Μία άλλη άποψη για τη ζωή

    Ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι βρέθηκε νεκρό κάτω από το μπαλκόνι του σπιτιού της. Έπεσε από τον τρίτο όροφο
θέλοντας να δώσει ένα τέλος στην άθλια, κατά τη γνώμη της, ζωή της. Την επόμενη μέρα και καθώς γινόντουσαν
οι προετοιμασίες για την κηδεία, η αδερφή της βρήκε ένα τακτικά διπλωμένο και με λίγη υγρασία χαρτί πάνω στο
γραφείο της αδερφής της. Το πήρε. Το ξεδίπλωσε. Το διάβασε.
    «Κουράστηκα! Μ’ ακούτε; Κουράστηκα!
Κουράστηκα να στηρίζω με όλες μου τις δυνάμεις ανθρώπους που ποτέ δεν θα με στηρίξουν. Κουράστηκα να
προσπαθώ να κάνω τα αδύνατα δυνατά, τα ανέφικτα εφικτά. Κουράστηκα να συγκινούμαι με ρομαντικές ιστορίες
αγάπης, με πρίγκιπες και βασιλοπούλες, όταν ακόμα περιμένω το δικό μου πρίγκιπα και αυτός είναι άφαντος.
Κουράστηκα να ελπίζω ότι κάποιος θα μ’ αγαπήσει πραγματικά. Κουράστηκα να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό
μου ότι αξίζω σε κάτι, ενώ καθημερινά τα γεγονότα μου αποδεικνύουν το ακριβώς αντίθετο. Κουράστηκα να ξέρω
πως πάντα θα κάνω λάθη. Κουράστηκα να αναμένω, να ακούω αυτό το ‘’περίμενε κι όλα θα πάνε καλά’’.
Κουράστηκα να ακούω από τους ανθρώπους εύκολα το ‘’σ’ αγαπώ’’, όταν οι περισσότεροι δε γνωρίζουν την
ουσιαστική σημασία του. Δε γνωρίζουν ότι όταν αγαπάς πραγματικά θέλεις να είναι πρώτα ο άλλος καλά και
ύστερα ο εαυτούλης σου. Κουράστηκα να βλέπω τους περισσότερους γύρω μου να ψάχνουν με μανία την
εξωτερική ομορφιά, όταν η πιο σημαντική, ανεκτίμητη και παντοτινή ομορφιά είναι αυτή που κρύβουμε μέσα μας.
Κουράστηκα να ζω βοηθώντας τους άλλους, την ίδια στιγμή που όταν εγώ έχω ανάγκη μία βοήθεια δεν τη βρίσκω
πουθενά. Κουράστηκα από την ψεύτικη και δήθεν φροντίδα των συγγενών και των φίλων μου. Κουράστηκα να με
συμβουλεύουν για το ποιο είναι το καλό μου, ξεχνώντας πως εγώ είμαι ο μόνος άνθρωπος που το ξέρει καλύτερα
απ’ όλους. Κουράστηκα να έχω φίλους που μόνο την πάρτη τους κοιτάνε, αγνοώντας πως αληθινή φιλία σημαίνει
πάνω απ’ όλα το εσύ και όχι το εγώ. Κουράστηκα να προσπαθώ να χτίσω τη ζωή μου ξανά και ξανά πάνω στην
άμμο. Κουράστηκα να προσπαθώ να ξαναγεννηθώ από τις στάχτες. Κουράστηκα να ελπίζω σ’ ένα καλύτερο
αύριο, όταν κάθε αύριο το βλέπω να έρχεται όλο και χειρότερο. Κουράστηκα να κάνω όνειρα που ποτέ δεν θα
γίνουν πραγματικότητα και θα μείνουν απλά για να μου θυμίζουν τα λάθη μου. Κουράστηκα να έχω ελπίδες, που
κάποια μέρα θα πεθάνουν, όμως μέχρι εκείνη την στιγμή με τυρρανάνε με χωρίς λόγο και αιτία με τη θύμησή
τους. Κουράστηκα να ζω μέσα στην υποκρισία, το φαίνεσθε και τις ρηχές επιφανειακές σχέσεις όταν το μόνο που
θέλω είναι ειλικρινείς ανθρώπους και υγιής, στέρεες και αληθινές σχέσεις, που να στηρίζονται σε γερά και
σταθερά θεμέλια και όχι θεμέλια σαν από τραπουλόχαρτα, που με το πρώτο φύσημα του ανέμου θα γκρεμιστούν.
Κουράστηκα να ψάχνω τη γνώση, όταν η άγνοια είναι πολύ πιο απλή. Κουράστηκα να ψάχνω για πράγματα και
ευκαιρίες που ποτέ δε θα βρω. Κουράστηκα να ζω στο φως, όταν το σκοτάδι είναι πολύ πιο ήσυχο, πολύ πιο
γαλήνιο. Κουράστηκα να πιστεύω στη ζωή όταν ο θάνατος είναι τόσο εύκολος και ανώδυνος, σε αντίθεση με
αυτήν που είναι τόσο δύσκολη και επώδυνη. Ίσως όμως και αυτή να είναι η ομορφιά της… Εγώ δεν θα προλάβω
να τη ζήσω. Είτε γιατί ήμουν ανάξια για τούτο το δώρο, είτε γιατί δεν ήμουν αρκετά θαρραλέα για να την
αντιμετωπίσω, είτε γιατί η άθλια ζωή μου δεν είχε αξία για κανέναν, ούτε καν για μένα. Μην ξεχνάς όμως ότι
μένεις πίσω ΕΣΎ και ο οποιοσδήποτε εσύ που έχεις την τύχη να γεννηθείς άνθρωπος. Γι’ αυτό να θυμάσαι!
Πρέπει να ζήσεις!!! Αν καθένας μας έλεγε αυτήν την φράση κάθε πρωί στον εαυτό του όταν ξυπνούσε, τα
πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Η κοινωνία, η ζωή θα ήταν διαφορετική. Μπορεί κι εγώ να ήμουν ακόμα
ζωντανή. Γι’ αυτό να θυμάσαι! ΧΑΜΟΓΈΛΑ στα άσχημα! ΈΛΠΙΖΕ στα δύσκολα! ΖΉΣΕ τα πάντα και για
πάντα!!!»