Γιατί αγαπώ τα παιδιά

   Με βλέπουν πολλές φορές οι φίλες μου που προσφέρομαι να φροντίζω τα παιδιά των οικογενειακών μας φίλων ή των φίλων του μπαμπά μου όταν ο πατέρας μου είναι με τους πατεράδες τους έξω και με ρωτάνε: ''Τι κάθεσαι κι ασχολείσαι;'',''Κάνεις πρόβες για να γίνεις μητέρα;'' Και γω το μόνο που κάνω είναι να σιωπώ και να χαμογελάω...
   Ναι, τα αγαπώ τα παιδιά!!!Αγαπώ την αθωότητά τους.Αγαπώ την καθαρή ψυχή τους που δεν έχει μολυνθεί από την κακία και την πονηριά τη δική μας.Αγαπώ τις ατέλειωτες ερωτήσεις τους, κι ας φαίνονται ανόητες στα μάτια των μεγάλων.Αγαπώ το θάρρος που έχουν να λένε αυτό που θέλουν χωρίς περιστροφές.Αγαπώ τα παιδικά μάτια τους που σε κοιτάνε κατάματα και σε καθηλώνουν κάνωντάς σε να σκεφτείς ''τι σόι άνθρωπος έχω καταντήσει;''.Αγαπώ τον αυθορμιτισμό τους.Αγαπώ την όρεξή τους για ζωή, για παιχνίδι, για εμπειρίες, γιατί με όλα αυτά μας μαθαίνουν ότι πρέπει να εκτιμούμαι τη ζωή, κάτι το οποίο έχουμε ξεχάσει.Αγαπώ την ομορφιά τους, εσωτερική και εξωτερική, διότι πιστεύω ότι η εξωτερική ομορφιά είνια αντανάκλαση της εσωτερικής.Αγαπώ το ότι δεν φοβούνται να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματά τους.Δεν σε γουστάρουν και στο δείχνουν.Σε συμπαθούν και πάλι στο δείχνουν.Αγαπώ τις ντροπές που εκδηλώνουν πολλές φορές.Όταν χαμηλώνουν το βλέμμα και περιμένουν από εσένα να τα κάνεις να νιώσουν άνετα, είναι πραγματικά τόσο μα τόσο γλυκά.Αγαπώ το ότι μαζί τους γίνομαι και γω παιδί.
   Φυσικά όταν μιλάω για παιδιά δεν εννοώ μόνο παιδιά της νηπιακής ηλικίας αλλά και τα μαγαλύτερα του δημοτικού.
   Δυστυχώς όμως βλέπω γύρω μου ότι όσο μεγαλώνουν τα παιδιά πια, τόσο πιο γρήγορα μπαίνουν στον σκοτεινό κόσμο των μεγάλων και αυτό είναι τόσο θλιβερό. Πλέον από όλο και πιο μικρές ηλικίες τα παιδιά βάζουν την πονηριά στο μυαλό τους και αναρωτιέμαι...Αυτά δεν φταίνε σε τίποτα απολύτως!Η κοινωνία είναι που τα επηρεάζει!Γιατί δεν προσπαθούμε γαμώτο μου, έστω και λίγο, να τα αφήσουμε ανεπηρέστα από τον κόσμο μας; Γιατί δεν προσπαθούμε να αφήσουμε τις προσωπικότητές τους ανεπηρέαστες από το κακό; Γιατί;
   Πρόσωπικά θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που μπόρεσα να ζήσω σαν παιδί μέσα σε αυτήν την αθωότητα μέχρι και την τετάρτη δημοτικού...
   Εν κατακλείδι, δεν ξέρω αν θα γίνω ποτέ μαμά ή αν αξίζω να γίνω μαμά ή αν θα είμαι καλή μαμά...Το μόνο που ξέρω είναι ότι όσο είμαι αυτή που είμαι θα προσπαθώ για έναν καλύτερο κόσμο γι'αυτά τα μικρά πλασματάκια...Εγώ έχω χάσει πια όλα αυτά τα στοιχεία κι αν προσπαθώ να τα ανακτήσω δε νομίζω ότι θα καταφέρω κάτι. Θα προσπαθήσω όμως να μην χαθούν από άλλα παιδιά που κινδινεύουν από αυτό...