Ότι κι αν κάνεις λάθος θα είναι...

   Είναι τρομερό το συναίσθημα που έχεις όταν ξέρεις ότι κάποιος δικός σου άνθρωπος υποφέρει ή δεν είναι καλά και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα...Ή ακόμα χειρότερα να μην ξέρεις τι πρέπει να κάνεις για να μαλακώσεις τον πόνο του...Είναι το συναίσθημα που σου ''σκίζει τα σωθικά''...Έτσι το ονομάζω εγώ.
   Αισθάνεσαι ότι μένεις απλός θεατής στον πόνο του άλλου χωρίς να μπορείς να κάνεις κάτι για να τον μειώσεις.Τον βλέπεις να έχει γίνει ένα με το χώμα και δεν μπορείς να απλώσεις το χέρι για να τον βοηθήσεις να σηκωθεί.Και αυτό όχι γιατί δεν θέλεις ή γιατί αδιαφορείς αλλά γιατί δεν ξέρεις το τι πρέπει να κάνεις...Θέλεις να του πεις μια όμορφη κουβέντα που θα του δώσει θάρρος και θα του τονώσει την ψυχολογία αλλά βλέπεις ότι είναι περιττό...Δεν πρόκειται να σε ακουσεί!Έχει φτάσει πλέον στο σημείο που καμία κουβέντα δεν πρόκειται να τον πείσει αλλά μόνο οι πράξεις...Όταν ο άνθρωπος φτάνει στα όριά του γίνεται σκληρός και ακόμα και σε μια γλυκιά κουβέντα μπορεί να γίνει άγριος και να νευριάσει χωρίς λόγο γιατί δεν είναι αυτό που περιμένει και αυτό που χρειάζεται...
   Και τότε τι κάνεις;Όταν βλέπεις ότι δεν υπάρχει τρόπος να βοηθήσεις...Αφήνεις τα πράγματα όπως είναι;Μα αυτό δεν είναι ένα είδος αφιαφορίας;Αν όμως προσπαθήσεις μόνο με τα λόγια να τον βοηθήσεις το μόνο που θα καταφέρεις είναι να τον εκνευρίσεις...
   Άρα πού καταλήγουμε;
   Σε μία τέτοια περίπτωση ότι και να κάνεις θα είναι λάθος...Ότι κι αν προσπαθήσεις θα είναι ο λάθος τρόπος για να προσεγγίσεις τον άλλον...Ότι κι αν κάνεις δεν πρόκειται να τον βοηθήσει ούτε στο ελάχιστο γιατί ελάχιστα είναι και αυτά που προσφέρεις...
   Γιατί σε αυτόν τον κόσμο τον υλικό και τον ψεύτικο που ζούμε η ομορφιά της ψυχής έχει χάσει την αξία της.Αν δεν έχεις κάτι το υλικό να προσφέρεις είναι σα να μην προσφέρεις τίποτα...Ξεχνάμε όμως ότι το υλικό είναι και φθαρτό...