Ο άνθρωπος στο βωμό της ευκολίας

    ''Συναισθήματα;Για τι πράγμα μιλάς ακριβώς;''
    Έτσι αντιδρούμε οι περισσότεροι στο άκουσμα αυτής της λέξης. Έχουμε ξεχάσει τι είναι να νιώθεις με την ψυχή, να αισθάνεσαι με την καρδιά, να επικοινωνείς με το μυαλό.
    Δώσαμε αξια στα υλικά, στα φθαρτά, στα ευφήμερα, στα εύκολα. Γιατί είναι πιο εύκολο να αγοράσεις ένα βάζο, παρά να το φτιάξεις μόνος σου. Είναι πιο εύκολο να φας έτοιμο φαγητό την στιγμή που το θέλεις, παρά να κάνεις ολόκληρη προετοιμασία μαγειρεύοντάς το. Είναι πιο εύκολο να αποκτήσεις το σώμα κάποιου, παρά την καρδιά του.
    Όλοι μας κυνηγάμε τον εύκολο τρόπο, το γρήγορο, αυτόν που θα μας γλιτώσει από τον κόπο. Και αυτό όχι μόνο στις ανθρώπινες σχέσεις αλλά σε όλα. Κυνηγάμε τα πιο εύκολα, γιατί φοβόμαστε τα δύσκολα. Λατρεύουμε τα γρήγορα, γιατί τα χρονοβόρα θέλουν υπομονή κι εμείς δεν τη διαδέτουμε, ή μάλλον δεν θέλουμε να πιέσουμε τον εαυτό μας να μάθει να υπομένει. Ψάχνουμε τους πλάγιους τρόπους ακόμα κι αν τις περισσότερες φορές είναι ενάντια στις ηθικές μας αξίες, στις αρχές και στις πεποιθήσεις.
    Αυτό κάνουμε λοιπόν! Πηγαίνουμε ενάντια στα πιστεύω μας, ενάντια στον εαυτό μας τον ίδιο γιατί φοβόμαστε να πολεμήσουμε. Τρέμουμε να ρισκάρουμε. Γιατί το ρίσκο δε σημαίνει σίγουρη επιτυχία. Και εμείς δεχόμαστε μόνο τις επιτυχίες και όχι τις προσπάθειες. Και σε περίπτωση αποτυχίας δειλιάζουμε να ξαναπροσπαθήσουμε.
    Κι έτσι μένουμε κλεισμένοι με μοναδική παρέα τον εαυτούλη μας, τον οποίο ξεγελάμε με μικρά δωράκια, με ευφήμερες ηδονές, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή όλα αυτά θα βουλώσουν το κενό μέσα μας.
    Κι όμως δεν το κλείνουν. Δίνουν απλά μια παράταση στο αναπόφευκτο! Στην στιγμή εκείνη που θα σιχαθούμε τους εαυτούς μας. Που θα μετανιώσουμε για πολλά και θα αντιληφθούμε ότι σημαντικά κάναμε ακόμα πιο λίγα. Που θα καταλάβουμε ότι χαραμίζαμε τους εαυτούς μας τόσο καιρό και ότι όλο αυτό που αφήσαμε πίσω μας, τώρα πια δεν μπορούμε να το ξαναβρούμε.
    Και πάλι όμως μπορούμε κάτι να αλλάξουμε... Μπορούμε! Κάνοντας μια νέα αρχή! Ξεκινώντας απ'το μηδέν! Ακόμα και τότε υπάρχει ελπίδα! Όλοι μας άλλωστε έχουμε δικαίωμα στην ευκαιρία όπως και στα λάθη!
    Δυστυχώς όμως λίγοι είναι αυτοί που αποφασίζουν να κάνουν αυτό το βήμα, και ακόμα πιο λίγοι αυτοί που το καταφέρνουν, διότι, μάταια, ο άνθρωπος ακόμα θυμάται... Αυτό όμως θα μπορούσε να το χρησιμοποιήσει ως έναυσμα για κάτι καινούριο και όχι ως εμπόδιο που τον σταματά.
    Φυσικά, όμως, το ότι δεν θα έπρεπε να δεχόμαστε την ευκολία στη ζωή μας δε σημαίνει ότι θα πρέπει και να την απορρίπτουμε. Άλλωστε η ζωή έχει απ'όλα: εύκολα και δύσκολα. Το θέμα είναι να μην κάνουμε την ευκολία κυρίαρχο στη ζωή μας.
     Όσο για τις ανθρώπινες σχέσεις...Φυσικά και είναι πολύ σημαντικό να ενώνεσαι σω,ματικά μ'έναν άνθρωπο. Είναι όμως ακόμα πιο σημαντικό όταν ξέρεις ότι τον εμπιστεύεσαι κι εκείνος το ίδιο. Όταν ξέρεις ότι του δίνεις κάτι δικό σου και 'κείνος κάτι δικό του. Όταν ξέρεις ότι εσύ σκέφτεσαι αυτόν κι εκείνος εσένα. Όταν με τις συγχρονισμένες κινήσεις των κορμιών συγχρονίζονται και οι παλμοί της καρδιάς του ενός με του άλλου.
    Στον κόσμο υπάρχουν τρία επίπεδα: το υλικό, το νοητικό και το άυλο. Το νοητικό συνδυάζει τα άλλα δύο. Στόχος του κάθε ανθρώπου πρέπει να είναι το φτάσιμο του άυλου, του ανώτερου όλων, και μετά του υλικού. Βέβαια πολλές φορές για να φτάσεις στο άυλο πρέπει να πατήσεις πάνω στο υλικό. Αυτό είναι καθαρά θέμα επιλογών και προτεραιοτήτων του κάθε ανθρώπου.