και παντοτινή ομορφιά είναι αυτή που κρύβουμε μέσα μας.
Κουράστηκα να ζω βοηθώντας τους άλλους, την ίδια στιγμή που όταν εγώ έχω ανάγκη μία βοήθεια δεν τη βρίσκω
πουθενά. Κουράστηκα από την ψεύτικη και δήθεν φροντίδα των συγγενών και των φίλων μου. Κουράστηκα να με
συμβουλεύουν για το ποιο είναι το καλό μου, ξεχνώντας πως εγώ είμαι ο μόνος άνθρωπος που το ξέρει καλύτερα
απ’ όλους. Κουράστηκα να έχω φίλους που μόνο την πάρτη τους κοιτάνε, αγνοώντας πως αληθινή φιλία σημαίνει
πάνω απ’ όλα το εσύ και όχι το εγώ. Κουράστηκα να προσπαθώ να χτίσω τη ζωή μου ξανά και ξανά πάνω στην
άμμο. Κουράστηκα να προσπαθώ να ξαναγεννηθώ από τις στάχτες. Κουράστηκα να ελπίζω σ’ ένα καλύτερο
αύριο, όταν κάθε αύριο το βλέπω να έρχεται όλο και χειρότερο. Κουράστηκα να κάνω όνειρα που ποτέ δεν θα
γίνουν πραγματικότητα και θα μείνουν απλά για να μου θυμίζουν τα λάθη μου. Κουράστηκα να έχω ελπίδες, που
κάποια μέρα θα πεθάνουν, όμως μέχρι εκείνη την στιγμή με τυρρανάνε με χωρίς λόγο και αιτία με τη θύμησή
τους. Κουράστηκα να ζω μέσα στην υποκρισία, το φαίνεσθε και τις ρηχές επιφανειακές σχέσεις όταν το μόνο που
θέλω είναι ειλικρινείς ανθρώπους και υγιής, στέρεες και αληθινές σχέσεις, που να στηρίζονται σε γερά και
σταθερά θεμέλια και όχι θεμέλια σαν από τραπουλόχαρτα, που με το πρώτο φύσημα του ανέμου θα γκρεμιστούν.
Κουράστηκα να ψάχνω τη γνώση, όταν η άγνοια είναι πολύ πιο απλή. Κουράστηκα να ψάχνω για πράγματα και
ευκαιρίες που ποτέ δε θα βρω. Κουράστηκα να ζω στο φως, όταν το σκοτάδι είναι πολύ πιο ήσυχο, πολύ πιο
γαλήνιο. Κουράστηκα να πιστεύω στη ζωή όταν ο θάνατος είναι τόσο εύκολος και ανώδυνος, σε αντίθεση με
αυτήν που είναι τόσο δύσκολη και επώδυνη. Ίσως όμως και αυτή να είναι η ομορφιά της… Εγώ δεν θα προλάβω
να τη ζήσω. Είτε γιατί ήμουν ανάξια για τούτο το δώρο, είτε γιατί δεν ήμουν αρκετά θαρραλέα για να την
αντιμετωπίσω, είτε γιατί η άθλια ζωή μου δεν είχε αξία για κανέναν, ούτε καν για μένα. Μην ξεχνάς όμως ότι
μένεις πίσω ΕΣΎ και ο οποιοσδήποτε εσύ που έχεις την τύχη να γεννηθείς άνθρωπος. Γι’ αυτό να θυμάσαι!
Πρέπει να ζήσεις!!! Αν καθένας μας έλεγε αυτήν την φράση κάθε πρωί στον εαυτό του όταν ξυπνούσε, τα
πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Η κοινωνία, η ζωή θα ήταν διαφορετική. Μπορεί κι εγώ να ήμουν ακόμα
ζωντανή. Γι’ αυτό να θυμάσαι! ΧΑΜΟΓΈΛΑ στα άσχημα! ΈΛΠΙΖΕ στα δύσκολα! ΖΉΣΕ τα πάντα και για
πάντα!!!»

μπαμπά,μαμά...συγνώμη...

Μπαμπά και μαμά...

Συγνώμη που σας τυραννάω τόσο καιρό με την υποτιθέμενη εφηβεία μου.Συγνώμη που ποτέ δεν προσπάθησα να σας καταλάβω πραγματικά.Συγνώμη που το μόνο που ήξερα να κάνω ήταν να σας κατακρίνω αντί να προσπαθήσω να σας κατανοήσω.Συγνώμη που δεν μπόρεσα ποτέ να σας κάνω πραγματικά υπερήφανους.Συγνώμη που σας στενοχώρησα τόσες πολλές φορές.Συγνώμη που σας είπα σκληρά λόγια χωρίς να τα σκεφτώ πρώτα και χωρίς να τα πάρω ποτέ πίσω.Συγνώμη που δεν εκτίμησα ποτέ όλα αυτά που μου προσφέρατε όσο τους άξιζε.Συγνώμη που δεν εκτίμησα κι εσάς τους ίδιους.Συγνώμη που ήμουν τόσο εγωίστρια και στενόμυαλη και τα έβλεπα όλα τόσο μονόπλευρα στήνωντάς σας συνέχεια στη γωνία.Συγνώμη που δεν σας έκανα ποτέ ευτυχισμένους.Συγνώμη που δεν ήμουν ποτέ η κόρη που θα θέλατε.Συγνώμη που σας πίκρανα τόσες φορές.Συγνώμη που σας ρεζίλεψα άλλες τόσες.Συγνώμη που δεν μπόρεσα ποτέ να κάνω κάτι όμορφο και καλό για σας.Συγνώμη που σας έβλεπα σας πράδειγμα προς αποφυγή ενώ θα έπρεπε να προσπαθώ να σας μοιάσω.Συγνώμη που δεν κάθησα ποτέ να συζητήσω μαζί σας χωρίς άμυνες και καχυποψία.Συγνώμη που σας είπα τόσα ψέματα.Συγνώμη που χαρακτήριζα τις πράξεις σας χωρίς να σκέφτω πρώτα.Συγνώμη που υπήρχαν στιγμές που σκεφτόμουν ότι μπορεί και να σας μισούσα.Συγνώμη που για καιρό ο μόνος στόχος μου ήταν να φύγω μακρυά σας.Συγνώμη που πολλές φορές ξεσπούσα τα νεύρα μου επάνω σας.Συγνώμη για το απαίσιο και άλλωτε φρικτό φέρσιμό μου.Συγνώμη που δεν σας είπα ποτέ πόσο σας αγαπώ και ακόμα περισσότερο που δεν σας το έδειξα ποτέ.Συγνώμη που δεν σας είπα ποτέ συγνώμη...

