Αυτό έχω καταλάβει εδώ και κάποια χρόνια που έχω αρχίσει να σκέφτομαι διαφορετικά. Πλήγωσε για να μην πληγωθείς! Γιατί αν πληγώσεις πρώτος έχεις το πάνω χέρι, είσαι ο σκληρός της υπόθεσης, αυτός που δεν τον νοιάζει τίποτα και δεν τον αγγίζει τίποτα. Οι συνθήκες της ζωής είναι τέτοιες που μας έχουν έτσι που να κοιτάμε πρώτα το δικό μας καλό και μετά των γύρω μας αλλά και σε περίπτωση που δεν ενδιαφερθούμε για τους γύρω μας δεν πειράζει μωρέ! Το τομάρι μας να είναι καλά κι όλα τα άλλα...! Κι όμως αυτή η άποψη είναι λογική! Όπως επίσης είναι λογική και η ακριβώς αντίθετη που λέει πρώτα ο διπλανός μας και μετά ο εαυτός μας! Για λίγους βέβαια είναι λογική αυτή η άποψη. Κι έτσι πληγώνουμε πιο εύκολα παρά πληγωνόμαστε! Αυτό φυσικά είναι καλό! Δεν το συζητάμε... Είναι όμως καλό για όλους? Γιατί παέι στα καμμάτια εμείς τώρα πια δεν πληγωνόμαστε εύκολα, οι άνθρωποι όμως που μένουν πίσω μας πληγωμένοι από εμάς? Τι γίνεται με αυτούς τους ανθρώπους που μπορεί να είναι οι φίλοι μας, οι γονείς μας, ο/η κολλητό/ή μας? Τότε πάμε παρακάτω... Και έτσι γίνεται! Αφήνουμε πίσω μας σπασμένα κομμάτια αδιαφορώντας για τους γύρω μας. Έχουμε θωρακιστεί στο γυάλινο κλουβί μας προστατευμένοι από εξωτερικούς παράγοντες παρασέρνοντας όμως στο πέρασμά μας αυτούς που δεν κατάφεραν ή που δεν ήθελαν να δημιουργήσουν τέτοια κλουβιά στους εαυτούς τους. Αυτούς που ήθελαν να ασθάνονται τα πάντα, άσχημα και καλά! Αυτούς που τους θεωρούμε ηλίθιους ή θύματα, όταν στην ουσια εμείς είμαστε τα θύματα! Θύματα του κλουβιού που δημιουργήσαμε! Ενός κλουβιού που σιγά σιγά με τα χρόνια θα μας πνίξει και όσο κι αν δεν το θέλουμε κάποια στιγμή θα γίνουμε ένα με αυτό! Θα σκληρύνει η ψυχή μας μη μπορώντας να μας βοηθήσει κανείς γιατί το κακό ξεκινάει από εμάς τους ίδιους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου