Πορεία στη ζωή...

   Και ξεκίνησα να περπατώ σκυφτή, κοιτώντας τις μύτες των ποδιών μου δίχως να νοιάζομαι για κάτι πέρα από το ανούσιο τώρα.
   Κι άλλες φορές λύγιζα. Το σώμα μου δίπλωνε κι έπεφτε κάτω.
   Και σερνόμουν σαν σκουλίκι, όμως προσωρούσα, δεν σταματούσα.
   Κι ύστερα στυλωνόμουν όρθια σαν κόμπρα που της τραγουδά η μουσική της αξιοπρέπειας και της τιμής, και φωτιζόμουν από τον ήλιο της ελπίδας, της αυτοσυγχώρεσης.
   Και σκεφτόμουν: ''Ό,τι έγινε, έγινε. Τώρα θα πας μπροστά. Θα γίνεις καλύτερη.''
   Κι έπειτα κοιτούσα μπροστά. Έβρισκα τον στόχο μου στον ορίζοντα και τον ακολουθούσα.
   Κι υπήρχαν κι οι φορές που ο ορίζοντας θόλωνε από την αμόχλη των παθών και των εφήμερων ''θέλω'' και χανόταν ο στόχος και ξεχνιόντουσαν τα όνειρα.
   Και μέσα στο φόβο της ομίχλης συρικνωνόμουν και κατέληγα και πάλι στο υγρά έδαφος, να προχωράω αργά.
   Κι άλλες φορές η ομίχλη πύκνωνε και γινόταν σκοτάδι κι εγώ σερνάμενη, μικρή σταματούσα.
   Κι οι σκέψεις ερχόταν πάλι στο μυαλό.
   Κι έλεγα δεν αξίζει να προχωράω μέσα στο έρεβος, στη μούχλα και την καταχνιά. Δεν την ήθελα έτσι τη ζωή μου.
   Κι ήθελα να 'ρθει το τέλος σύντομα.
   Και το περίμενα...
   Και παραιτούμουν από καθετί όνειρο, από οποιαδήποτε ελπίδα.
   Κι εκεί σιγά-σιγά μα σταθερά μια αχτίδα ήλιου κατάφερνα να σκίσει την ομίχλη.
   Κι έπεφτε πάνω μου, στην αρχή τυφλώνοντάς με, φοβίζοντάς με.
   Κι έκλεινα πιο ερμητικά τα μάτια, όμως η θέρμη του φωτός ζέσταινε το κρύο κορμί μου, χαλαρώνοντάς το και απομακρύνοντας από πάνω του την υγρασία.
   Και τότε συνήθιζα τη ζέστη. Μ'άρεζε η θερμότητα. Αυτό ήταν που ζητούσε η ψυχή μου.
   Και το κορμί χαλάρωνε και εύκαμπτο πια έπαιρνε την απόφαση να συνεχίσει.
   Κι οι αχτίδες έπαιρναν θάρρος!
   Και ξαφνικά ξεπρόβαλαν κι άλλες πολλές, τρυπώντας την ομίχλη.
   Και το φως κατεύθανε στη γη δίνοντάς μου θάρρος και προσκαλώντας με να το ακολουθήσω. Να σηκωθώ. Ν'ανεβάσω το βλέμμα μου και να το αντικρίσω.
   Και στυλωνόμουνα ξανά.
   Και κοιτούσα τον ήλιο χωρίς να κλείνω τα μάτια, χωρίς να τυφλώνομαι.
   Και παρακολουθούσα γεμάτη ενθουσιασμό την ομίχλη να διαλύεται.
   Κι ορίζοντας άρχισε να αχνοφαίνεται ξανά.
   Και τότε θυμόμουν το στόχο μου, τα όνειρά μου.
   Και τότε έβαζα κι άλλες προσδοκίες για το μέλλον μου.
   Και η γραμμή του ορίζοντα γινόταν εντονότερη, εκτυφλωτική. Για να μου θυμίζει τι θέλω... Μην τυχόν και χάσω πάλι το δρόμο μου...