Δεν είναι άλγεβρα ο έρωτας

    Οι ανθρώπινες σχέσεις ενίοτε φαίνεται να έχουν ως βάση τους τις θετικές επιστήμες...
     Πρώτ'απ'όλα για να έρθουν δυο άνθρωποι κοντά και να γνωριστούν έλκονται μεταξύ τους. Μια ασυνείδητη δύναμη τους κατευθύνει. Η έλξη αυτή δεν έχει σχέση με το πως θα εξεληχθεί η σχέση τους. Αν θα είναι φιλική,ερωτική ή μια απλή γνωριμία.
     Αν μιλάμε για ερωτική σχέση τότε η έλξη είναι πολύ δυνατή. Εκτός αυτού πολλές χημικές ουσίες επιδρούν στον εγκέφαλο του ανθρώπου. Επίσης ο ερωτευμένος δε θέλει τίποτε άλλο παρά να ''προστεθεί'' ο ίδιος με τον άνθρωπο που είναι μαζί και να γίνουν ένα.
     Αν το προχωρήσουμε παρακάτω και φτάσουμε σ'έναν επικείμενο γάμο,βλέπουμε ότι αφού ενωθούν οι δύο άνθρωποι και τυπικά πλέον, επόμενος στόχος τους είναι να ''πολλαπλασιαστούν''.Να αφήσουν τους απογόνους τους.
     Αν μιλήσουμε για έρωτα με την πρώτη ματιά τότε η χημεία παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Βλέποντας τον άλλον ο ερωτευμένος αισθάνεται την καρδιά του να χτυπά,το σώμα του να παραλύει και δεν μπορεί να πάρει το βλέμμα του από πάνω του. Όλα αυτά οφείλονται και πάλι στις χημικές ουσίες που εκρίνει ο εγκέφαλος του ερωτευμένου. Αυτό είναι και επιστημονικά αποδεδειγμένο.
     Και βέβαια πολλές φορές η διάλυση των σχέσεν είναι αναπόφευκτη.
     Τότε οι άνθρωποι ''διαιρούνται''. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και ακολουθεί το δρόμο του αφού καταλαβαίνουν ότι πλεόν δεν αναζητούν τα ίδια πράγματα. Αυτό όμως δε σημαίνει υποχρεωτικά ότι παύει να υπάρχει η έλξη ή ο έρωτας. Μπορεί αυτοί οι δύο άνθρωποι να είναι απλά θύματα των συγγυριών και εξωτερικών παραγόντων ή ο χωρισμός να οφείλεται σε απόφαση του ενός. Αυτός όμως που μένει πίσω την στιγμή του χωρισμού χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του και αισθάνεται ότι κάνει μία μακράς διάρκειας ''ελεύθερη πτώση'' χωρίς τελειωμό.
     Αν διαλυθεί ένας γάμος και υπάρχουν και παιδιά, τότε θα ''διαιρεθούν'' και τα παιδιά μαζί με τους γονείς είτε πρακτικά(το ένα παιδί πηγαίνει με τη μητέρα και το άλλο με τον πατέρα), είτε ψυχολογικά.Το δεύτερο πάντως είναι σίγουρο.Τα παιδιά είναι υποχρεωμένα από εκεί και πέρα να ''διαιρέσουν'' συναισθήματα και να ''αφαιρέσουν'' συνήθειες.Το ίδιο και οι γονείς φυσικά.
     Πριν το χωρισμό όμως δύο ανθρώπων το πιθανότερο είναι να υπάρχουν και διενέξεις και τσακωμοί, όπου και πάλι επιδρούν χημικές ουσίες στον ανθρώπινο εγκέφαλο.
     Αν τα καλοσκεφτούμε όμως, όλα αυτά είναι τελείως ανούσια όταν δεν υπάρχει το πιο βασικό: η επιθυμία του ανθρώπου να γνωρίσει άλλους ανθρώπους στη ζωή του.
     Και από την άλλη έιναι πολύ απόλυτο να λέμε ότι όλες οι σχέσεις στηρίζονται σε όλα αυτά. Γιατί ο άνθρωπος πάντα θα είναι άνθρωπος με επιθυμίες, πάθη και συναισθήματα που αντιβαίνουν σε οποιονδήποτε κανόνα και όπως λέει και ο τίτλος ενός λογοτεχνικού βιβλίου που διάβασα πριν καιρό ''δεν είναι άλγεβρα ο έρωτας''...!!

Καλό μήνα

   Εύχομαι καλό μήνα σε όλους!
   Με την είσοδο του Δεκεμβρίου μπαινουμε και επίσημα στο χειμώνα.Αλλά μόνο ο μήνας άλλαξε.Όλα τα υπόλοιπα έμειναν ίδια.
   Από την επόμενη βδομάδα ξεκινάνε επίσημα τα διαγωνίσματα στο σχολείο και τα αστεία σταματάνε πια.Όπως και να το κάνουμε τα γραπτά είναι αυτά που μένουν και που παίζουν σημαντικότερο ρόλο για τη βαθμολογία μας.Δυστυχώς στις μέρες μας οι μαθητές δεν κοιτάνε τόσο τη γνώση όσο το βαθμό και έχουν καταντήσει υποχείρια ενός χαρτιού που παίρνουν δύο φορες το χρόνο και το οποίο παίζει τόσο σημαντικό ρόλο γι'αυτούς που μόνο άγαλμα δεν έχουμε στήσει στα δωμάτιά μας να το βλέπουμε κάθε πρωί.
   Όπως και να 'χει όμως πρέπει να πηγαίνουμε με  τα δεδομένα γιατί αν δεν πάμε σε μας θα γυρίσει πάλι.Και όταν εννοώ σε μας εννοώ σε όλους τους μαθητές όλων των ηλικιών που αυτόν τον καιρό είμαστε υποχρεωμένοι να γράφουμε το ένα διαγώνισμα μετά το άλλο και μάλιστα να γράφουμε και καλά για να ευχαριστήσουμε γονείς,καθηγητές και τελευταίο τον εαυτό μας.Αυτό που ξεχνάμε όμως είναι ότι ο εαυτός μας θα έπρεπε να είναι ο πρώτος στη λίστα και όχι ο τελευταίος.Όλοι μας θα πρέπει να καταλάβουμε ότι δουλεύουμε για μας και για κανέναν άλλον!!!
   Και μετά από όλη αυτή τη δοκιμασία θα έρθουν τα Χριστούγεννα και ξαφνικά θα πρέπει να γυρίσουμε το κουμπάκι του εαυτού μας και να είμαστε χαρούμενοι και γεμάτοι ελπίδα γιατί όπως και να το κάνουμε Χριστούγεννα έχουμε θα αλλάξει και ο χρόνος και πρέπει να δείχνουμε χαρούμενοι ακόμα κι αν μέσα μας κλαίμε...Για τους γονείς,τους φίλους και τον κοινώνικό μας περίγυρο γενικά γιατί μετά θα αρχίσουν οι ερωτήσεις,''τι έχεις;'',''γιατί είσαι έτσι;'',''μήπως συμβαίνει κάτι;'',''μπορεί να είναι η μελαγχολία των γιορτών''...Ερωτήσεις χωρίς ουσιαστικό ενδιαφέρον που λέγονται μόνο για να λέγονται...
   Κι έπειτα θα τελειώσει το 15ήμερο των διακοπών και θα γυρίσουμε και πάλι στο σχολείο και θα είμαστε σαν μαστουμενά μέσα στην τάξη και οι καθηγητές θα λένε το κλασικό ''15 μέρες δεν προλάβατε να ξεκουραστείτε;'' ή ''πόσες μέρες θέλατε ακόμα για ξεκούραση;''Λες και οι ίδιοι πρόλαβαν να ξεκουραστούν ή δεν θα ήθελαν να κάτσουν άλλες 15 μέρες...
   Κι ύστερα έρχονται οι βαθμοί...Και τότε θα δούμε αν όλος ο αγώνας από την αρχή της σχολικής χρονιάς άξιζε τον κόπο...Και αν τελικά ήταν μάταιος;Και αν τελικά τζάμπα παλεύαμε;
    Και από πάνω και τα πικρόχολα σχόλια των γονιών σε ενδεχόμενες αποτυχίες ''εμ αν βγαίνεις κάθε μέρα έξω που χρόνος για διάβασμα'',''τι!;15 στα μαθηματικά κατεύθυνσης;!τζάμπα πληρώνω τα φροντιστήρια;''Λες και επειδή αυτοί δεν μπορούσαν να βγαίνουν κάθε μέρα για τον άλφα ή βήτα λόγο θα πρέπει να είμαστε και μεις το ίδιο.Λες και αν λέγαμε ότι τέρμα δεν γουστάρω να ξαναπάω φροντιστήριο θα έλεγαν το αντίθετο. Και αν τους πούμε ότι άλλες ήταν οι εποχές οι δικές τους και άλλες οι δικές μας θα πουν να μην συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα!Μα ποιος συγκρίνει αυτή την στιγμή;Εσείς ή εμείς;
   Και μετά...Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει μετά...Το σίγουρο είναι ένα!Ότι αυτό το μετά δεν το γλιτώνει κανείς μας...

Χωρίς τίτλο

I want to cry
I want to die

I need to cry
I must to die

I haven't anything to give
I haven't anything to feel
I haven't anything to believe

Life is difficult
Death is easy
Life is hard
Daeth is not busy
He can help you
everytime that yoy need him

I want to love you
I want to feel you
I xanr to believe you
I want to give you my life
But I can't

It's not fear for you
It's not this that deserves you
Yoy don't belong with me
You belong to life
I belong to death
I belong to hell

I want to cry
I want to die

I need to cry
I must to die

                    ...from me...

Πανέμορφο και Αφιερωμένο σε ένα πρόσωπο που αγαπώ και μου λείπει

Είναι νωρίς ακόμη μεσ' στον κόσμο αυτόν, μ'ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ'ακούς
Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ'ακούς
Μαχαίρι
Σαν κριάρι που τρέχει μεσ'στους ουρανούς
Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει,μ'ακούς
Είμ'εγώ,μ'ακούς
Σ'αγαπώ,μ'ακούς
Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ
Το λευκό νυφικό της Οφηλίας,μ'ακούς
Πού μ'αφήνεις,πού πας και ποιος,μ'ακούς

Σου κρατεί το χέρι πάνω απ'τους κατακλυσμούς

Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες
Θα 'ρθει μέρα,μ'ακούς
Να μας θάψουν κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι,μ'ακούς
Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα,μ'ακούς
Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά,μ'ακούς
Των ανθρώπων
Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει,μ'ακούς
Στα νερά ένα-ένα,μ'ακούς
Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ'ακούς
Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία,μ'ακούς
Όπου κάποτε οι φιγούρες,μ'ακούς
Των Αγίων
Βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ'ακούς
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ'ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω
Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δεν πάω,μ'ακούς
Ή κανείς ή κι οι δυο μαζί,μ'ακούς

Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και,μ'ακούς
Της αγάπης
Μια για πάντα το κόψαμε,μ'ακούς
Και δεγίνεται ν'ανθίσει αλλιώς,μ'ακούς
Σ'άλλη γη,σ'άλλο αστέρι,μ'ακούς
Δεν υπάρχει το χώμα,δεν υπάρχει ο αέρας
Που αγγίξαμε,ο ίδιος,μ'ακούς

Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ'άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ'ακούς
Να τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ'ακούς
Μεσ'στη μέση της θάλασσας

Από μόνο το θέλημα της αγάπης,μ'ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ'ακούς
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου,άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαέι-ακούς;
Ποιος γυρεύει τον άλλο,ποιος φωνάζει-ακούς;
Είμ'εγώ που φωνάζω κι είμια εγώ που κλαίω,μ'ακούς
Σ'αγαπώ,σ'αγαπω,μ'ακούς;

Οδυσσέα Ελύτη,Το Μονόγραμμα

Τι αποφασίζεις τελικά;

Είσαι από τους ανθρώπους που δεν ψάχνουν τα μεγάλα λόγια στους ανθρώπους,την πόζα,το δήθεν και το φαίνεσθαι.Είσαι από τους ανθρώπους που αναζητούν την ειλικρίνεια,την καρδιά,την ευγένεια της ψυχής και κυρίως τις πράξεις!Κι όμως όλα αυτά που ζητάς από τους γύρω σου θεωρούνται ξεπερασμένα.Δεν είναι της μόδας.Της μόδας είναι τα ψέματα προς αποποίηση των ευθυνών,τα ακριβά ρούχα,το βαμμένο μαλλί στις γυναίκες,το ξυρισμένο σώμα στους άνδρες,το στυλάκι του καρδιοκατακτητή και της μουράτης γκόμενας.Και πράγματα όπως το μυαλό,η καρδιά, η ψυχή έχουνε πάει περίπατο...Κι όμως συνεχίζεις και ψάχνεις και στενοχωριέσαι όταν καταλαβαίνεις ότι είναι μάταια όλα αυτά όταν ο κόσμος γύρω είναι τόσο διαφορετικός.Και τελικά νιώθεις σαν μίασμα,νιώθεις πολύ διαφορετικός για τα γούστα του κόσμου και απομακρύνεσαι όλο απομακρύνεσαι...Και πού καταλήγεις;Να μένεις μόνος με τις σκέψεις σου...Και σκέφτεσαι και αναλογίζεσαι...Μήπως είναι προτιμότερο τελικά να αφήσεις το ρεύμα να σε πάρει;Και ας μην είσαι εσύ μετά από αυτό.Φτάνει που δεν θα είσαι μόνος.Φτάνει που θα έχεις τουλάχιστον κόσμο γύρω σου.Και τι μ'αυτό;Σάμπως η μοναξιά αυτό σημαίνει;Όχι βέβαια...Η μοναξιά μπορεί να πάρει πολλές μορφές και η χειρότερη είναι αυτή!Το να είσαι μέσα σε πλήθος κόσμου κι όμως να είσαι μόνος!Και τι αποφασίζεις τελικά;Να παραδοθείς ή να σιωπήσεις;ΤΙ;;;

Εφηβοι και σεξουαλικοτητα

Οι σημερινοί έφηβοι είναι πολύ πιο ελεύθεροι στις σχέσεις τους με το άλλο φύλο τόσο που ποτέ δεν υπήρξαν οι συνομήλικοι τους μια δεκαετία πριν. Τα αγόρια και τα κορίτσια αρχίζουν σήμερα από πολύ νωρίς να διαλέγουν ένα σύντροφο από το άλλο φύλο. Στην αρχή το φλερτ είναι μόνο ένα είδος συναισθηματικού παιχνιδιού στο οποίο και οι δύο δε δίνονται ολοκληρωτικά και οι εκδηλώσεις της στοργής είναι ένα μείγμα τρυφερότητας , επιφύλαξης και διαχεόμενης ειρωνείας. Αλλά τα τελευταία χρόνια οι συνήθειες και οι συμπεριφορές έχουν αλλάξει πάρα πολύ και το κράτημα του χεριού έχει μετατραπεί σε ελεύθερα αγκαλιάσματα και φιλία. Τα παιδιά σήμερα έχουν περισσότερο χρόνο να συναντηθούν, να μείνουν μόνα τους χωρίς ελέγχους παρά στο παρελθόν. Τα παιδιά σήμερα έχουν περισσότερη ελευθερία αλλά την ίδια στιγμή και περισσότερη υπευθυνότητα. Συχνά αυτή η ενοχή του περιβάλλοντος αντί να τους κάνει ελεύθερους, τείνει να τους αποπροσανατολίσει. Σ΄ αυτή την περίοδο η συμπεριφορά που εμφανίζεται απέναντι στο άλλο φύλο, αν και περισσότερο αυθόρμητη, δεν είναι μία συνήθεια οριστικά καθορισμένη. Η εξασθένηση των σεξουαλικών κανόνων δημιουργεί δυσκολίες ιδιαίτερα στη συμπεριφορά των κοριτσιών. Αν και η αγνότητα θεωρείται ότι είναι μια αξία για τις συνήθειες μας, ο δεσμός που είναι απαλλαγμένος από σεξουαλικότητα δεν είναι αρκετά ελκυστικός για πολλούς νέους. Διανύουμε δηλαδή μια περίοδο που τα ηθικά πρότυπα και οι ηθικές αξίες γύρω από το σεξ αναπτύσσονται και καμιά πρακτική δεν ακολουθείται και δεν εγκρίνεται απ΄ όλους. Κάθε κοινωνία, κάθε οικογένεια και άτομο φτιάχνει κανόνες και ατομικά πρότυπα. Οι έφηβοι απέναντι σ΄ αυτές τις διαφορετικές πιέσεις, που τους ασκούνται, μπορεί να αισθανθούν την έλλειψη μιας γενικής ‘αξίας’ στην οποία θα στηριχτούν. Σ΄ αυτή την αναζήτηση μιας ταυτότητας, μια αναζήτηση που προέρχεται από την άμεση εμπειρία, έχουν ανάγκη να καθοδηγούνται από τους γονείς για να βρουν το σωστό δρόμο. Η συνειδητοποίηση των σεξουαλικών, κοινωνικών και ηθικών πλευρών της σχέσης μεταξύ των δύο φύλων είναι αποτέλεσμα του προσανατολισμού του περιβάλλοντος από τα πρώτα χρόνια της νηπιακής ηλικίας. Αν και η ανάπτυξη των τεχνικών αντισύλληψης έχει δώσει στον έφηβο την ελευθερία να δοκιμάσει τη σεξουαλικότητα, πολλά αγόρια και κορίτσια καταλήγουν να πληρώνουν με αγωνία, τύψεις, συναισθηματικά προβλήματα και απομόνωση το γεγονός ότι προχώρησαν πολύ με τον σύντροφό τους σε μια στιγμιαία παρόρμηση. Το παιδί μπορεί να βρεθεί σε αντίθεση με τα ιδανικά του και την επιδίωξη του να είναι όπως οι φίλοι του στις σεξουαλικές εμπειρίες για τις οποίες υπερηφανεύονται. Είναι καθήκον του ενήλικα να δώσει στο παιδί να καταλάβει ότι η σχέση μεταξύ άντρα και γυναίκας που αγαπιούνται δεν είναι και δεν πρέπει να είναι ένα παιχνίδι αλλά μια εμπειρία που τη ζουν ολοκληρωτικά με την προοπτική μιας σχέσης που δίνει σιγουριά και γαλήνη και στους δύο. Συχνές εμπειρίες από επιφανειακές σχέσεις μπορεί να αφαιρέσουν την ικανότητα για τη δημιουργία μιας σωστής σχέσης. Το πρόβλημα των σεξουαλικών σχέσεων είναι πρόβλημα αυτοδιαπαιδαγώγησης, ανθρώπινης υπευθυνότητας και σεβασμού προς τον άλλο. 

Η 28η Οκτωβρίου 2011 στην Ελλάδα

Χαμός  έγινε σε όλα σχεδόν τα αστικά κέντρα στην επέτειο της 28^ης  Οκτωβρίου. ‘’Γιορτάσαμε’’ και με το παραπάνω την Εθνική μας επέτειο.

    Στη Θεσσαλονίκη, και εφόσον παρευρίσκονταν εκεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας, προκλήθηκαν  αναταραχές λόγω συγκέντρωσης διαδηλωτών που τον αποκαλούσαν ‘’προδότη’’.  Έτσι ο ίδιος αποχώρησε οργισμένος  όμως η παρέλαση συνεχίστηκε κανονικά .

    Στην Αθήνα και παρουσία της υπουργού παιδείας Άννας Διαμαντοπούλου την  ώρα της παρέλασης οι μαθητές δύο σχολείων έστρεψαν το κεφάλι τους αρνούμενοι να χαιρετήσουν συμβολικά τους επισήμους, ενώ οι μαθητές ενός σχολείου σήκωσαν το χέρι τους σε σχήμα γροθιάς τυλιγμένη σε μαύρο περιβραχιόνιο. Επίσης οι μουσικοί της μπάντας του Δήμου Αθηναίων κρέμασαν μαύρες κορδέλες στα όργανά τους προκαλώντας την οργή του δημάρχου Αθηναίων Γ.Καμίνη.

    Στο Ηράκλειο της Κρήτης διαδηλωτές πέταξαν αυγά εναντίον της εξέδρας των επισήμων με αποτέλεσμα οι δεύτεροι να αποχωρήσουν και να ανέβουν στην εξέδρα πολίτες για να ξεκινήσει κανονικά η παρέλαση.

    Στην Πάτρα προκλήθηκε ένταση όταν πολίτες άρχισαν να φωνάζουν συνθήματα μπροστά από την εξέδρα των επισήμων.  Επίσης πολίτες γιουχάρανε τον υφυπουργό Άμυνας , Κώστα Σπηλιωτόπουλο, την ώρα που πήγαινε στο μητροπολιτικό ναό της Πάτρας.

    Στα Τρίκαλα διακόπηκε σχεδόν αμέσως μετά την έναρξή της η παρέλαση  όταν το πλήθος επιτέθηκε στους επισήμους κάτω από τις ιαχές ‘κλέφτες, κλέφτες’ και την επίθεση εναντίον του βουλευτή Χρήστου Μαγκούφη.  Μετά τη διακοπή της παρέλασης τη θέση των επισήμων πήρα μαθητές και τα 3-4 σχολεία που έμειναν παρέλασαν μπροστά στους ‘νέους’ επισήμους.  Ιδιαίτερη στιγμή ήταν όταν ένας ανάπηρος πολέμου είπε: τώρα μπορώ να παρελάσω,  και πήρε τη Ελληνική Σημαία και παρέλασε μόνος του.

    Στη Φλώρινα μια ομάδα νέων παρέλασαν ντυμένοι στα μαύρα και κουβαλώντας ένα φέρετρο στους ώμους τους.

    Στη Λάρισα ιδιαίτερη εντύπωση έκανε η κίνηση δύο μαθητών (ο ένας παραστάτης)που μούντζωσαν τους επίσημους  την ώρα που περνούσαν από μπροστά, ενώ αρκετοί μαθητές γύρισαν το κεφάλι προς την αντίθετη μεριά.  Ο κόσμος καταχειροκρότησε τους μαθητές χωρίς να αποδοκιμάσει όμως τον βουλευτή και πρώην υφυπουργό Εσωτερικών, Χρήστο Ζώη.

    Και τέλος στη Βέροια ματαιώθηκε η παρέλαση όταν πολίτες διαφορετικών ηλικιών και επαγγελματικών χώρων, κρατώντας πανό και φωνάζοντας συνθήματα, πραγματοποίησαν πορεία και κατέλαβαν το χώρο μπροστά από την εξέδρα των επισήμων.

    Αυτά ήταν κάποια δείγματα από τη γενικότερη κατάσταση που επικράτησε την ημέρα της 28^ης Οκτωβρίου σε όλη την Ελλάδα.  Φυσικά υπήρξαν και  περιπτώσεις που δεν είχαμε τέτοιου είδους επεισόδια.

    Δεν ξέρω αν πρέπει να είμαστε περήφανοι για όλα αυτά ή αν πρέπει να κλάψουμε με μαύρο δάκρυ.  Και ποιος ξέρει; Άλλωστε όλοι μας λίγο πολύ δεν έχουμε αυτό το μόνιμο ανάμεικτο συναίσθημα πόνου και αγανάκτησης τόσο για εμάς τους ίδιους, τις οικογένειες μας, όσο για την κοινωνία και τη χώρα;

Ελλάδα: Ένα καζάνι που βράζει

    Όλοι μας  λίγο πολύ έχουμε καταλάβει ότι διανύουμε μία περίοδο στην Ελλάδα όπου τα πάντα γύρω μας,  είναι έτοιμα να εκραγούν.  Ακόμα κι εμείς οι ίδιοι δεν θέλουμε και πολύ πια για να κάνουμε το μεγάλο μπαμ!

    Ήδη όμως ,όπως θα έχετε αντιληφθεί, μικρές εκρήξεις έχουν αρχίσει να κάνουν την εμφάνιση τους. Ας πάμε πίσω όμως, στο κίνημα των ‘Αγανακτισμένων’ που ξεκίνησε στα τέλη του περασμένου Μάη με αρχές καλοκαιριού.  Χιλιάδες πολίτες χωρίς χρώμα πράσινο, μπλε, κόκκινο, πορτοκαλί, φουξ ή εμπριμέ κατέβηκαν στις πλατείες για να διαμαρτυρηθούν ο καθένας για τους δικούς του προσωπικούς λόγους ξεχωριστά (μείωση μισθών, ασφαλιστικό,  φορολογία) αλλά και για τη γενικότερη κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα σήμερα.  Λόγοι οι οποίοι απασχολούν τους περισσότερους από εμάς σήμερα.  Έτσι ενώθηκαν όλοι αυτοί οι πολίτες κάτω από τον τίτλο των ‘’Αγανακτισμένων’’.   Αυτό κράτησε για πάνω από ένα μήνα, αλλά σιγά-σιγά άρχισε να διαλύεται.

    Και τα σχολεία άνοιξαν.  Χωρίς βιβλία, χωρίς τις κατάλληλες υποδομές για τον ερχομό του νέου εκπαιδευτικού συστήματος, αλλά με CD που είχαν τη σχολική ύλη. Όλα κι όλα!  Η τεχνολογία πάνω απ΄ όλα.  Και με το καλημέρα σας άρχισαν οι καταλήψεις.  Καταλήψεις σε όλη την Ελλάδα.  Καταλήψεις σε λύκεια και σε γυμνάσια.  Καταλήψεις που γίνονταν άλλοτε για σοβαρούς λόγους κι άλλοτε για ανοησίες.  Είχαμε όμως καταλήψεις και στα Πανεπιστήμια.  Πολλές σχολές μάλιστα ήταν τόσες μέρες κλειστές που οι μαθητές κόντεψαν να χάσουν το εξάμηνο.

    Και αφού πέρασε κι αυτό άρχισαν οι απεργίες. Απεργίες παντού!  Σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.  Απεργίες καθηγητών, δασκάλων, δημόσιων υπαλλήλων, δημοσιογράφων, νοσηλευτών, γιατρών, δικηγόρων, ταξιτζήδων, οδοκαθαριστών και άλλων πολλών κλάδων. Ξυπνούσες και σκεφτόσουν. ‘ Σήμερα πρέπει οπωσδήποτε να βάλω βενζίνη όσο και αν έχει πάει, γιατί άλλο τρόπο να  μετακινηθώ δεν έχω’ ή ‘ την υγειά μου μόνο να έχω γιατί αν μπλεχτώ με γιατρούς και νοσοκομεία ποιος ξέρει αν θα ξεμπλέξω ποτέ’.  Ή που έβγαινες έξω το πρωί κι έβλεπες μαθητές με τσάντες να είναι στις καφετέριες, ενώ θα έπρεπε να είναι αλλού εκείνη την ώρα, όμως δεν είναι λόγω απεργιών.  Άνοιγες την τηλεόραση και το σήμα πάνω στην οθόνη εμφανιζόταν που έλεγε ότι λόγω απεργιών δεν θα προβληθούν οι ενημερωτικές εκπομπές και οι ειδήσεις.

    Και ας έρθουμε στο τώρα.  Εκεί που λες: «Ααα! Ωραία! Έρχεται 28^η  Οκτωβρίου, είναι τριήμερο και θα ηρεμήσει λίγο το κεφάλι μας», άλλες εκρήξεις κάνουν την εμφάνιση τους.  Όλη η ελληνική κοινωνία οργισμένη αποφάσισε να δείξει το θυμό της μέσω διαδηλώσεων, γιουχαϊσμάτων, συνθημάτων και κάποιες φορές μέσω σωματικών επιθέσεων ή εκσφενδονισμών αντικειμένων στις εξέδρες των επισήμων στις τοπικές επετειακές παρελάσεις, με αποτέλεσμα την ακύρωσή τους σε κάποιες πόλεις, σε άλλες να καθυστερήσει η έναρξη τους και σε άλλες να γίνουν κανονικά, έχοντας όμως εισπράξει οι επίσημοι το υποτιμητικό βλέμμα των μαθητών ή ακόμα και την άρνηση τους να τους δώσουν αυτό το συμβολικό βλέμμα.

    Και που είστε ακόμα! Ποιος ξέρει τι άλλο θα δούμε και τι άλλο θα ζήσουμε.

    Όπως και να ΄χει το συμπέρασμα είναι ένα:  Η οργή του κόσμου είναι τόσο μεγάλη που όταν έρθει η ώρα να βγει προς τα έξω δεν θα ελέγχετε, δεν θα έχει σταματημό και θα παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά της.  Ήδη τα πρώτα δείγματα έκαναν την εμφάνιση τους.  Και τα καλύτερα έρχονται…

Περιμένωντας τον ένα και μοναδικό

Υπάρχουν κοπέλες που αν και τους δώθηκαν ευκαιρίες για μία σχέση, παρόλα αυτά δεν υπέκυψαν αλλά περίμεναν. Περίμεναν τον ένα και μοναδικό! Αυτόν που θα τις φιλούσε και δεν θα ήταν ένα απλό φιλί αλλά γι'αυτό το φιλί θα έδιναν τα πάντα! Που θα τις αγκάλιαζε και μέσα σ'αυτή την αγκαλιά μέσα θα μπορούσαν να μείνουν μέρες ολόκληρες! Που θα τις χάιδευε και στο χάδι του αυτό θα έλιωναν! Που θα τις έπιανε από το χέρι και αισθάνονταν μοναδικές! Που η προοπτική του να ''προχωρήσουν'' στη σχέση τους δεν θα ήταν κάτι που τους το ζητούσαν ως κάτι απαραίτητο αλλά ως ολοκλήρωση της αγάπης τους! Αυτό πολλοί το θεωρούν ουτοπία! Ίσως και να είναι. Ποιος ξέρει... Μπορεί όλα αυτά να είναι παραμύθια για μεγάλα κορίτσια. Μπορεί όμως να μην υπάρχουν δράκοι και βασιλιάδες αλλά σίγουρα υπάρχει ο πρίγκιπας! Και τον περιμένουν! Δεν διστάζουν να τον περιμένουν... Αυτά τα κορίτσια άλλοι τα θεωρούν ιδιαίτερα ευαίσθητα, ρομαντικά! Δεν παύουν όμως να υπάρχουν και να ελπίζουν... Και που ξέρεις... Μπορεί και συ κάποια στιγμή να βρεις το δικό σου πριγκιπα!

Πλήγωσε για να μην πληγωθείς

Αυτό έχω καταλάβει εδώ και κάποια χρόνια που έχω αρχίσει να σκέφτομαι διαφορετικά. Πλήγωσε για να μην πληγωθείς! Γιατί αν πληγώσεις πρώτος έχεις το πάνω χέρι, είσαι ο σκληρός της υπόθεσης, αυτός που δεν τον νοιάζει τίποτα και δεν τον αγγίζει τίποτα. Οι συνθήκες της ζωής είναι τέτοιες που μας έχουν έτσι που να κοιτάμε πρώτα το δικό μας καλό και μετά των γύρω μας αλλά και σε περίπτωση που δεν ενδιαφερθούμε για τους γύρω μας δεν πειράζει μωρέ! Το τομάρι μας να είναι καλά κι όλα τα άλλα...! Κι όμως αυτή η άποψη είναι λογική! Όπως επίσης είναι λογική και η ακριβώς αντίθετη που λέει πρώτα ο διπλανός μας και μετά ο εαυτός μας! Για λίγους βέβαια είναι λογική αυτή η άποψη. Κι έτσι πληγώνουμε πιο εύκολα παρά πληγωνόμαστε! Αυτό φυσικά είναι καλό! Δεν το συζητάμε... Είναι όμως καλό για όλους? Γιατί παέι στα καμμάτια εμείς τώρα πια δεν πληγωνόμαστε εύκολα, οι άνθρωποι όμως που μένουν πίσω μας πληγωμένοι από εμάς? Τι γίνεται με αυτούς τους ανθρώπους που μπορεί να είναι οι φίλοι μας, οι γονείς μας, ο/η κολλητό/ή μας? Τότε πάμε παρακάτω... Και έτσι γίνεται! Αφήνουμε πίσω μας σπασμένα κομμάτια αδιαφορώντας για τους γύρω μας. Έχουμε θωρακιστεί στο γυάλινο κλουβί μας προστατευμένοι από εξωτερικούς παράγοντες παρασέρνοντας όμως στο πέρασμά μας αυτούς που δεν κατάφεραν ή που δεν ήθελαν να δημιουργήσουν τέτοια κλουβιά στους εαυτούς τους. Αυτούς που ήθελαν να ασθάνονται τα πάντα, άσχημα και καλά! Αυτούς που τους θεωρούμε ηλίθιους ή θύματα, όταν στην ουσια εμείς είμαστε τα θύματα! Θύματα του κλουβιού που δημιουργήσαμε! Ενός κλουβιού που σιγά σιγά με τα χρόνια θα μας πνίξει και όσο κι αν δεν το θέλουμε κάποια στιγμή θα γίνουμε ένα με αυτό! Θα σκληρύνει η ψυχή μας μη μπορώντας να μας βοηθήσει κανείς γιατί το κακό ξεκινάει από εμάς τους ίδιους!

Τι είναι επιτέλους η ηθική?

Από μικροί που ήμασταν μας μάθαιναν(ιδιαίτερα εμας τα κορίτσια) να μην δίνουμε δικαιώματα στα αγόρια, να μην αφήνουμε τον κοινωνικό περίγυρο να μας βγάλει το όνομα όπως λένε οι παλιοί, να μην ανοίγουμε τα πόδια στον πρώτο τυχόντα και γενικότερα να είμαστε ηθικές! Τι είναι όμως ηθική? Αυτό ποτέ κανείς δεν μας το εξήγησε. Είναι ανηθικότητα να φοράμε έξαλα ρούχα αλλά ηθική το να προδίδουμε τους φίλους μας ας πούμε? Έχω γνωρίσει  κοπέλες και έχω πολλές φίλες που ντύνονται πιο προκλητικά και όμως αν καθήσει κάποιος να μιλήσει μαζί τους θα καταλάβει ότι ένα πράγμα που δεν είναι σίγουρα είναι ανήθικες. Και από που προέρχονται όλες αυτές οι ιδέες ήθελα να ξερα... Το σίγουρο είναι πως ότι προκαλεί ο κόσμος το φοβάται κι έτσι το ονομάζει ανήθικο! Γιατί όμως είναι υποχρεωμένα τα κορίτσια να το αντιμετωπίζουν αυτό? ΄Ολοι μιλάνε για ίσα δικαιώματα όμως τη νεαρή κοπέλα που ''πηγαίνει'' με τον παππού την δείχνουν με το δάχτυλο και την ονομάζουν τσούλα, ενώ αντίστοιχα τον ζιγγολό που τα παίρνει από τη γιαγιά τον λένε μάγκα! Αυτός δηλαδή δεν είναι ανήθικος? Που στο κάτω κάτω κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα! Γιατί τον άνδρα που αλλάζει τις γυναίκες τη μία μετά την άλλη τον έχουν ως πρότυπο και τη γυναίκα που θέλει να αυτοδιαθέσει το κορμί της με τον ίδιο τρόπο την λένε ανήθικη? Ξέρω πως αυτές οι απορίες ποτέ δεν θα λυθούν, όπως επίσης ξέρω ότι καταστάσεις σαν κι αυτή δεν αλλάζουν...

Ζ.Α.Γ.

Ζήσε-Αγάπα-Γέλα!!!Και άντε και τα έκανες αυτά τα τρία και τα έχεις πετύχει στον έπακρον σου λέω εγώ τότε τι?Γιατί πράγμα παλέψεις μετά?Αλλά από την άλλη πώς να καταφέρεις να ζεις με όλη την ψυχή σου,να αγαπάς κάποιον που σ'αγαπάει εξίσου και να είσαι και ευτυχισμένος!!!Παιδιά μεταξύ μας τώρα...αυτά τα πράγματα δεν γίνονται!!!Αλλά αυτόδεν σημαίνει ότι δεν αξίζει να προσπαθείς γι'αυτά ετσι...Αν δεν έχει νόημα να προσπαθήσεις για την αγάπη τότε για τι πράγμα να προσπαθήσεις?Για έναν καλό βαθμό?Για μία αύξηση στη δουλεία?Και τι μ'αυτό?Αυτά φέρνουν την ευτυχία?Όχι φυσικα...Απλά μας κάνουν να ξεχνιόμαστε αλλά να ξεχάμε και το στόχο μας: τη ζηώ-την αγάπη-τη χαρα!!!